مرغ دلم راهی قم می شود
در حرم امن تو گم می شود
کوثر نوری به کویر قمی
آب حیات دل این مردمی
عمه سادات سلام علیک
روح عبادات سلام علیک

اولین پرسشِ مهمی که درباره سنتِ سیزده‌بدر به ذهن می‌آید این است که سابقه این مراسم به چه زمانی می‌رسد و ایرانیان از چه هنگام در روزِ سیزدهم فروردین به شاد خواری پرداخته‌اند.
در مآخذ کهنِ فارسی و عربی (اعم از ادبی، تاریخی و جغرافیایی به نظم یا نثر) تا پیش از دوره قاجار هیچ اشاره آشکاری درباره برگزاریِ آیین سیزده‌بدر وجود ندارد. کهن‌ترین گزارشی که نگارنده درباره آیین روزِ سیزدهم فروردین یافته از دوره فتحعلی شاه قاجار (سل ۱۲۱۲ -۱۲۵۰ق) است. در تاریخ عضدی که عضد الدوله، فرزند فتحعلی شاه، در سال ۱۳۰۴ ق زمانِ ناصرالدین‌شاه تألیف کرده به برگزاری مراسم روزِ سیزده عید نوروز در دربار فتحعلی شاه و باغ شاهی اشاره‌شده است.[1]
اما بیشترین گزارش‌ها و اشارات مربوط به سیزده‌بدر از دوره ناصرالدین‌شاه (۱۲۶۴-۱۳۱۳ق) است. در منابعِ عصرِ قاجار بیش از همه عین السلطنه در یادداشت‌های خود به گردش‌های روز سیزدهم فروردینِ سال‌های مختلف توجه کرده و در خاطراتِ سال‌های ۱۳۰۵-۱۳۴۱ق (دوره ناصرالدین‌شاه تا احمدشاه) ۲۲ بار به این موضوع پرداخته است.[2][3][4]

نحوست سیزده‌بدر

چنانکه از بعضی اشارات و گزارش‌های دوره قاجار برمی‌آید ایرانیان روز سیزدهم فروردین را نحس می‌دانستند و برای رفع خطرِ شومی آن از خانه بیرون می‌رفتند. می‌دانیم که امروز نیز این اعتقاد در میانِ عام مردم وجود دارد و هنوز هستند کسانی که سیزدهم فروردین را نحس و بدیمن می‌پندارند. ابوریحان بیرونی (۱۳۹۲: ۳۰۷) در آثارالباقیه جدولی از روزهای سعد و نحس را در معتقدات ایرانیان آورده که در آن، روز سیزدهمِ گاه‌شماری ایرانی، که تیر روز نامیده می‌شد؛ در تیرماه بدشگون است.
بر این اساس می‌توانیم بگوییم که اعتقاد به شومیِ روز سیزدهم هرچند در یک ماهِ سال در ایران باوری باستانی و مربوط به‌پیش از اسلام است. در برخی روایات و احادیث مربوط از امام صادق (علیه‌السّلام)، سلمان فارسی و دیگران نیز روز سیزدهم همه ماه‌های ایرانی نحس و بد دانسته و به پرهیز از انجام دادن کارها در این روز سفارش شده است.[5]
‌این موضوع در منابعِ متأخر هم تکرار شده است و همان‌طور که گفتیم به حوزه باورهای عامیانه ایرانی راه‌یافته است.[6]البته شوم انگاریِ روز سیزدهمِ ماه و عدد سیزده ویژه معتقدات ایرانی نیست و در میان بسیاری از اقوام و ملل دیده می‌شود.[7][8]

1.عضدالدوله، میرزا احمـد، تاریخ عضددی، ص۵۳-۵۴، بـا توضیحات و اضافاتی از عبدالحسـن نوایی، ۱۳۷۶، توران: علم.
2. سالور (عین‌السلطنه)، قهرمان میرزا، روزنامه خاطرات عین‌السلطنه، ج۱، ص۱۵۹، بـه کوشـش مسعود سالور و ایرج افشار (۱۳۷۴)، توران: اساطیر.
3. سالور (عین‌السلطنه)، قهرمان میرزا، روزنامه خاطرات عین‌السلطنه، ج۱، ص۹۱۷، بـه کوشـش مسعود سالور و ایرج افشار (۱۳۷۴)، توران: اساطیر.
4. سالور (عین‌السلطنه)، قهرمان میرزا، روزنامه خاطرات عین‌السلطنه، ج۱، ص۳۵۲-۳۵۳، بـه کوشـش مسعود سالور و ایرج افشار (۱۳۷۴)، توران: اساطیر.
5. سلیم، عبدالامیر، تطبیق روزهای ماه در فرهنگ ایرانی و با احادیث اسلامی یـا سـی روزه در احادیث شیعه، ص۲۶۸-۲۶۹، نشریه دانشكده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تبریز.

6.ذوالفقاری، حسن، باورهای عامیانه مردم ایران، ص۶۲۰-۶۲۱، با همکاری علی‌اکبر شـیری. تهـران: ۱۳۹۴.
7.جابز، گرترود، فرهنگ سمبلها، اساطیر و فولكلور، ص۷۶۸، ترجم محمـد بقاپور. تهران: اختران، ۱۳۹۵.
8. شیمل، آنه ماری، راز اضداد، ص۲۲۷، ترجمه فاطمه توفیقی. قم: دانشگاه ادیان و مذاهب، ۱۳۸۸.

