انسان سالم از زندگی احساس رضایت می کندو شکر گذار نعمت های خدا است. از نظر او هرچیزی که بتوان از آن برای رشد و تکامل معنوی (تقرب به خدا) استفاده کرد، ارزشمند است و نعمت محسوب می شود. چنین فردی در برابر موقعیت های استرس زا و بحران های زندگی احساس درماندگی و ناتوانی نمی کند، و با تفسیر واقع بینانه از حوادث و رویدادها، حتی حوادث نا گوار مانند بیماری و شکست، دچار یأس و ناامیدی نمی شود.
انسان سالم هرگز بر انچه از دستش می رود دلتنگ نمی شود و به آنچه به وی می رسد سرمست و مغرور نمی شود. او همواره توجهش به داشته هاست تا به نداشته ها خودش را با کسانی مقایسه می کند که بهره شان از زندگی و نعمت های دنیا کمتر از اوست. او چون از زندگی احساس رضایت دارد، از آرزو های طولانی پرهیز می کند .
کسی که از تقدیر الهی راضی است از مردم بی نیاز است و به غنا و بی نیازی واقعی دست می یابد زیرا اگر کسی به آنچه برای او بس است راضی باشد کمترین برخورداری از دنیا او را کافی است و اگر کسی به آنچه او را بس است، راضی نباشد، هیچ چیز در دنیا برای او کافی نیست هیچ ثروتی به اندازه راضی بودن از روزی احساس فقر و نیازمندی انسان را از میان نمی برد .
گاهی بعضی از افراد زندگی را بسیار سنگین و سخت احساس می کنند و برخی دیگر آن را بسیار سبک می یابند قانع نبودن و حرص ورزیدن زندگی را سنگین و سخت جلوه می دهد و قناعت ورزیدن زندگی را سبک می کند شخص قانع هرگز نسبت به آنچه که ندارد محزون نمی شود این جاست که آسایش، آرامش و راحتی زندگی تامین می گردد راحتی زندگی در قناعت است و انسان قانع از آسایش روانی برخوردار است و در حقیقت کسی که به آنچه برای او بس است بسنده کند به سوی راحتی و آسایش شتاب کرده و آنچه را به چنگ آورده است و در نتیجه زندگی مایه چشم روشنی او می گردد پس زیبایی زندگی و لذت آن در قناعت است.