يكى از وابستگان امام صادق عليه‏ما السلام گويد: يك نفر از ياران حضرت بيمار شد و ما عده ‏اى

از ياران امام براى عيادت او بيرون رفتيم. در راه با حضرت صادق عليه ‏السلام روبرو شديم. از

ما پرسيدند: كجا مى‏ رويد؟ عرض كرديم به عيادت فلانى مى ‏رويم. فرمودند: بايستيد. ما ايستاديم.

حضرت فرمودند: آيا سيبى، به اى، تُرنجى، كمى عطر يا قطعه ‏اى عود با يكى از شما هست؟

عرض كرديم: از اين چيزها با خود نداريم. حضرت فرمودند: مگر نمى‏ دانيد كه بيمار از اين كه

چيزى برايش ببرند، آرامش مى‏ يابد.

كافى(ط-دار الحدیث) ج5، ص317