 واژه عبّاس به اصطلاح ادبی، صیغه مبالغه است و علاوه بر معانی بیان شده آن در این مقاله، «با صلابت» هم، معنی می دهد. از آنجا که حضرت علی علیه السلام با بصیرت ملکوتی خود، عبّاس را نسبت به دشمنان و معاندان، قاطع و خشن می دانست و از مصداق های روشن «اشدّاءُ علی الکفّار»5 می شمرد، نام او را به مناسبت ساختار وجودی اش، «عبّاس» نامید. این نام از همان عصر، نشانگر شهامت و شجاعت عبّاس بود.1

مرحوم علاّ مه حایری می گوید: «وسمّاه امیرالمؤمنین علیه السلام بالعبّاس، لعلمه بشجاعته و سطوته و صولته و عُبوسته فی قتال الأعداء؛ امیر مؤمنان علی علیه السلام او را از این روی عبّاس نامید که به شجاعت، شکوه، صولت و خشم او در پیکار با دشمنان، آگاهی داشت.»2

1.خصائص العبّاسیه، ص 118

2. معالی السّبطین، آیت اللّه حائری مازندرانی، ج 1، ص 437

سیره اخلاقی و رفتاری سیدالشهداء (ع) نشان دهنده روح بلند او و تربیت در دامان پیامبر و علی (ع) و تجسم قرآن کریم در عمل و اخلاق اوست. مهمان نواز و بخشنده بود، به خویشاوندان رسیدگی می کرد، سائلان را محروم نمی گذاشت، به فقیران می رسید، برهنگان را پوشانده و گرسنگان را سیر می کرد، بدهی بدهکاران را می داد، بر یتیمان شفقت و مهربانی داشت، ضعیفان را کمک و یاری می کرد، صدقاتش فراوان بود و مالی که به دستش می رسید میان تهیدستان تقسیم می کرد.

بسیار عبادت خدا می کرد و روزه می گرفت، بیست و پنج بار پیاده به سفر حج رفت، شجاعتش زبانزد همگان بود، در میدان نبرد استوار و بی باک بود، اراده ای نیرومند و روحیه ای والا داشت، هرگز ذلت و حقارت را نمی پذیرفت، مرگ را بر زندگی ذلیلانه ترجیح می داد، غیرتمند بود، صراحت لهجه و صلابت در بیان حق داشت، حلم و بردباری و تحملش بسیار بود، کریم و بزرگوار بود و با کمترین بهانه ای غلامان و کنیزان خویش را آزاد می کرد، شبها انبان غذا به درخانه محرومان می برد، متواضعانه با فقیران و مساکین همنشین و هم غذا می شد. امر به معروف و نهی از منکر را دوست داشت و از خلافها و جنایتهای ظالمان بشدت انتقاد می کرد، جوانمرد و با فتوت و اهل گذشت بود، کینه بدی کننده را به دل نمی گرفت، اهل عفو بود، بزرگی روح و کرم او همه را شیفته رفتارش می ساخت، خانه اش پناهگاه و مرکز امید درماندگان بود، اهل شب زنده داری بود، در شب و روز هزار رکعت نماز می خواند، در ماه رمضان ختم قرآن می کرد، پولها و بخششهایی را که معاویه می فرستاد می گرفت و میان فقرا تقسیم می کرد، سالی یک بار نصف همه دارایی خود را در راه خدا به نیازمندان صدقه می داد، ثروت را ذخیره نمی کرد، محاسن خویش را خضاب می کرد.

آیت الحق مرحوم حاج میرزا علی قاضی طباطبائی درباره ماه های رجب، شعبان و رمضان فرمود: هان! ای برادران عزیز و گرامیم؛ آگاه باشید! متوجّه و هشیار باشید که ما در قرقگاه زمانی (ماه های رجب، شعبان و رمضان) داخل شده ایم! و همان گونه که در زمین های حرم باید از محرّمات اجتناب نمود و ارتکاب یک سلسله اعمالی که در جایی جرم نیست، امّا در حرم جرم محسوب می شود، در این ماه ها هم که قرقگاه زمانی محسوب می شوند، چنین است و باید با هشیاری و مواظبت در آن وارد شد و به همان نحو که در قرقگاه مکانی که حرم است، انسان به کعبه نزدیک می شود، در این ماه ها هم که قرقگاه زمانی است، انسان به مقام قرب خداوند می رسد. پس چقدر نعمت های پروردگار بر ما بزرگ و تمام است؟! و او هرگونه نعمتی را بر ما تمام نموده است.

دعای هفتم صحیفه سجادیه از دعا‌های صحیفه سجادیه امام سجاد(ع) که هنگام سختی‌ها و نزول بلاها و در زمان اندوه خوانده می‌شود و به آسان شدن دشواری‌ها به دست خدا و فراهم آمدن اسباب حیات به واسطه رحمت الهی اشاره دارد. امام سجاد(ع) در این دعا باز شدن گره‌های زندگی را از خداوند طلب می‌کند. امام همچنین در دعای هفتم صحیفه همه موجودات را تابع اراده خدا می‌داند و به ضعف همگان در برابر اراده خدا و عدم یاور و ناصر برای کسی که خدا او را ذلیل کرده، اذعان دارد.

توصیه شده است که این دعا برای رفع گرفتاری‌ها با آداب خاصی از جمله بعد از نماز صبح و در بین الطلوعین خوانده شود.دعای هفتم صحیفه سجادیه دعایی است که حضرت سجاد(ع) به هنگام دشواری‌های طاقت‌فرسا یا نزول بلاهای سخت و زمان حزن و اندوه، آن را برای رفع اندوه و سختی‌ها می‌خواند. امام چهارم در اين دعا به طور ضمنی وظايف بنده در هنگام پيش‌آمد بلايا را نيز گوشزد كرده است.

