خسته ام، ناتوان، مأیوس، سرگردان

به دنبال چشمه ساری که جان خسته ام را در زلال آن شستشو دهم و روح تشنه ام را در آن سیراب کنم، دنبال منبع نوری که وجود تاریکم را روشن کند، دلآرامی که دل ناآرامم را آرام کند، به هر جه دست می اندازم دست از پا درازتر برمی گردم و به هر چه دل می بندم، دلم را می برد.

در این حیرانی و سرگردانی نوایی دلنشین به گوشم می رسد: بسم الله الرحمن الرحیم

آرام می شوم، نیرو می گیرم، مطمئن می شوم چرا که (کسی که سایه خدا را بر سر خود می بیند با همه ناتوانی، ناتوان نمی شود. کسی که به یک قدرت لایزال الهی متکی است، درمانده نمی شود. کسی که محبوبی را با همه وجود دوست دارد، می پرستد و ستایش می کند، هرگز انگیزه اش را برای ادامه حیات از دست نمی دهد، کسی که دستش را به دست خداوند بی همتای خویش سپرد هرگز گم نمی شود، سرگردانی نمی کشد و سر از ناکجا آباد در نمی آورد)

واین است اعجاز بسم الله الرحمن الرحیم

بقلم محبوبه بنائیان

طلبه پایه اول (پاره وقت)