3- داشتن سابقه معتنابه حوزوی

این معیار و شاخص بدین معناست که در فضای حوزه بایستی سابقه طولانی و زیادی داشت تا بتوان به عنوانی مثل «علامه» دست پیدا کرد و عرف نبوده است که علما با چند سال تحصیل و تحقیق در حوزه علمیه به این عنوان دست پیدا کنند،

وقتی به زندگی‌نامه اغلب علامه‌ها نیز توجه می‌کنیم، مشخص می‌شود بعد از عمری تحصیل و تحقیق، به این عنوان معروف شده‌اند و هیچ‌کس با چند سال مطالعه دروس حوزوی علامه نشده است. نکته مهمی که در این زمینه وجود دارد این است که در فضای دانشگاهی گفته می‌شود که نظریات یک استاد بایستی در جامعه علمی پذیرفته و نقد شود و بعد از بررسی این نظریات است که می‌توان یک استاد دانشگاه را استاد (یا به عبارت فرنگی پروفسور) دانست؛ این حالت دقیقاً در حوزه نیز تکرار شده است؛ یعنی، علما و فضلای حوزوی پس از عمری تحقیق و تدریس در حوزه و محک خوردن نظراتشان از سوی جامعه علمی حوزوی به عنوان علامه شناخته شده‌اند و این عنوان به صورت سفارشی و در یک سخنرانی به آنان اعطا نشده است.

صفحات: 1· 2· 3· 4