آموزه‌های دعای هفتم صحیفه سجادیه که در ۱۰ فراز از امام سجاد(ع) صادر شده به شرح ذیل است:

خداوند بازکننده گره هر سختی و دشواری‌ها
همه موجودات مطیع اراده الهی
فراهم آمدن وسایل زندگی و اسباب حیات به واسطه رحمت الهی
جریان قضا و قدر به قدرت خدا
حتمی بودن اراده الهی
خداوند پناهگاه انسان در مقابل بلاهای سخت و دشوار
ضعف همگان در برابر خواست خدا
درخواست گشایش درهای فرج از پروردگار
دعا برای انجام واجبات و اهتمام در مستحبات
جریان همه چیز فقط به خواست و اراده خدا
عدم یاور و ناصر برای آنکه خداوند او را ذلیل کرده.

منبع: انصاریان، دیار عاشقان، ۱۳۷۱ش، ج۴، ص۱۰۳-۲۲۴

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در بيانات ديروز خود، ورود واکسن آمریکایی و انگلیسی به کشور را ممنوع اعلام کردند و گفتند: آمریکایی‌ها اگر توانسته بودند واکسن تولید کنند این افتضاح کرونایی در کشورشان به‌وجود نمی‌آمد که در یک روز حدود ۴ هزار نفر تلفات داشته باشند. ضمن اینکه اساساً به آنها اعتمادی نیست و گاهی این واکسن‌ها برای آزمایش بر روی ملت‌ها است.

ایشان افزودند: البته با سابقه‌ای که فرانسوی‌ها در قضیه‌ی خون‌های آلوده دارند، به آنها هم خوش‌بین نیستم، اما تهیه واکسن از کشورهای دیگر هیچ مشکلی ندارد.

بمناسبت اولين سالگرد شهادت سپهبد حاج قاسم سلیمانی، واحد پژوهش مدرسه فاطمیه (س) دامغان در تاريخ 12/10/99 اقدام به تهیه برشور پژوهشی با محتوای معرفی کتابهای منتشر شده پیرامون شهید سلیمانی نمود.

معاون پژوهش حوزه علميه فاطميه(س) دامغان خبر داد:

به مناسبت درگذشت عالم ربانی، فقیه و حکیم مجاهد، آیه الله محمدتقی مصباح یزدی، نمايشگاه كتابي در تاريخ 13/10/99 از مجموعه آثار ايشان در محل حوزه علميه فاطميه(س) دامغان برپاشد.

کتاب دروس فلسفه اخلاق که حاصل سلسله دروس محمد تقی مصباح یزدی در جمع دانش پژوهان موسسه «در راه حق» است، از حدود 20 سال پیش تاکنون بارها به چاپ رسیده و محور و مرجع بسیاری از تحقیقات در حوزه فلسفه اخلاق اسلامی بوده است. این اثر، تحقیق و نگارش مجدد همان دروس است که با همین هدف صورت گرفته است. با سیل بی امان ترجمه آثار و افکار مکاتب دیگر دفاع منطقی از مبانی اخلاق اسلامی اقتضا می­ کند که به طور منظم، منطقی و همه جانبه به مباحث این حوزه معرفتی پرداخته شود. ارائه فلسفه اخلاق اسلامی از دغدغه­ های بزرگانی همچون علامه طباطبائی (ره) و شهید مطهری (ره) بود و لذا در گوشه و کنار آثار خویش به قسمت­ هایی از مباحث آن اشاراتی داشتند؛ هرچند متأسفانه هیچ یک فرصت تدوین و ارائه منظم و کامل آن را نیافتند. اما با مدد توفیق و عنایت الهی آیت الله مصباح یزدی این خلا را پر کردند و برای نخستین بار به طرح گسترده و منظم مباحث فلسفه اخلاق و ارائه نظام اخلاقی اسلام پرداختند.

این کتاب در نه فصل به ترتیب با عناوین تعریف و جایگاه فلسفه اخلاق، مفاهیم اخلاقی (1): کلیات، مفاهیم اخلاقی (2): باید و نباید، مفاهیم اخلاقی (3): خوب و بد، حقیقت جملات اضافی، ارزش اخلاقی، مسوولیت اخلاقی، بررسی نظریه نسبیت اخلاقی و رابطه دین و اخلاق تهیه و تنظیم شده است.

فصل اول با محورهای اخلاق در لغت، اخلاق در اصطلاح (صفات رایج نفسانی، صفات نفسانی، فضایل اخلاقی، نهاد اخلاقی زندگی و نظام رفتاری حاکم بر افراد)، علم اخلاق، انواع پژوهش­های اخلاقی (اخلاق توصیفی، اخلاق هنجاری، فرا اخلاق)، فلسفه اخلاق، مسایل فلسفه اخلاق، اهمیت و جایگاه فلسفه اخلاق، پیشینه بحث در میان اندیشمندان مسلمان و ضرورت بحث از فلسفه اخلاق تدوین شده است.

فصل دوم نیز درباره مفاهیم اخلاقی، اقسام سه گانه مفاهیم کلی (مفاهیم ماهوی، منطقی و فلسفی)، موضوع جملات اخلاقی، محمول جملات اخلاقی، نظریه­های درباره تعریف مفاهیم اخلاقی (نظریه ­های تعریف گرایانه، شهودگرایانه و غیرشناختی) و منشأ پیدایش مفاهیم اخلاقی (واقعیت خارجی، انشا و اعتبار و فطرت) سخن گفته شده است.

