منظور ما از آزادی به طور معمول آزادی در عمل است نه اندیشه و گرنه آزادی نظر موضوعی نیست که قابل چون وچرا باشد. اگر بتوان کسی را به کاری واداشت و یا از کاری بازداشت، از اندیشه نمی توان جلوگیری کردبه عبارت دیگر اندیشه هرچه و هر وقت باشد آزاد است. اسلام نیز کسی را از اندیشیدن باز نداشته است و اگر در کتاب مبین از تفکر «فی الله » نهی شده این نهی به ذات انسان و فقر ذاتی او باز می گردد .به عبارتی کم تر منع و بیشتر یاد آور عجز است. به طور کلی اسلام به اندیشه از آن جهت که رویکردی به حق است سفارش کرده است.
اسلام آزادی اندیشه را به رسمیت شناخته و هر مسآله ای را قابل اندیشیدن می داند. بالاتر از آن اسلام از تشویق کنندگان و مروجان اندیشیدن بوده است.آموزه های اهل بیت در این زمینه برجستگی ویژه ای دارد .هم چنین اسلام حوزه اندیشه را از عقاب مبرا دانسته است. به این معنا که تا اندیشه ای به مرحله ابراز و عمل خارجی نرسد ،سزاوار عقاب اخروی و مجازات دنیوی نیست.
برعکس افزون بر ثواب مترتب برعمل ،به اندیشه نیکو و نیت حسنه نیز ثواب و پاداش تعلق می گیرد،هر چند به عمل نینجامد.

منبع:-سید حسین اسحاقی ،آزادی اسلامی ،گره یا گشایش،ص95