5- وقتی با کسی دست می داد دست خود را زود تر از دست او بیرون نمی کشید.
6- با مردم چنان معاشرت می کرد که هر کس گمان می کرد که عزیزترین فرد نزد آن حضرت است.
7- هر گـاه به کسی می نگریست به روش ارباب دولت بـا گـوشه چشم نظر نمی کرد.
8- هرگز به روی مردم چشم نمی دوخت و خیره نگاه نمی کرد.
9- چون اشاره می کردبا دست اشاره می کرد نه با چشم و ابرو.
10- سکوتی طولانی داشت و تا نیاز نمی شد لب به سخن نمی گشود.
11- هر گاه با کسی، هم صحبت می شد به سخنان او خوب گوش فرا می داد.
12- چون با کسی سخن می گفت کاملا بر می گشت و رو به او می نشست.
13- با هر که می نشست تا او اراده برخاستن نمی کرد آن حضرت بر نمی خواست.
14- در مجلسی نمی نشست و بر نمی خاست مگر با یاد خدا.
15- هنگام ورود به مجلسی در آخر و نزدیک درب می نشست نه در صدر آن.
16- در مجلس جای خاصی را به خود اختصاص نمی داد و از آن نهی می کرد.
17- هرگز در حضور مردم تکیه نمی زد.
18- اکثراً نشستن آن حضرت رو به قبله بود.
19- اگر در محضر او چیزی رخ می داد که ناپسند وی بود نادیده می گرفت.
20- اگر از کسی خطایی صادر می گشت آن را نقل نمی کرد.
21- کسی را بر لغزش و خطا در سخن مؤاخذه نمی کرد.
22- هرگز با کسی جدل و منازعه نمی کرد.
23- هرگز سخن کسی را قطع نمی کرد مگر آن که حرف لغو و باطل بگوید.
24- پاسخ به سؤالی را چند مرتبه تکرار می کرد تا جوابش بر شنونده مشتبه نشود.
25- چون سخن ناصواب از کـسی می شنید نمی فـرمـود:«چـرا فلانی چنین گفت» بلکه می فرمود :«بعضی مردم را چه می شود که چنین می گویند؟»
26- با فقرا زیاد نشست و برخاست می کرد و با آنان هم غذا می شد.
27- دعوت بندگان و غلامان را می پذیرفت.
28- هدیه را قبول می کرد اگر چه به اندازه ی یک جرعه شیر بود.
29- بیش از همه صله رحم به جا می آورد.
30- به خویشاوندان خود احسان می کرد بی آنکه آنان را بر دیگران برتری دهد.
31- کار نیک را تحسین و تشویق می فرمود و کار بد را تقبیح می نمود و از آن نهی می کرد.
32- آنچه موجب صلاح دین و دنیای مردم بود به آنان می فرمود و مکرر می گفت هر آنچه حاضران از من می شنوند به غایبان برسانند.
33- هر که عذر می آورد عذر او را قبول می کرد.
34- هرگز کسی را حقیر نمی شمرد.
35- هرگز کسی را دشنام نداد و یا به لقب های بد نخواند.
36- هرگز کسی از اطرافیان و بستگان خود را نفرین نکرد.
37- هرگز عیب مردم را جستجو نمی کرد.
38- از شر مردم برحذر بودولی از آنان کناره نمی گرفت و با همه خوشخو بود.
39- هرگز مذمت کسی را نمی کرد و بسیار مدح آنان نمی گفت.
40- بر جسارت دیگران صبر می فرمود و بدی را به نیکی جزا می داد.

واحد فرهنگی حوزه علمیه فاطمیه دامغان

صفحات: 1· 2