آداب ضیافت الهی
یکی از محورهای مهم در حوزه ضیافت، توجه به آداب مربوط به آن است. اگر مهمانان، به درستی با این آداب آشنا نباشند و یا به آن عمل نکنند، نتیجه مطلوبی از ضیافت نصیبشان نخواهد شد. برخی از این آداب عبارتند از:

 1. ترک هواهای نفسانی
در آموزه های وحیانی، متابعت از «هوای نفس» و پیروی از خواهش های نفسانی، ریشه همه لغزش ها و مصیبت ها به حساب آمده است.(1) بدین روی، رسول اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید: «انّما سُمِّی الهوی لأَنَّه یَهوی بصاحبِه»؛(2) به خواهش های نفسانی، «هوا» گفته اند؛ چون صاحبشان را به انحطاط و سقوط می کشانند. پس باید به مقابله با هوای نفس برخاست تا از شرّ آن در امان ماند.

اگرچه کسب موفقیت در این عرصه و نجات یافتن از خطر هوای نفس، و چشم پوشیدن از خواهش های نفسانی در عرصه های زندگی منوط به تحمّل سختی های فراوان است، ولی حقیقتی دست یافتنی است. به هر حال، باید یوسف وار در این راستا حرکت کرد و از خداوند مدد جُست. خوشبختانه ماه رمضان مناسب ترین زمان برای آغاز این مبارزه و چیره شدن بر شیاطین است؛ چه آنکه آن ها در این ماه، در قید و بند قرار دارند و بسته شده اند. رسول اکرم صلی الله علیه و آله در فرازهای پایانی خطبه شریفه شعبانیه می فرماید: «… والشّیاطین مغلولةٌ فاسألوا رَبّکم اَن لا یُسلّطُها علیکم…»؛(3)… شیاطین (در این ماه) بسته شده اند. پس، از خدای خود بخواهید که آن ها را بر شما مسلّط نسازد.

در بخشی از سلام های امام سجاد علیه السلام به ماه رمضان نیز می خوانیم: «السّلام علیکَ مِن ناصرٍ أعانَ علی الشیطانِ و صاحبٍ سَهّلَ سُبُل الأحسان»؛(4) سلام بر تو ای رفیقی که کمک کردی تا بر شیطان مسلّط شویم و ای دوستی که راه های خوبی را بر ما آسان گرداندی.

به دیگر سخن، امام سجاد علیه السلام می فرماید: «انسان در این ماه بر شیطان مسلّط می شود و به خاطرات شیطانی گوش فرا نمی دهد. گویا می فرماید: تو برای ما دوست خوبی بودی که توانستیم به کمک تو بر شیطان پیروز شویم. ما نه تنها در بُعد سلبی از دست شیطان نجات پیدا کردیم و کار بدی نکردیم، بلکه در بعد اثباتی هم پیروز شدیم. راه های خیر را خوب و به آسانی طی کردیم. اگر در غیر ماه مبارک رمضان کار خیر را به سختی انجام می دادیم، در این ماه به آسانی انجام دادیم. تو باعث شدی که ما راه احسان را با سهولت طی کنیم.(5)

امام خمینی قدس سره در مقام توصیه به همه کسانی که خواهان ورود به عرصه ضیافت الهی می باشند، فرمود: «همه کسانی که دعوت شدند به این ضیافت، بدانند که ضیافت خدا در این نشئه، چشم پوشی از شهوات است و ترک آن چیزی که قلب انسان، یعنی روح طبیعی انسان، بهش مایل است. آن ها را باید ترک کنید. این ضیافت خداست و این ضیافت سایه ضیافت هایی است که در طول عالم وجود تحقق دارد، منتهی در عالم ماده، به این صورت است که ترک شهوات طبیعی است، شهوات جسمانی است، و در عالم مثال، ترک شهوات خیالی است، و در عالم بعد از مثال، ترک شهوات عقلانی است…؛ ضیافت اللّه به ترک این چیزهاست؛ برای اینکه این ضیافت، رفتن در حضور آن کسی است که انسان را دعوت کرده است.(6)

