بدگوئی والدین به یکدیگر به کار بردن کلمات ناروا در مورد فرزندان از قبیل دشنام،نفرین و الفاظ

بسیار رکیک نه تنها موجب شکستن حرمت و خرد شدن شخصیت آنان می‌گردد، بلکه بدآموزی در

مکالمه با دیگران پی آمد طبیعی آنان خواهد یود.

پیامبر خدا فرمودند: ان الله حرم الجنه علی کل فحاش بذئ قلیل الحیاء لا یبالی ما قال و لا قیل له:

خداوند بهشت را برفحاش و پست که هر چه را بی پروا می‌گوید و از آنچه درباره‌ی وی گفته شود

باکی ندارد، حرام فرموده است.[1]

بدگویی در غیاب دیگران در حضور فرزندان، غیبت، تهمت، عیب جویی و … که نه تنها از گناهان

بزرگ شمرده شده، بلکه به لحاظ انتقال این خصلت ناپسند به کودکان و بدآموزی‌های ناشی از آن،

مسولیت والادین را نسبت به پرهیز از این روش نکوهیده سنگین‌تر می‌سازد.

دوگانگی در گفتار که رفتار شایع بسیاری از خانواده‌هاست، وقتی کودکان مشاهده می‌کنند والدین

آنان در غیاب افراد به گونه‌ای متفاوت با آنچه در حضورشان ابراز می‌کنند، سخن می‌گویندو نیز

هنگامی که اصرار آنان را بر راستگویی و صداقت در کنار دروغ‌های روزمره‌ی آنها می‌بیند،

چنانکه برای سرباز زدن از دیدار با کسی به فرزند خویش چنینی القاء می‌کنند که به شکلی وانمود

کنند که آنان در خانه نیستند، و نمونه‌های دیگر از این قبیل نه تنها نفاق و دورویی را به آنان

می‌آموزد، بلکه موجب سلب اطمینان کودکان نسبت به والدین آنان خواهد گردید. شکوه  و ناله مداوم

والدین از دشواری‌های زندگی نیز ضمن اینکه خصیصه‌ای است مذحوم و بسیار ناپسند، و حکایت

از ضیق صدور و ناخرسندی نسبت به اراده و مشیت الهی دارد، روحیه یأس و دلسردی را بر

فضای خانه و زندگی حاکم ساخته، امید و نشاط را در کودکان از بین خواهد برد.

رسواگری در حضور جمع ، افشاء اسرار دیگران ، سرزنش‌های حضوری و انتقاد والدین از

بعضی از فرزندان در حضور سایرین نیز نمونه دیگری از بدآموزی‌های زبانی است که ضمن

تخریب شخصیت افراد و جریحه دار شدن احساسات آنان، به لجاجت، جسارت و بعضاً به هتک

حرمت والدین از سوی فرزندان می‌انجامد.[2]

تربیت فرزندان از دیدگاه اسلام

مریم قربانی