«و من آیاته ان خلق لکم من انفسکم أزواجا» یعنی از جمله نشانه های قدرت الهی یکی این است که

برای شما انسانها، از نوع خودتان و از جنس خودتان همسرانی قرار داد. برای شما مردان، زنان

را؛ و برای شما زنان، مردان را که از خودتان هستند«من أنفسکم»، جنس جداگانه ای نیستند، در دو

رتبه جداگانه نیستند، همه یک حقیقتند، یک جوهر و یک ذاتند البته در بعضی از خصوصیات با هم

تفاوتهایی دارند چون وظایفشان دوتاست. مهمترین چیزی که بشر به آن احتیاج دارد، آرامش است.

سعادت انسان در این است که از تلاطم و اضطراب روحی در امان باشد و آرامش روحی داشته

باشد. این را خانواده به انسان می دهد؛ هم به زن هم به مرد. جمله بعدی بسیار جالب و زیباست؛

می فرماید: «و جعل بینکم موده و رحمه» رابطه درست زن و مرد این است: مودت و رحمت. رابطه

دوستی، رابطه مهربانی، هم دیگر را دوست بدارند و به هم عشق بورزند، هم با یکدیگر مهربان باشند.

عشق ورزیدن همراه با خشونت هم مورد قبول نیست. مهربانی بدون محبت هم مورد قبول نیست.

طبیعت الهی زن و مرد در محیط خانواده، طبیعتی است که برای زن و برای مرد رابطه ای را

فی مابین آنها به وجود می آوردکه آن رابطه، عشق و مهربانی است.

درآمدی بر نظام شخصیت زن در اسلام
نوشته محمد رضا زیبایی نژاد و محمد تقی سبحانی