تکثر گرایی دینی به معنای نفی انحصارِ حقانیت یا نجات بخشی در دین واحد و گسترش دادن آن به همه یا مجموعه ای از ادیان در عصر واحد دارای فروعاتی می باشد.

شاخه های تکثرگرایی دینی
تکثرگرایی دینی مورد بحث شاخه‌هایی گوناگون دارد که ذیلا بدان ها می پردازیم :

 ۱. در حقانیت

بدین معنا که ادیان گوناگون همه از حقانیت برخوردار و راه‌هایی گوناگون به سوی حقیقت مطلق اند. به گفته جان هیک حقیقت غایی در ذات خود یکی بیش نیست؛ اما بالقوه می‌تواند در تجربه های مختلف بشری به شیوه‌هایی گوناگون تجربه شود. [۱]

۲. در نجات و رستگاری

پیروان ادیان مختلف اهل نجات اند. جان هیک ضمن نقد تفسیر انحصارگرایان مسیحی از نجات، آن را «تبدیل و تحول روحیه انسانی از خود محوری به خدا (حقیقت) محوری» می داند که این امر لزوماً در حصار هیچ‌یک از سنت های دینی تاریخ بشر محدود نخواهد ماند [۲] ، بلکه در درون همه سنت های دینی بزرگ عالم صورت می‌گیرد. [۳]

 ۳. در همزیستی اجتماعی

پیروان ادیان گوناگون می‌توانند زندگی مسالمت آمیزی با یکدیگر در یک جامعه داشته باشند و حدود و حقوق یکدیگر را حرمت نهند.

منبع:

دائرة المعارف قرآن کریم، جلد ۸، برگرفته از مقاله «تکثرگرایی دینی».

 1.مباحث پلورالیزم دینی، ص ۷۸-۷۹.
۲.  مباحث پلورالیزم دینی، ص ۶۵.
۳.  مباحث پلورالیزم دینی، ص ۶۹