الهی، آن که سرمایه دارد و از آن بهره نمی برد، از گدا گرفتارتر و بیچاره تر است.

الهی، غذا به کردار و گفتار رنگ و بو می دهد؛ وای بر آن که دهنش مزبله است!

الهی، شکرت که در لباس دوستانت هستم، مرا در اعداد دوستانت بدار!

الهی، چرا بگریم که تو را دارم، و چرا نگریم که منم.

الهی، کامم را به حلاوت تلاوت کلامت شیرین بدار!

الهی، در بسته نیست، ما دست و پا بسته ایم.

الهی، وای بر من اگر دلی از من برنجد!

گزیده ای از مناجات های علامه حسن زاه آملی