منظور از خواندن خدا به اين نامها تنها اين نيست كه اين الفاظ را بر زبان جارى كنيم و مثلا بگوئيم يا عالم، يا قادر، يا ارحم الراحمين، بلكه در واقع اين است كه اين صفات را در وجود خودمان بمقدار امكان پياده كنيم، پرتوى از علم و دانش او، شعاعى از قدرت و توانايى او، و گوشه‏اى از رحمت واسعه‏اش در ما و جامعه ما پياده شود، و به تعبير ديگر متصف به اوصاف او و متخلق به اخلاقش كرديم.
تا در پرتو اين علم و قدرت و اين عدالت و رحمت بتوانيم خويش و اجتماعى را كه در آن زندگى مى‏كنيم از صف دوزخيان خارج سازيم.
سپس مردم را از اين نكته بر حذر مى‏دارد كه اسامى خدا را تحريف نكنند و مى‏گويد:
” آنها كه اسماء خدا را تحريف كرده‏اند رها سازيد، آنها به زودى به جزاى اعمال خويش گرفتار خواهند شد” (وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمائِهِ سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ).
” الحاد” در اصل از ماده” لحد” (بر وزن مهد) به معنى حفره‏اى است كه در يك طرف قرار گرفته و به همين جهت، به حفره‏اى كه در يك جانب قبر قرار داده مى‏شود،” لحد” گفته مى‏شود، سپس به هر كارى كه از حد وسط تمايل به افراط و تفريط پيدا كند” الحاد” گفته شده، و به شرك و بت پرستى نيز به همين جهت” الحاد” اطلاق مى‏گردد.
منظور از الحاد در اسماء خدا اين است كه الفاظ و مفاهيم آن را تحريف كنيم، يا به اينگونه كه او را به اوصافى توصيف نمائيم كه شايسته آن نيست، همانند مسيحيان كه قائل به تثليث و خدايان سه‏گانه شده‏اند، و يا اينكه صفات او را بر مخلوقاتش تطبيق نمائيم، همچون بت پرستان كه نام بتهاى خود را از نام خدا مشتق مى‏كردند، مثلا به يكى از بتها” اللات” و به ديگرى” العزى” و به ديگرى” منات” مى‏گفتند كه به ترتيب از” اللَّه” و” العزيز” و” المنان” مشتق شده است، و يا همچون مسيحيان كه نام خدا را بر عيسى و روح القدس مى‏گذاشتند.
و يا اينكه صفات او را آن چنان تحريف كنند كه به” تشبيه” به مخلوقات يا” تعطيل” صفات و مانند آن بيانجامد.
و يا تنها به” اسم” قناعت كنند بدون اينكه اين صفات را در خود و جامعه خويش بارور سازند.

تفسیر نمونه،ج7،ص23-25

صفحات: 1· 2