دنیا، وارونه است و این توفان انقلاب است که باید جهان را بالا و پایین و زیر و رو کند و آن گاه، دولت پایدار عدالت برقرار شود. دنیا وارونه است و دیوانه ها و قداره بندها بر آن حاکمیت دارند، اما چه غم که صالحین و مستضعفین، وارث زمین خواهند بود و طلیعه آن، از هم اکنون در انقلاب اسلامی ایران ظهور یافته است.

انقلاب اسلامی ایران، جنت قدسی است که از آن، این نسیم حیات بخش، وزیدن گرفته است. شیطان از دریا و آسمان و زمین، بر ما تاخته و آنان که انقلاب کردند، خود، حراست و پاسداری از آن را بر عهده گرفته اند.

… آری، قسم به عصر! قسم به زمان! که انسان در خسران دایمی است؛ مگر آنان که ایمان آورده اند و از صالحین هستند. تاریخ به آن عصر موعود نزدیک و نزدیک تر می شود و طلیعه آن اکنون، از افق جبهه های کربلایی ما ظاهر است.1

در شامگاه روز بیست و ششم شهریور سال 1359، صدام، نمایندگان مجلس ملی عراق را برای تشکیل جلسسه ای فوق العاده دعوت کرد. پس از تشکیل جلسه، وی پشت تریبون رفت و در سخنرانی مفصلی گفت: «من در برابر شما اعلام می کنم که ما موافقت نامه ششم مارس الجزیره را به طور کامل ملغی می دانیم».2

پنج روز پس از لغو این قرارداد؛ یعنی در ساعت یک و سی دقیقه بعد از ظهر روز سی و یکم شهریور سال 1359، 192 هواپیمای جنگنده نیروی هوایی عراق، به خاک ایران حمله کردند، فرودگاه ها و پایگاه های دوازده شهر بزرگ ایران را هدف قرار دادند و جنگ در زمین، هوا و دریا آغاز شد. در آن روز، صدام به مرکز فرماندهی ارتش آمد تا در اتاق عملیات، از نزدیک در جریان جزئیات نخستین روز جنگ با ایران قرار گیرد؛ روزی که آن را «یوم الرعد»؛ روز صاعقه نامیده بود.3

در آن روز، صدام در حالی که چفیه قرمزرنگی به سر داشت و نوار فشنگی به دور کمرش بسته بود، وارد اتاق اصلی عملیات شد. عدنان خیرالله، وزیر دفاع عراق به او گفت: «سرورم! جوانان ما بیست دقیقه پیش به پرواز درآمدند.» صدام در پاسخ او گفت: «نیم ساعت دیگر، کمر ایران را خواهند شکست».4

پیش بینی صدام برای جنگ کوتاه مدت علیه ایران، درست نبود و جنگی را که او آغاز کرد، 2887 روز و در جبهه ای به طول 1200 و به عمق 80 کیلومتر در امتداد مرزهای دو کشور ادامه یافت….

1. سید مرتضی آوینی، گنجینه آسمانی، صص 158و159.

2. اصغر جعفری ولدانی، بررسی تاریخی اختلافات مرزی ایران و عراق.

3. مرتضی سرهنگی، حرف ما، ص14.

4. وثیق السامرایی، ویرانه دروازه شرقی.

مجله اشارات پائیز سال 1390 ، شماره 144