این حرف به معنی انکار قابلیت انسان برای تغییر و تحول نیست، هر انسانی در دوران زندگی

خود مراحلی را طی می کند و پیوسته متحول می شود . محیط زندگی و اراده و علاقه شخصی ،

ما را بـه تـغـییر وا می دارد و این روند تا دوران سالخوردگی ادامه پیـدا می کند. چیزی که هست،

انعطاف پذیری انسان در دوازده سال آغاز زندگی از هر زمان دیگری بیشتر است  هر چند که

حتی در این دوران نیز با مشقت زیاد موفق می شویم فرزندانمان را مطابق خواسته های خود بار

بیاوریم . همین که به بزرگسالی رسیدیم ، دیگر هیچکس نمی تواند عامدانه و آگاهانه اختیار تحول

و دگرگونی ما را به دست گیرد.                            

ما انسان ها قابلیت خارق العاده ای برای خلق تصاویر باطل از آدم های دور و برمان داریم و این

موضوع درباره کسانی که مورد علاقه مان هستند ، بیشتر صدق می کند.اگرچه بطور معمول آدم ها

را با وجود همه معایبشان دوست داریم ، اما این محبت بیشتر از آنجا نشات می گیرد که امیدواریم

بالاخره روزی تغییر کنند و به تصویری که ما از آنها داریم ، شباهت بیشتری پیدا کنند . سرانجام

روزی می رسـد که در می یابیم عوض کردن آدم ها از قدرت ما خارج است،به خصوص اگر تغییر

مورد نظر ما با خواسته آنها مغایرت داشته باشد. وقتی آن روز از راه رسید ، یا تصمیم می گیریم

آن شخص را به خاطر خودش دوست داشته باشیم یا به کلی از دوست داشتن او دست می کشیم و

مشکل از همین جا شروع می شود.