«اگر ذرّه ای هوای نفس در انسان باشد، این به مهمانی وارد نشده است. یا اگر وارد شده است، استفاده نکرده است. تمام این جار و جنجال هایی که در دنیا می بینید، برای این است که استفاده از این ضیافت نکرده اند، در این میهمانی وارد نشده اند، دعوت خدا را قبول نکرده اند… ترک اکل و شرب کردیم، لکن آنکه باید بشود نشده است… اگر می بینید در دنیا جنگ و جدال است و در بین شما هم خدای نخواسته نمونه اش هست، بدانید در این ضیافت وارد نشدید. ماه رمضان را ادراک نکردید.»(7)

 2. توجه به ورود ماه ضیافت
بیشتر انسان ها از نعمت هایی که خداوند ارزانی آنان داشته است غافلند. در نتیجه، استفاده درست از آن ها نمی کنند. شاید بدین جهت است که خداوند از انسان با وصف «کفور» و «کفّار» یاد می کند.(8) صاحبان چنین رفتاری ناپسند پس از زوال این نعمت، متوجه عظمت آن می گردند و برای از دست رفتن آن حسرت می خورند، که سودی ندارد.

بی تردید، یکی از برترین نعمت هایی که خداوند به بشریت عرضه داشته دعوت به مهمانی الهی در ماه رمضان است که بیشتر مردم از عظمت آن غافلند و معرفتی نسبت به آن ندارند. تنها اولیای خاص الهی از آن آگاه و بر آن شاکرند و از درگاهش مسئلت می کنند تا به آنان توفیق شناخت آن را نیز عطا فرماید.

در فرازی از دعای وداع امام سجاد علیه السلام با ماه رمضان، چنین می خوانیم: «الحمدُ للّهِ الّذی جَعَلَ مِن تِلکَ السُّبُلِ شَهرهُ شهرَ رمضان، شهر الصّیام و شهرَ الأسلام و شهرَ الطّهورِ… اللّهُمَّ صَلِّ علی محمدٍ و آله وَاَلْهِمنا معرفةَ فضلِه و اِجلالَ حُرمته…»؛(9) ستایش خدایی را سزاست که یکی از راه های رضوانش را ماه خودش، یعنی ماه رمضان، قرار داد؛ ماه روزه، ماه اسلام، ماه طهارت… خداوندا، بر محمّد صلی الله علیه و آله و آل او درود فرست و توفیق شناخت فضیلت این ماه و بزرگداشت حرمت آن را به ما الهام فرما…»

این سخن امام سجّاد علیه السلام در عین آنکه شکر درک ماه رمضان و تقاضای توفیق معرفت آن از درگاه خدای متعال می باشد، هشدار به آنانی است که شاهد گذشت سال و ماه هستند، ولی از طلوع و غروب این ماه عزیز غافلند.

به یقین، کسانی که از ورود ماه رمضان بیگانه باشند، توفیق بهره گیری از آن را نیز از دست خواهند داد. پس برای مصون ماندن از چنین آفتی بزرگ، شایسته است که از آمادگی لازم برای ورود به ماه رمضان برخوردار باشیم.(10)

امام صادق علیه السلام می فرمایند: «کانَ رسولُ اللّه صلی الله علیه و آله اِذا دَخَلَ شهرُ رمضان یقولُ “اللّهمَّ اِنَّهُ قَد دَخلَ شهرُ رمضانَ"…»؛(11) پیامبر خدا صلی الله علیه و آله همواره هنگام ورود ماه رمضان، به خداوند عرضه می داشت: پروردگارا، ماه رمضان فرا رسید.

در باب سیره امام صادق علیه السلام نیز می خوانیم: آن بزرگوار هم در وقت ورود ماه رمضان، به خداوند عرضه می داشت: «اللّهمَّ هذا شهرُ رمضان المبارکِ الّذی اَنزلتَ فیه القرآنَ… قَد حضَر…»؛(12) خدایا، ماه رمضان مبارکی که تو قرآن را در آن فرو فرستادی، فرا رسید.

