با اشك هاش دفتر خود را نمور كرد در خود تمام مرثيه ها را مرور كرد

ذهنش ز روضه هاي مجسم عبور كرد شاعر بساط سينه زدن را كه جور كرد

احساس كرد از همه عالم جدا شده ست

در بيت هاش مجلس ماتم به پا شده ست

در اوج روضه خوب دلش را كه غم گرفت وقتي كه ميزو دفتر و خودكار دم گرفت

وقتش رسيده بود به دستش قلم گرفت مثل هميشه رخصتي از محتشم گرفت

باز اين چه شورش است كه در جان “واژه” هاست

شاعر شكست خورده ي طوفان “واژه” هاست

بي اختيار شد قلمش را رها گذاشت دستي ز غيب قافيه را كربلا گذاشت

يك بيت بعد واژه لب تشنه را گذاشت تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت

حس كرد پا به پاش جهان گريه مي كند

دارد غروب فرشچيان گريه مي كند

با اين زبان چگونه بگويم چه ها كشيد بر روي خاك وخون بدني را رها كشيد

او را چنان فناي خدا، بي ريا كشيد حتي براش جاي كفن؛ بوريا كشيد

در خون كشيد قافيه ها را، حروف را

از بس كه گريه كرد تمام لهوف را

اما در اوج روضه كم آورد و رنگ باخت بالا گرفت كار و سپس آسمان گداخت

اين بند را جداي همه روي نيزه ساخت خورشيد سر بريده غروبي نمي شناخت

بر اوج نيزه گرم طلوعي دوباره بود

او كهكشان روشن هفده ستاره بود

خون جاي واژه بر لبش آورد و بعد از آن… پيشانيش پر از عرق سرد و بعد از آن…

خود را ميان معركه حس كرد و بعد از آن… شاعر بريد و تاب نياورد و بعد از آن…

در خلسه اي عميق خودش بود و هيچ كس

شاعر كنار دفترش افتاد از نفس

سيد حميد رضا برقعي