فصل سوم هم با عناوین اقسام وجوب ( وجوب بالذات، وجوب بالغیر و وجوب بالقیاس)، مفهوم باید اخلاقی (تحقق بیشترین مقدار خوبی، بی نیاز از تعریف، امر و فرمان، نشانه ابراز احساسات و وجوب بالغیر)، تبیین نظریه مختار، تفاوت بایدهای ارزشی و غیرارزشی و تفاوت باید اخلاقی و حقوقی به رشته تحریر درآمده است.

فصل چهارم نیز با محورهای تحلیل­های عقیم درباره مفهوم خوب و بد، مفهوم زیبایی و زشتی در امور حسی (تحقق عینی و خارجی، مفهوم فلسفی و مفهوم احساسی و عاطفی)، بررسی دیدگاه­ ها درباره خوب و بد اخلاقی (تحقق خارجی و عینی، نشانه عواطف و احساسات گوینده، قرارداد و اعتبار محض و نظریه امر الهی)، پیشینه تاریخی بحث، در میان متفکران اسلامی، معانی خوب و بد و ادعای اشاعره (کمال و نقص، ملایمات و منازت با طبع، تناسب و عدم تناسب با هدف، ستایش و نکوهش)، توضیحاتی درباره دیدگاه اشاعره، منشا انتزاع خارجی داشتن و ریشه اختلاف­ های اخلاقی تهیه و تنظیم شده است.

فصل پنجم نیز درباره اخبار و انشا، بررسی چند دیدگاه (مکاتب غیر توصیفی: امرگرایی، احساس گرایی، توصیه گرایی، نظریه اعتباریات، مکاتب توصیفی)، نظریه مختار، فایده به کارگیری جملات انشایی در اخلاق، لوازم انشایی دانستن قضایای اخلاقی (نیاز به انشاکننده، التزام به وجود دو قوه ادراک کننده، نداشتن معیاری برای معقولیت احکام اخلاقی، برهانی بودن قضایای اخلاقی و نسبی دانستن احکام اخلاقی) سخن گفته است.

همچنین، فصل ششم هم، اهمیت بحث ارزش اخلاقی، ارزش اقتصادی، عناصر ارزش اخلاقی (مطلوبیت، اختیار، مطلوبیت انسانی، انتخاب آگاهانه و خردمندانه)، بررسی چند دیدگاه درباره معیار ارزش اخلاقی (ارزش اجتماعی، سود و زیان شخصی یا گروهی، مفاد باید و نباید، مطلوبیت عقل کار اختیاری) محورهای بحث خود قرار داده است.

فصل هفتم نیز پیرامون اهمیت مبحث مسوولیت، معنای مسوولیت، مسوولیت فرد و گروه، شرایط مسوولیت اخلاقی (قدرت و توانایی، علم و آگاهی و اختیار و اراده آزاد)، نقد و بررسی دلایل جبرگرایان (جبر فلسفی، جبر طبیعی، جبر کلامی)، قدرت مطلق الهی و جبرگرایی، علم مطلق الهی و جبرگرایی، قضا و قدر الهی و جبرگرایی، انواع مسوولیت (در برابر خدا، در برابر خود، در برابر دیگران، در برابر سایر موجودات) منظم شده است.

فصل هشتم هم از انواع نسبیت گرایی اخلاقی (توصیفی، فرااخلاقی، هنجاری)، تعیین محل نزاع، مکاتب اخلاقی نسبیت گرا (لذت گرایی شخصی، اخلاق مارکسیستی، جامعه گرایی و احساس گرایی)، نقل و نقد دلایل نسبیت اخلاقی (استدلال از راه نسبیت توصیفی، استدلال از راه انشائی دانستن احکام اخلاقی)، مطلق گرایی اخلاقی، مکاتب مطلق گرا (سعادت گرا، اپیکوریسم، وجدان گرایی و مکتب کانت) و نظریه مختار سخن می­گوید.

مقدمه، تاریخچه بحث، بررسی چند دیدگاه (نظریه تباین، نظریه اتحاد، نظریه تعامل)، نیازمندی­ های دین به اخلاق (اخلاق و خداشناسی، اخلاق و خداپرستی، اخلاق و هدف دین، اخلاق و تبلیغ دین و اخلاق و معناداری گزاره­ های دینی)، وابستگی­ های اخلاق به دین (تعریف مفاهیم اخلاقی، تعیین ارزش­های اخلاقی، تعیین هدف ارزش ­های اخلاقی، ضمانت اجرایی ارزش ­های اخلاقی و عدم امکان اخلاق سکولار) و تبیین دیدگاه مورد قبول از جمله مباحث فصل نهم این کتاب به شمار می­رود.

اخلاق در قرآن، اثر آيت‌الله محمدتقى مصباح يزدى، با تحقيق و نگارش محمدحسين اسكندرى، بررسى مقوله اخلاق، در آيات قرآن كريم مى‌باشد كه به زبان فارسی و در دوران معاصر، نوشته شده است.

 کتاب با مقدمه محقق آغاز و مطالب در چهار بخش، تنظيم شده است.نویسنده در بين موضوعات مختلف قرآنى، سهمى از تحقيق و تلاش علمى خود را به بررسى موضوع اخلاق در قرآن كريم اختصاص داده و در این بخش، نكته‌سنجى‌ها، اظهار نظرها و ابتكارات ارزشمندى ارائه نموده است.

