صدای آژیر که بلند بشه فرقی نمی کنه در چه حالی باشی؛غذاخوردن،ورزش کردن،استراحت یا حتی تازه از عملیات برگشته باشی .بایدسریع عازم محل حادثه بشی.

تاوقتی که به محل حادثه برسی تودلت هزار بار از خدای خودت می خوای که به موقع برسی تا بتونی به هم نوعت کمک کنی.وقتی که به محل حادثه می رسی تو اون شرایط چیزی جز نجات جان هم وطنت تو ذهنت نیست و تمام تلاشت رو برای نجات دادنش می کنی و حتی اگه در سخت ترین شرایط باشه و بخوای از جون خودت بگذری.باید به وظیفه ات درست عمل کنی.

تنها هدفت نجات جان حادثه دیدست.فرقی نمی کنه بخوای از حریقی که لحظه به لحظه زبونه می کشه و شعله ور تر می شه نجاتش بدی یا از عمق زمین ویااز زیر خروارها آوار،توآماده ای برای فداکاری.

باتوسل به ائمه ی اطهار(ع) و ذکر یاحسین(ع) می ری تو دل حادثه به امید اینکه هنوز زنده باشن و بتونی نجاتشون بدی.

وقتی عملیات با موفقیت به پایان می رسه از خدای خودت شاکر می شی که وسیله ای بودی برای نجات جان بنده اش.اون لحظه است که تمام خستگی ها و سختی ها رو فراموش می کنی ولبخندی از رضایت برلبانت نقش می بنده.اون لحظه ست به اینکه یه آتش نشانی افتخار می کنی.
بعد از اتمام شیفتت که به آغوش گرم خانواده بر می گردی باچشمان همیشه هراسانی رو به رو می شی که نگران ندیدنت هستند.اما تو باید لبخند بزنی و تمام اتفاقات و حادثه ها رو فراموش کنی و به زبون نیاری که چه روزی داشتی تا دلواپس تر از قبل نشن.

اماهرگز نمی تونی به اونها اطمینان بدی که همیشه سالم برخواهی گشت.از روز اول وقتی وارد این حرفه شدی می دونستی که رفتی تو دل خطر!اما یه حسی این ایمان و اطمینان رو بهت می ده که شک نکنی راهت درسته.می دونی سعادتیه که خدا نصیبت کرده تا در خدمت بنده هاش باشی.

اگر هم قرار باشه اتفاقی برات رخ بده می دونی که لیاقت هم نشینی با سالار شهیدان اباعبدالله الحسین(ع)نصیبت خواهد شد پس برای همیشه ترس رو از دلت بیرون می کنی و جاش رو به ایمان می دی.

گاه مجبوری غم از دست دادن همکارانت راتحمل کنی .غم کسی که ممکن است هم درجه ات باشد یا فرمانده ات و یا حتی رئیس ایستگاه.فرقی نمی کند،همه آماده اند،آماده برای فداکاری.برای اینکه رضایت الهی راجلب کنند حتی باگذشتن از جانشان…