چکیده
این نوشتار با عنوان «گستره عصمت انبیا از دیدگاه امامیه» می­باشد. عصمت انبیا از نظر لغوی حفاظت و دفاع از هر گونه گزندی را شامل می­گردد و در مباحث کلامی بر حفظ و نگهداری در برابر گناه و اشتباه اطلاق می­شود که نتیجه آن ترک گناه و خطاست. یکی از مباحث بحث برانگیز علم کلام عصمت انبیا می­باشد که از دیر زمان در بین متکلمان اسلامی موضع بحث و اختلاف است. از این رو هر یک از فرقه­های اسلامی در این­باره نظر متفاوت با یکدیگر دارند، هر چند همه­ی آن­ها اصل عصمت انبیاء را به طور مطلق پذیرفته­اند. از جمله فرق اسلامی که موضوع عصمت انبیاء را پذیرفته و دیدگاهی متفاوت از دیگر فرق دارد فرقه شیعه امامیه است. تعداد اندکی از طایفه امامیه عصمت از خطا و اشتباه در امور عادی را برای معصوم لازم نمی­دانند، و سهو و نسیان را در این امور جایز می­دانند. ولی به نظر قاطبه­­ی حکمای امامیه، انبیاء از زمان کودکی حتی قبل از بلوغ از همه­ی گناهان اعم از صغیره و کبیره مصون­اند و از سهو و نسیان در همه­ ی امور معصوم می ­باشند. بر این اساس این مقاله با هدف «شناخت و آشنایی با نظر مشهور علمای امامیه» به گستره و قلمرو عصمت انبیاء می­پردازد و به برخی شبهات پیرامون این موضوع پاسخ می­دهد تا روشن نماید؛ طبق نظر مشهور امامیه که برگرفته از سخن ائمه معصومین می‌باشد شیعه امامیه عصمت انبیاء را پذیرفته و هیچ گونه نقص و نسیان را در هیچ یک از امور و در هیچ یک از مراحل زندگی این بزرگواران نمی­ پذیرد.

 کلید واژه: گستره، عصمت، انبیا، امامیه، سهو، نسیان.

محققین:نیره رضایی - سیده سعیده آل­هاشمی