در بحث «اخلاق در قرآن»، افعال اختيارى انسان كه محور اصلى و موضوع اساسى آن است، از یک‌سو، علل و عوامل گوناگون در ظهور و بروز آن نقش دارد و داراى منشأهاى مختلفى است؛ يعنى بعضى از افعال انسان منشأ غريزى دارد، بعضى ديگر را تأثيرات روحى به وجود مى‌آورد، در بعضى موارد، تمايلات عالى و گرايشات فطرى منشأ ظهور اعمال انسان مى‌شود و در پاره‌اى موارد نيز رفتار او تحت تأثير عوامل احساسى و عاطفى شكل مى‌گيرد. از سوى ديگر نيز، رفتارهاى اختيارى انسان از این لحاظ كه به موجودات مختلفى مربوط مى‌شود، دسته‌بندى مى‌گردد.

استاد در مباحث اخلاقی قرآن نیز طرحی نو برای دسته بندی موضوعی آیات دارند. بر این اساس، پس از طرح مباحث مقدماتی و فلسفی در باب اخلاق، اخلاق انسانیِ مورد نظرِ قرآن را در سه بخش اخلاق الهی، اخلاق فردی و اخلاق اجتماعی به بحث می گذارند. به این ترتیب، مجموع مباحث اخلاق در قرآن، در چهار بخش تدوین یافته است: بخش اول به مفاهیم و کلیات اخلاق ـ که همان مباحث مقدماتی است ـ می پردازد; بخش دوم اخلاق الهی را برمی رسد;1 بخش سوم درباره اخلاق فردی است که در جلد دوم گرد آمده; و بخش چهارم اخلاق اجتماعی را پژوهیده، که جلد سوم را به خود اختصاص داده است.

در بخش مفاهیم و کلیات، این مباحث مطرح شده است: اصول موضوعه در علم اخلاق (اصولی مانند اختیار و تأثیرپذیری انسان); ویژگی های مفاهیم اخلاقی; مفاهیم عام اخلاقی در قرآن; تفاوت نظام اخلاقی اسلام با دیگر نظام های اخلاقی; اساس ارزش اخلاقی در اسلام; عوامل کلی سقوط (هوای نفس، دنیا و شیطان).

در بخش اخلاق الهی مباحث زیبا و پرتأثیری درباره رابطه انسان با خدا، ارزش معرفت خدا و راه کسب آن، موانع معرفت (حس گرایی، تقلید، اعتماد به ظن، و علاقه افراط آمیز به مادیات)، و آثار روانی و رفتاری معرفت خداوند طرح شده است.

در بخش اخلاق فردی (جلد دوم کتاب) مباحثی ارزنده همراه با نظریاتی بدیع به چشم می خورد:

معنای رابطه انسان با خود: استاد در این قسمت، ابتدا به بررسی و نقد نظرات متفکران اسلامی در این باره می پردازند; برای نمونه نظراتی که این رابطه را به «رابطه روح با بدن» یا «رابطه من سفلی با من علوی» یا «رابطه من فردی با من اجتماعی» معنا می کنند. ایشان سپس نظر خود را که ایده تازه ای به شمار می رود طرح می فرمایند. در نظر استاد مقصود از رابطه انسان با خود، رابطه شئون و ابعاد نفس انسانی با یکدیگر است.

گرایش های اصلی نفس انسانی: چون اندیشمندان مسلمان یا غیر مسلمان در این باره نظر قاطعی ابراز نکرده اند، استاد طرحی ابتکاری و تازه ارائه می دهند که بر اساس آن، نفس به یک هرم سه بعدی تشبیه شده است. این ابعاد عبارتند از: بعد آگاهی و شناخت، بعد قدرت و توانایی (اراده)، و بعد محبت (دست کم حب نفس). البته ممکن است بعدها ابعاد دیگری کشف شود و به این سه بعد افزوده گردد.

هرکدام از این سه بعد با نفس انسانی و نیز با خداوند متعال نسبتی دارند; یعنی یک حالت جذب نفس به مبدأ هستی در آنها نهفته است که در صورت تکامل نفس، این حالت بیشتر درک می شود. این ابعاد سه گانه بر همدیگر نیز تأثیر و تأثر دارند.

در بخش اخلاق اجتماعی (جلد سوم کتاب) مهم ترین بحث ها از این قرارند:

کلیات بحث: نظر قرآن درباره جامعه گرایی و جامعه گریزی.

ملاک های کلی در اخلاق اجتماعی: مهم ترین این ملاک ها عبارتند از: عدل، احسان، تقدم مصالح معنوی بر منافع مادی.

خانواده: رابطه انسان با همسر و فرزندان و اعضای خانواده.

جامعه: در ضمن این بحث درباره مفهوم ولایت از نظر قرآن، مصادیق ممنوع ولایت از منظر قرآن، حضرت ابراهیم(علیه السلام) به منزله الگوی زیبای ولایت از نگاه قرآن گفتوگو می شود.

عدالت و ظلم: نقد نظریه های حقوق طبیعی و قرارداد اجتماعی در باب عدالت و ظلم، و ارائه و اثبات نظریه قرآن کریم در این باب.

مباحثی در باب اصلاح و افساد: معنا و مقصود از اصلاحات در قرآن.

آداب معاشرت اسلامی در قرآن.

بحث اخلاق بین المللی: مباحثی از قبیل احسان به غیر محارب، حق دفاع از خویشتن فردی و دینی، جهاد ابتدایی و شرایط و اهداف آن، با نظر به شبهات مطرح در این زمینه ها و پاسخگویی به آنها.

از جمله ویژگی های این کتاب آن است که بر ادله مورد اتفاق فریقین (شیعه و سنی) تأکید میورزد، و مدعاهای خود را با این ادله مشترک و مقبول میان همه مسلمانان اثبات می کند.

