تو را باب الحوائج نامیدند؛ که هیچ خواهشی در آستانه کرامتت بی پاسخ نبود. در شگفتم از آن صبرِ بالا بلند که در تو سر بر اوج می زد و ظلم و کفر و زمانه را انگشت به دهان کرده بود.

زنجیر بر دست و پای آفتاب، چه قصه تلخی است! دیدن خورشید در زنجیر چه ناگوار است! تقوای به ارث رسیده از عصمت نبوی را نمی توان با هیچ زلیخای فتنه گری، به وسوسه واداشت و استقامت فاطمی را با هیچ آزاری به زانو نمی توان در آورد.

تنها ورد نمازهای شبت، «أَسْئَلُکَ الرَّاحَةَ عِنْدَ الْمَوْتِ» بود؛ همچون مادر معصومه ای که در آغاز جوانی، «عَجِّلْ وَفاتی» می گفت.