آيت الله محمد علي شاه آبادي(ره) در سال ۱۲۹۲ق. (1)در منزل آیه الله میرزا محمد جواد اصفهانی حسین آبادی (بیدآبادی) کودکی دیده به جهان گشود . آیة الله بیدآبادی خود فقیهی ژرف‌اندیش و وارسته و صاحب کرامت بود که در تربیت فرزندانش همت و توجه فوق‌العاده‌ای داشت.

میرزا محمد علی شاه آبادی مقدمات علوم حوزوی را درنزد پدر بزرگوارش در اصفهان آموخت، و به فراگیری دیگر علوم از محضر عالمان نامدار همچون مرحوم میرزامحمد هاشم چهار سوقی (صاحب المبانی الاصول) و برادر بزرگ خود آقا شیخ احمد مجتهد بهره برد و پس از آن راهی تهران شد، و در درس میرزا حسن آشتیانی (صاحب بحر الفوائد) درس فقه و اصول را آموخت و از محضر استاد میرزا هاشم گیلانی فلسفه و از میرزا ابوالحسن جلوه، عرفان را فرا گرفت.
وی در سال ۱۳۱۰ق. در سن هجده سالگی درجه اجتهادش را از علمای قم دریافت کرد. (2)
آیة الله شاه آبادی یکی از شش نفری است که از میرزای شیرازی گواهی اجتهاد دریافت کرد، چنانکه آیات عظام شیخ الشریعه اصفهانی، سید اسماعیل صدر، شریانی، میرزا خلیل تهرانی هم به عارف کامل شاه آبادی گواهی اجتهاد داده‌اند. (3)

یکی از افرادی که از محضر این عالم بزرگ کسب فیض نموده و در کلاس عرفان و سیر و سلوک از انفاس قدسیش بهره برد امام (رحمة‌الله‌علیه) بود، امام (رحمة‌الله‌علیه) شیفته مرحوم شاه آبادی بودند و مکرر در صحبت‌های خود و نیز در بسیاری از آثارش مانند مصباح الهدایه اربعین تعلیقه بر نصوص و تعلیقه بر مصباح الانس، (4)
از ایشان یاد می‌کردند، حضرت امام در بیان خصوصیات وی می‌فرمود؛ مرحوم آیت‌الله شاه آبادی یک فقیه و یک عارف کامل و یک مبارزه به تمام معناست. (5)

آقای شاه آبادی از سال ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۴ق. یعنی هفت سال در قم بودند و امام خمینی (رحمة‌الله‌علیه) در این مدت کتاب‌های عرفانی فصوص الحکم، مفتاح الغیب و منازل السائرین (6)
را از ایشان فرا گرفت، آیت‌الله شاه آبادی علاقه فراوانی به امام داشت به گونه‌ای که هرگاه می‌خواست او را صدا کند همانند پدران، فرزندان خود را صدا می‌کنند، ایشان را (روح الله) می‌خواند.

آیة الله نصر الله شاه آبادی درباره سیره اخلاقی ایشان می‌گفت؛
اخلاق آیة الله شاه آبادی به گونه‌ای بود که اصلا اگر آدم بنشیند بی‌فایده بلند نمی‌شود، ایشان سحرها بیدار می‌شدند و به راز و نیاز مشغول بود، توکل بسیار بالای داشته هیچ‌گاه فراموش‌کار نبود هرگز توصیه به ریاضت نمی‌کرد و مقام ریاضت را در این جمله (من اخلص لله اربعین صباحا جرت ینابیع الحکمه من قلبه علی لسانه (7)
و در مراقبت هر چه بیشتر خلاصه می‌کردند هرگز قدمی و حرفی برخلاف خواست خدا نداشته و قهرا ملکه عدالت و امانت و سلامت در او حاصل می‌شود و عمری را با بینش و معرفت می‌گذراند و ذکر خاصی جز استغفار و صلوات و ذکر (لااله الاالله) را تایید نمی‌کردند.

منابع:

1.هیات تحریر موسسه فرهنگی مطالعاتی شمس الشموس، آسمانی، شرح زندگانی آیت‌الله  آبادی، ص۷، شمس الشموس، آیین چاپ، سوم، ۱۳۸۳

2.جمعی از پژوهشگران حوزه علمیه قم، گلشن ابرار، ج۲، ص۶۰۲، معروف، دوم، دانش، ۱۳۸۲.
۳. مجلة التوحید، ص۳۶، شماره ۶۶.

4.استادی، رضا، نوزده ستاره و یک ماه شرح حال چند نفر از فقها و حکما، ۵۲۸، قدس، ارزشمند، ۱۳۸۲، اول.
۵.مختاری، رضار، سیمای فرزانگان، ص۸۷، تبلیغات اسلامی، دفتر تبلیغات اسلامی، ۱۳۷۵، نهم.
۶.مختاری، رضار، گلشن ابرار، ص۶۰۳.

7.مختاری، رضار، آسمانی، ص۱۸۲.