کتاب «ضد روش: زمینه‌های فلسفی و رویه‌های عملی در روش شناسی کیفی» نوشته احمد محمدپور توسط انتشارات لوگوس منتشر شد.کتاب پرفروش و ارزشمند «ضد روش: زمینه‌های فلسفی و رویه‌های عملی در روش شناسی کیفی» نوشته احمد محمدپور اخیراً با ویرایشی جدید به علاقمندان روش‌شناسی و به خصوص روش‌شناسی کیفی عرضه گردید.

احمد محمدپور، نویسنده سه گانه روش‌شناسی، «ضد روش،» «فراروش،» و «روش در روش»، در این کتاب سه هدف عمده را دنبال می‌کند:  یک، روش‏ شناسی کیفی را در مضمون تاریخ تکامل فلسفی و پارادایمی روش در علوم اجتماعی قرار می‌دهد و به این ترتیب امتداد تاریخی و نظری این جریان روش ‏شناختی را روشن ‏تر می‌سازد. دو، با اتخاذ موضعی رابطه‌گرا، بر گسست ‏ناپذیری نسبت بین روش و فلسفه در فرآیند تحقیق کیفی تأکید کرده، اهمیت و حساسیت چنین نگاهی را به محققان یادآور می‌شود. سه، با رد تلقی تقلیل‌گرایانه و نگاه ساده انگارانه به روش کیفی، تنوع و چندگانگی انواع و ابعاد این شیوه پژوهشی را، اعم از طرح‏های پژوهش، رویه‏ های گردآوری و تحلیل داده ‏ها، شیوه ‏های‏ های نمونه ‏گیری و راهبردهای اعتبارسنجی، به تصویر می‏ کشد.

? نکاتی در مورد چکیده

?۱- در متن چکیده باید از هرگونه توضیح اضافی خودداری شود.

۲- مطالب چکیده باید فقط به صورت گزارش (بدون ارزشیابی و نقد ) به زبان خود پژوهشگر( نه نقل قول) به صورت فعل ماضی تهیه شود.

۳- چکیده در حقیقت بخشی کامل، جامع و مستقل از اصل گزارش در نظر گرفته می شود.?

#عکس_نوشته_تولیدی
#حوزه_فاطمیه_دامغان
#پژوهش
#کانون_اندیشه

آیت الله یزدی با ورود به حوزه علمیه قم، مبارزه و درس را توأمان آغاز می نماید و با شرکت در درس امام خمینی (ره) و جلساتی عمومی و خصوصی ایشان، توانایی و عزم خود را برای پی گیری جریانهای سیاسی و پیروی از خط مشی امام (ره) اعلام می دارد. ارتباط وی با امام با حاضر شدن در درس خارج اصول ایشان در مسجد سلماسی و پرسشهای علمی و سیاسی در پایان درس آغاز شد.

زندگی آیت الله یزدی، همواره با تلاشها و دغدغه های علمی و فرهنگی همراه بوده است. بخشی از این تلاشها در قالب سخنرانیها و تدریسها تبلور یافته است که اغلب، اساسی ترین مباحث اسلام و تشیع در آن مورد مداقه قرار گرفته است و تا هم اکنون نیز ادامه دارد. بخش دیگر آن نیز در قالب مقالات و کتب ارائه گردیده است.

 ایشان نخستین مقاله های خود را در نشریه «حکمت » به چاپ رساند. از جمله کتب وی که در زمان طاغوت به چاپ رسید، کتاب «گمشده شما» بود که چاپ آن باعث شد فردی به نام «مردوخ » به بهانه آن تهمتهای ناروایی را به ساحت تشیع ابراز دارد. این مسأله باعث شد که آیت الله یزدی تهمتهای او را در کتابی با عنوان «پاسخ تهمتهای مردوخ » پاسخ دهد که هر دو کتاب «گمشده شما و پاسخ به تهمتهای مردوخ مورد عنایت حضرت امام خمینی (ره) قرار گرفت.

در آستانه ايام رحلت رسول گرامي اسلام (ص)،خوب است بيشتر با آداب و سيره آن بزرگوار آشنا شويم .

در کتاب ارشاد دیلمی است که: رسول خدا (ص) لباس خود را خودش وصله می زد، و کفش خود را خود می دوخت، و گوسفند خود را می دوشید، و با بردگان هم غذا می شد، و بر زمین می نشست و بر دراز گوش سوار می شد و دیگری را هم پشت سر خود بر آن سوار می کرد، و حیا مانعش نمی شد از اینکه ما یحتاج خود را خودش از بازار تهیه کرده به سوی اهل خانه اش ببرد، به توانگران و فقرا دست می داد و دست خود را نمی کشید تا طرف دست خود را بکشد، بهر کس می رسید چه توانگر و چه درویش و چه کوچک و چه بزرگ سلام میداد، و اگر چیزی تعارفش می کردند آن را تحقیر نمی کرد اگر چه یک خرمای پوسیده بود، رسول خدا (ص) بسیار خفیف المؤنه و کریم الطبع و خوش معاشرت و خوش رو بود، و بدون اینکه، بخندد همیشه تبسمی بر لب داشت، و بدون اینکه چهره اش در هم کشیده باشد همیشه اندوهگین به نظر می رسید، و بدون اینکه از خود ذلتی نشان دهد همواره متواضع بود، و بدون اینکه اسراف بورزد سخی بود، بسیار دل نازک و مهربان به همه مسلمانان بود، هرگز از روی سیری آروغ نزد، و هرگز دست طمع به سوی چیزی دراز نکرد[1].

