امام صادق عليه ‏السلام :

اِنَّ صاحِبَ الدّينِ فَكَّرَ فَـعَـلَـتْهُ السَّكينَةُ وَ اسْتَـكانَ فَـتَواضَعَ وَ قَنِعَ فَاسْتَغْنى وَ رَضىَ بِما

اُعْطىَ وَ انْفَرَدَ فَكُفىَ الاْخْوانَ وَ رَفَضَ الشَّهَواتِ فَصارَ حُرّا وَ خَلَعَ الدُّنْيا فَتَحامَى الشُّرورَ وَ

اطَّرَحَ الْحَسَدَ فَظَهَرتِ الْمَحَبَّةُ وَ لَمْ يُخِفِ النّاسَ فَـلَـمْ يَخَفْهُمْ وَ لَمْ يُذْنِبْ اِلَيْهِمْ فَسَلِمَ

مِنْهُمْ وَ سَخَتْ نَفْسُهُ عَنْ كُلِّ شَى‏ءٍ ففازَ وَ اسْتَكْمَلَ الْفَضْلَ وَ اَبْصَرَ العافيَةَ فَاَمِنَ النَّدامَةَ؛

آدم دين‏دار چون مى ‏انديشد، آرامش بر جان او حاكم است. چون خضوع مى ‏كند

متواضع است. چون قناعت مى ‏كند، بى‏نياز است. به آنچه داده شده خشنود است. چون

تنهايى را برگزيده از دوستان بى ‏نياز است. چون هوا و هوس را رها كرده آزاد است.

چوندنيا را فرو گذارده از بدى ‏ها و گزندهاى آن در امان است. چون حسادت را دور

افكنده محبتش آشكار است.مردم را نمى ‏ترساند پس از آنان نمى ‏هراسد و به آنان تجاوز

نمى كند پس از گزندشان در امان است. به هيچ چيز دل نمى ‏بندد پس به رستگارى و

كمال فضيلت دست مى‏ يابد و عافيت را به ديده بصيرت مى ‏نگرد پس كارش به

پشيمانى نمى ‏ كِشد.

امالى (مفيد) ص 52، ح 14