امشب باز هم کبوتر دلم در آسمان بی کران وجودت پرواز می کند ،

بال می زند ، اوج می گیرد و بر بلندای عظمتت خیره می شود و تسبیح تو می گوید .

باز هم آسمان آبی می شود  ، نوری به وسعت مهربانیت بر دل سیاه شب سایه می افکند ،

این بار هم دستان نوازشگرت مرهم بال های خسته ام می شود و

عطوفتت در تار و پود وجود بی جانم ریشه می دواند و من از تو لبریز می شوم .

مست می شوم از باده ی عشقت و بی پروا سیلی خور امواج متلاطم رحمانیتت .

کاش لحظه ای زمان می ایستاد و چشمانم بی هراس از گذر ثانیه ها بندگی خویش را

به تصویر می کشید و در نور رحمتت غرق می شد .

اما افسوس که زمان باز نمی ایستد ، ولی  دل هر روز به شوق لحظه ی دیدار

شتاب ثانیه ها را طلب می کند .

چه دلنشین است قامت سیاه شب و چه دلنواز است لحظه ی آغاز دلدادگی .

خدایا باز هم تو را شکر که این بار نیز مرا پذیرفتی …