2- و در کتاب مکارم الاخلاق روایت شده که: رسول اللَّه (ص) عادتش این بود که خود را در آینه ببیند و سر و روی خود را شانه زند و چه بسا این کار را در برابر آب انجام می داد و گذشته از اهل خانه خود را برای اصحابش نیز آرایش می داد و می فرمود:

خداوند دوست دارد که بنده اش وقتی برای دیدن برادران از خانه بیرون می رود خود را آماده ساخته آرایش دهد[2].

3- و در کتاب های علل و عیون و مجالس به اسنادش از حضرت رضا از پدران بزرگوارش (ع) نقل کرده که رسول اللَّه (ص) فرمود: من از پنج چیز دست برنمی دارم تا بمیرم: 1- روی زمین و با بردگان غذا خوردن 2- سوار الاغ برهنه شدن 3- بز بدست خود دوشیدن 4- لباس پشمینه پوشیدن 5- و به کودکان سلام کردن، برای این دست برنمی دارم که امتم نیز بر آن عادت کنند و این خود سنتی شود برای بعد از خودم [3].

[1]  ارشاد ديلمى ط بيروت ج 1 ص 115.

[2]  مكارم الاخلاق ص 34.
[3]  علل الشرائع ص 130/ ب 108/ 1.

سخنش تمام شد، با همه رزمندگان خداحافظی و دیده بوسی کرد، به همة سنگرها سرکشی نمود و در خط مقدم، در نزدیک ‌ترین نقطه به دشمن، پشت خاکریزی ایستاد و به رزمندگان تاکید کرد که از این نقطه که او هست، دیگر کسی جلوتر نرود، چون دشمن به خوبی با چشم غیرمسلح دیده می‌شد و مطمئناً دشمن هم آنها را دیده بود. آتش خمپاره که از اولین ساعات بامداد شروع شده بود و علاوه بر رستمی قربانی ‌های دیگری نیز گرفته بود، باریدن گرفت و دکتر چمران دستور داد رزمندگان به سرعت از کنارش متفرق شوند واز هم فاصله بگیرند. یارانش از او فاصله گرفتند و هر یک در گودالی مات و مبهوت در انتظار حادثه ‌ای جانکاه بودند که خمپاره ‌ها در اطراف او به زمین خورد و با اصابت یکی از خمپاره ‌های صدامیان، یکی از نمونه ‌های کامل انسانی که مایه مباهات خداوند است، یکی از شاگردان متواضع علی علیه‌السّلام و حسین علیه‌السّلام؛ یکی از عارفان سالک راه حق و حقیقت و یکی از ارزشمندترین انسان ‌های علی گونه و یکی از یاران با وفای امام خمینی رحمة‌الله‌علیه از دیار ما رخت بربست و به ملکوت اعلی پیوست. ترکش خمپاره دشمن به پشت سر دکتر چمران اصابت کرد و ترکش‌های دیگر صورت و سینه دو یارش را که در کنارش ایستاده بودند، شکافت و فریاد و شیون رزمندگان و دوستان و برادران باوفایش به آسمان برخاست. او را به سرعت به آمبولانس رساندند. خون از سرش جاری بود و چهره ملکوتی و متبسم و در عین حال متین و محکم و موقر آغشته به خاک و خونش، با آنکه عمیقاً سخن‌ها داشت، ولی ظاهراً دیگر با کسی سخن نگفت و به کسی نگان نکرد. شاید در آن اوقات، همانطوری که خود آرزو کرده بود، حسین علیه‌السّلام بر بالینش بود و او از عشق دیدار حسین علیه‌السّلام و رستن از این دنیای پر از درد و پیوستن به روح، به زیبایی، به ملکوت اعلی و به دیار مصفای شهیدان، فرصت نگاهی و سخنی با ما خاکیان را نداشت. در بیمارستان سوسنگرد که بعداً به نام شهید دکترچمران نامیده شد، کمک ‌های اولیه انجام شد و آمبولانس به طرف اهواز شتافت، ولی افسوس که فقط جسم بی جانش به اهواز رسید و روح او سبکبال و با کفنی خونین که لباس رزم او بود، به دیار ملکوتیان و به نزد خدای خویش پرواز کرد و ندای پروردگار را لبیک گفت که: «ارجعی الی ربک راضیه مرضیه» از شهادت انسان ساز سردار پرافتخار اسلام، این فرزند هجرت و جهاد و شهادت و اسوه حرکت و مقاومت، نه تنها مردم اهواز و خوزستان بلکه امت مسلمان ایران و شیعیان محروم لبنان به پا خاستند و حتی ملل مستضعف و رنج دیده دنیا غرق در حسرت و ماتم گردیدند. امواج خروشان مردم حق شناس ما، خشمگین از این جنایت صدام و اندوهبار و اشک آلود، پیکر پاک او را در اهواز و تهران تشییع کردند که «انالله و انّا الیه راجعون» بلی، این چنین زندگی سراسر تلاش و مبارزه خالصانه و عارفانه در راه خدای او آغاز گشت و این چنین در کربلای خوزستان در جهاد و نبرد رویاروی علیه باطل، حسین گونه به خاک شهادت افتاد و به ملکوت اعلی عروج کرد و به آرزوی دیرین خود که قربانی شدن عاشقانه در راه خدا بود، نایل گشت. خدایش رحمت کند و او را با حسین علیه‌السّلام و شهدای کربلا محشور گرداند.

منبع :پايگاه ويكي فقه

 برای کاهش اضطراب به حالت های روانی و علائم زیاد توجه نکنید. چنانچه بصورت جزیی به علامت های بیماری کرونا (corona) تمرکز کنید مشکل ساز می شود. گلودرد یا سردرد به تنهایی علامت بیماری نیست. علائم بیماری کرونا را بصورت کلی در نظر بگیرید.

