من وستاره شب تا سحر دعا کردیم              شبانه بانوی خورشید را صدا کردیم

سلام عاطفه محض نور بی سایه                 سلام بیشتر از خود به فکر همسایه

دلت که بوی دل سرخ سیب ها را داشت        شمیم گریه ی امن یجیب ها را داشت

نه کوفه است که بد نامی اش به رد مانده است   کدام شهر زمینی تو را نرنجانده است

به مکه بگو دره ابو طالب                              گرسنگی به تو مانند دیگران غالب

تو طفل بودی و جسمت هنوز نو پا بود              غذای دره تبعید نصف خرما بود

چه روزها که پدر سهم خود نمی خوردست         برای دختر خود یک رطب می آوردست

به کودکان تو زنجیر کین میاویزند                         به شیر و خوشه انگور زهر میریزند….