مرحوم شیخ جعفر شوشتری پس از نقل این سخن امام صادق علیه السلام ، چنین آورده است: «امام صادق علیه السلام نمی خواهد خدا را خبر کند بر آنکه ماه مبارک داخل شده، بلکه می خواهد عرض کند که ای خدای من، من مطلع شده ام به دخول ماه مبارک. تو هم عرض کن: ای خدای من، من مطّلع شده ام که ماه مبارک داخل شده است.»(13)

  3. شکر درک ماه ضیافت
صفت شاکر بودن بسیار زیبا بوده و مورد تأکید قرآن و رهبران دینی است(14) و از افراد سپاسگزار به نیکی یاد شده است.(15) بدین روی، بر دعوت شدگان و ره یافتگان به باب ضیافت الهی لازم است پس از طلوع ماه رمضان، به اسوه هایی همچون پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و امامان معصوم علیهم السلام تأسّی کنند و روی به درگاه خالق متعال آرند و او را از اعطای این نعمت عظیم، سپاسگزار باشند.

ابن عبّاس می گوید: «پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: “لَو عَلِمتم مالکم فی شهرِ رمضان لَزدتم للّهِ تعالی شکرا.»(16)

امام سجاد علیه السلام نیز هنگام خداحافظی با ماه رمضان، به خداوند عرضه می دارد: «اللّهمَّ اِنّا اهلُ هذا الشهر الّذی شرّفتنابِه و وفّقتنا بمنّکَ له حینَ جَهِلَ الاشقیاءُ وقتَه، و حُرموا لشقائهم فَضلَه»؛(17) خداوندا، ما اهل این ماهی هستیم که ما را بدان شرافت بخشیدی و با فضیلت، به ما توفیق درک آن را عطا نمودی، در حالی که شقاوت پیشگان نسبت به وقت گران بهای آن جاهل، و به خاطر شقاوتشان از فضل آن بی بهره اند.

در حالات سیّدبن طاووس(18) آمده است: وی به دلیل آنکه با الهام از برخی روایات، ماه رمضان را آغاز سال اهل سیر و سلوک می دانست، با درک ماه رمضان جدید، به سپاسگزاری خداوند روی می آورد و می گفت: «چگونه من نماز شکر نخوانم،

و حال آنکه پروردگار کریم، مرا از خطرهای سال گذشته حفظ کرد و فرصتی در اختیارم قرار داد تا به استقبال سال جدید روم، و مرا از طریق بیماری و غیره، از دست یابی به سعادت در این ماه و عبادت در آن محروم نکرد.»(19)

 4. رعایت حرمت ماه ضیافت
در برخی از روایات آمده است: «حدّ و مجازات پاره ای از گناهان در ماه رمضان، به جهت نادیده گیری حرمت آن، تشدید می شود.»(20) پس بر ضیوف الرّحمان لازم است حرمت ماه رمضان را نگه دارند و در جهت ادای حقّ او کوشا باشند.

امام سجاد علیه السلام می فرماید: «ولزِمنالَه الذّمامَ المحفوظ و الحرمةَ المرعیةَ، و الحقُّ المقضیّ…»؛(21) و بر ما لازم است که عهد محفوظ و حرمت شایسته رعایت و حق ادا شدنی او را نگاه داریم.

بی تردید، رعایت حرمت ماه ضیافت، سعادت و خوش بختی به دنبال خواهد داشت؛ همان گونه که امام سجاد علیه السلام در خطاب به ماه رمضان فرمود: «وما اَسعدَ مَن رَعی حُرمتکَ بِک…»؛(22) و چه خوش بخت است کسی که به خاطر تو، احترامت را نگه دارد!