 آشنایی و فهم درست از یک مسئله و یا یک موجودیت غیرقابل انکار، سبب می شود تا با آن با اعتماد به نفس بالاتری روبرو شویم و به جای ترس تلاش کنیم با شیوه های معقولانه تر، به بی اثر یا کم اثر کردن مشکل کمک کنیم. اما ناگفته نماند که احساس ترس در انسان، مدام باعث بقای آن شده است؛ ولی این ترس باید ترس منطقی باشد و نه عامل تضعیف!

 گرچه ترس یک عکس العمل طبیعی است، ولی زمانی که ترس آنچنان جدّي و شدید شود که با علایم جسمی، روانی، عاطفی و رفتاری، زندگی روزانه شخص را مختل کند، بعنوان بیماری شناخته می شود.

شیوه های درست مبارزه و درمان:

ـ آموزش راه‌های پيش‌گيري و درمان بیماری های رایج از سوی مراکز رسمی( به ویژه وزارت بهداشت)
ـ آگاهی رسانی درست و مرتب از سوی رسانه های رسمی کشور
ـ خودداری جدّي از انکار و دروغ در خبرهای حوزه سلامت
ـ مدیریت شایعه در جامعه( به خصوص مدیریت فضای مجازی
ـ خودداری از انتشار و اظهارنظرهای اشتباه و غیرکارشناسی در مورد ابتلا به بیماری کرونا
ـ آموختن مهارت های مربوط به کنترل ترس و فوبیا و درمان شناختی رفتاری
ـ بعضی اشخاص هم در زمینه و سابقه گذشته، دچار اختلال های روانپزشکی جدّي ازجمله هایپوکندریازیس( خودبیمارانگاری) هستند که باید علاوه بر انجام مشاوره و روان درمانی، از طريق مراجعه به روانپزشک، تحت دارودرمانی قرار بگیرند.
برای کاهش اضطراب به حالت های روانی و علائم زیاد توجه نکنید. چنانچه بصورت جزیی به علامت های بیماری کرونا (corona) تمرکز کنید مشکل ساز می شود. گلودرد یا سردرد به تنهایی علامت بیماری نیست. علائم بیماری کرونا را بصورت کلی در نظر بگیرید.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، این ماه را ماه خدا خوانده و فرموده است هر که یک روز از ماه رجب را روزه بدارد خشنودی خدا را به دست می آورد و غضب خدا را از خود دور می کند و دری از درهای دوزخ را به روی خود می بندد. رجب نام نهری است در بهشت که از شیر سفیدتر و از عسل شیرین تر است و آن که یک روز ماه رجب را روزه بدارد، از این نهر خواهد آشامید.[1]

امام صادق علیه السلام وقتی دانست که یکی از شیعیان، هیچ روزی از ماه رجب را روزه نگرفته، به او فرمود: آن قدر ثواب از تو فوت شده که مقدار آن را جز خدا کسی نمی داند! روزه دارِ این ماه  حتی یک روز  از سکرات و سختی های مرگ و بعد از مرگ و از عذاب قبر ایمن می گردد، به آسانی از صراط می گذرد و آن که سه روز از این ماه را روزه بدارد، از ترس بزرگ روز قیامت و از شدّت ها و هول های آن روز ایمن گردد.[2]

همچنین در آسمان هفتم فرشته ای است که آن را «داعی» نامند. هنگامی که ماه رجب از راه می رسد، این فرشته در همه شبهای این ماه، می گوید: «خوشا به حال تسبیح کنندگان خدا! خوشا به حال فرمانبرداران خدا! خداوند متعال می فرماید: همنشین کسی هستم که با من همنشینی کند، فرمانبردار کسی هستم که فرمانبردارم باشد و بخشنده خواهانِ بخشایش هستم. ماه، ماهِ من و بنده، بنده من و رحمت، رحمت من است. هر کس در این ماه مرا بخواند او را پاسخ می گویم و هر کس از من بخواهد به او می دهم. هر کس از من هدایت بخواهد او را هدایت کنم. این ماه را رشته ای بین خود و بندگانم قرار دادم که هر کس آن را بگیرد، به من می رسد.»[3]

در این ماه، زیارت امام هشتم علیه السلام (مفاتیح الجنان، در اعمال ماه رجب) و نیز عمره بسیار ثواب دارد.[4]

شب جمعه اول ماه رجب را «لیلة الرغائب » می نامند. از حضرت رسول صلی الله علیه وآله، برای آن نماز نقل شده که بسیار فضیلت دارد، چنان که گناهان بسیار به سبب آن آمرزیده شود و آن نمازدر شب اول قبر، در صورت جوانی بسیار زیبا و خوش منظر و خوش صحبت بر او وارد شود و غم و اندوه از دلش بزداید و مونس او در قبر باشد. چگونگی این نماز به تفصیل در کتابهای دعا آمده است.[5]

[1] اقبال: 634.

[2] امالی صدوق: 15
[3] المراقبات: ص 70
[4] کافی: 4 / 536
[5] مفاتیح الجنان، اعمال ماه رجب؛ اقبال 3 / 185 فصل 10 و بحارالانوار 107 / 126

????
#علامه_حسن_زاده_آملی:

اظهار بیماری کراهت دارد.
چون نماز صبح را گذاردی،
ده بار بگو:
سُبحانَ اللّهِ العَظیمِ وَ بِحَمدِهِ
وَ لا حَولَ وَ لا قُوَّةَ إلّا بِاللهِ العَلِيِّ العَظیمِ
که البته خدای متعال تو را با گفتن آن، از بیماری باز می دارد.