سلام مولای من،

سلام معشوق عالمیان،

سلام انتظار منتظران،

سلام ای بهانه ابرها برای گریستن،

سلام ای بیکران سبز اقیانوس غیبت،

سلام بر تو که بر ساحل چشم انتظاران پا می گذلری

و منتظران با ظهورت مژده آمدن باران را به گوش عالمیان می رسانند.

می خواهم از جور زمانه بگویم ،

می خواهم بگویم و بنویسم از فسادی که جهان را چون پرده ای فراگرفته

اما زمان فرصتی است اندک و انسان آدمی است ناتوان.

پس ذره ای از درد دلم را به زبان می آورم تا بدانی چقدر دلگیر و خسته ام.

آغاز نامه به جهانبان جهان و جهانیان خدای هر دو جهان:

مولای من می دانی چند سال است انتظار می کشم. ا.

از زمانی که معنای انتظار در ذهنم تجلی یافت،

از زمانی که صبح حای جمعه نوای این بقیه الله بر جهان شیعه طنین انداز می شودف

از زمانی که غروب جمعه برای ما با غربت و غریبی و دلتنگی پایان می پذیرد

از وقتی سخن گفته ام و معنای سخن خود را فهمیده ام انتظارت را می کشم

بیا و این انتظار مرا پایان بده. …

بقلم صبا