در فراز دیگر از این دعا، از درگاه خداوند این گونه می خواهد: خدایا، کسی که به طور شایسته رعایت حقّ این ماه را نموده و حرمت آن را به خوبی حفظ کرده و به شایستگی، حدود و احکام این ماه را بجای آورده و از گناهان در این ماه خودداری نموده و یا به گونه ای به قرب تو راه یافته که حتما از او راضی شده ای و رحمت خود را شامل حالش گردانیده ای، پس، از خزانه دانایی ات مثل آن را به ما هم عطا فرما و چندین برابر آن از فضل خویش برما ببخشای، که به راستی، فضل تو کاستی ندارد و خزینه های تو کم نمی گردند، بلکه افزون تر می شوند و معادن احسان تو هرگز فنا نمی پذیرند، و به راستی بخشش های تو عطایی است خوش گوار.(23)

1-محمد محمدی ری شهری، میزان الحکمه، بیروت، 1405 ق، ج 10، ص 373، ش 21063 و 21067.

2 -همان، ص 374، ش 21069.

3- محمدباقر مجلسی، پیشین، ج 93، ص 356.

4-محسن غرویان و عبدالجواد ابراهیمی، پیشین، ص 198، دعای چهل و پنجم.

5- عبدالله جوادی آملی، پیشین، ص 313.

6- امام خمینی، پیشین، ج 20، ص 86 و 87.

7- همان، ص 210 و 211.

8- ابراهیم: 34 / اسراء: 67 / حج: 66 / شوری: 48 / زخرف: 15.

9-محسن غرویان و عبدالجواد ابراهیمی، پیشین، دعای چهل و چهارم، ص 187 و 189.

10 ر.ک: شیخ حرّ عاملی، پیشین، ج 7، ص 218، باب 17 از ابواب احکام ماه رمضان، باب «استحباب التّهیّؤ لدخول شهر رمضان».

11- محمدباقر مجلسی، پیشین، ج 94، ص 340.

12- همان، ص 329.

13- شیخ جعفر شوشتری، 23 مجلس سخنرانی های اخلاقی، قم، مؤمنین، 1377، ص 22.

14- الف. قرآن: بقره: 152 / آل عمران: 144 / نحل: 121 / نمل: 40 / لقمان: 12؛ ب. روایات: محمدباقر مجلسی، پیشین، ج 68، باب 61، ص 18.

15- محمدباقر مجلسی، پیشین، ج 68، ص 53.

16- شیخ حرّ عاملی، پیشین، ج 7، ص 174، باب اول از ابواب احکام ماه رمضان، حدیث 9.

17- محسن غرویان و عبدالجواد ابراهیمی، پیشین، ص 200 و 201، دعای چهل و پنجم.

18- سید رضی الدین بن طاووس، علی بن موسی بن جعفر علوی حسینی (م 664 ق) مشهورترین مرد خاندان خود بود. کتاب لهوف در مقتل، اقبال در باب دعا و نیایش و الطّرائف فی مذهب الطّوائف در حوزه اعتقادیات از جمله تألیفات این شخصیت شیعی است. (محمد معین، فرهنگ معین، ج 5، ص 85).

مرحوم شیخ عباس قمی از استادش محدّث نوری نقل می کند: «از بخش های مختلفی از کتاب هایش، بخصوص از کشف المحجّة برمی آید که باب ملاقات او با امام زمان علیه السلام باز بوده است. (شیخ عباس قمی، پیشین، ج 5، ص 342) محدّث قمی از کتاب منهاج الصّلاح، مرحوم علّامه حلی نیز نقل می کند: «سیدبن طاووس، عابدترین مردم زمان خود بود.» (همان).

19-سید رضی الدین بن طاووس، پیشین، ج 1، ص 71.

20- شیخ حرّ عاملی، پیشین، ج 18، ص 474، باب 9 از ابواب «حدّالمسکر»، و ص 585، باب 12 از ابواب «بقیّة الحدود والتّعزیرات».

21-محسن غرویان و عبدالجواد ابراهیمی، پیشین، دعای چهل و پنجم، ص 198 و 199.

22- همان.

23- همان، ص 202 و 203.

منبع : مجله معرفت، شماره 83 , شفیعی دارابی، سیدحسین