شب عاشورا …

در شب پر شور عاشورا ، به دشت کربلا

تا سحر ، بيدار و شادانند اصحاب حسين

صوت قرآن و ، نماز است و ، مناجات و دعا

روشنائي بخش آنان، نور مهتاب حسين ..

گفت با خويشان و با اصحاب خود آن شب امام

چون که فردا، روبرو با لشگر دشمن شوم

جز شهادت نيست راه ديگري در اين قيام

دوست دارم، کشته در اين راه ، تنها من شوم

هر که مي‌ترسد ز جان خود ، درين جنگ شديد

خيز و ، در پردة شب ، گيرد اکنون راه خويش

هر که مي‌خواهد که فردا، همرهم گردد شهيد

عهد بندد با خدايش ، در دل آگاه خويش

يک زبان ، گفتند: هرگز، اي عزيز فاطمه

کي ترا تنها گذاريم و ، ازين صحرا رويم

نيست ما را ياحسين از اين شهادت واهمه

اي خوشا، با رو سپيدي ، ما ازين دنيا رويم

در شب پر شور عاشورا، به دشت کربلا

تا سحر بيدار و شادانند اصحاب حسين

صوت قرآن و نماز است و ،مناجات و دعا

روشنائي بخش آنان ، نور مهتاب حسين…

سيزده ساله جواني بود و پرسيدش امام :

مرگ در پيشت چگونه باشد اي پور حسن؟

در جواب پيشوايش ، گفت با صد احترام :

از عسل شيرين تر است اين مرگ خونين پيش من

آن يکي گفتا: اگر هفتاد باره جان دهم

زنده گردم ، باز ، در راهت فداکاري کنم

دوست دارم، جان به راه عترت و قرآن دهم

تا نفس دارم، امام خويش را ياري کنم

يک زبان گفتند: کي امشب به پايان مي‌رسد ؟

کي شود فردا ؟ که جان در ياري قرآن دهيم؟

جان ما بعد ازشهادت، چون به جانان مي‌رسد

کي شود پيش امام خود، خدايا جان دهيم… ؟

حبیب چایچیان

*****

سلام بر حسین ، آن بر گزیده ی حق برای شهادت که تاریخ را به گواهی فرا خواند .

حنجره ی سوزناک او در آن غربت بیکرانه ، خطاب به هستی بود که جان ها را شعله ور ساخت و دلها را بیدار کرد .

حسین (ع) در تنهایی خویش که تنهایی حقیقت بود ، با پرسشی بزرگ ، پاسخی عاشقانه می طلبید.پاسخی از سر آگاهی و معرفت اما آن روز هیچ حنجره ای به لبیکی معطر نشد و هیچ دستی به یاری بر نخاست. گامها به تردید خو کرده و پیش نمی رفتند .

او تنها و بی پاسخ ، ایستاده بود . ایستاده ی  ایستاده .

سوگ بزرگ فرزندان ، غم کمر شکن برادران ، شهادت جانسوز صحابه ، گرمای سوزان ، عطش و تشنگی کودکان و نگاه های پر از پرسش خیمه نشینان ، هیچکدام او را به خستگی نکشانده بود . واین از چهره ی بر افروخته اش نمایان بود .

حسین (ع) در غربت بی ساحل خویش ، همراه می طلبید و هیچ لبیکی ،سکوت صحرا را نمی شکست .

ثارا … (ع) تنهای تنها ایستاده بود با پرسش بلند و پر راز

هل من ناصر ینصرنی ؟

و

هل من مُعین یُعیننی ؟

سید حبیب حبیب پور