سخنانی زیبا و ماندگار از جبران خلیل جبران شاعر ، نقاش، نویسنده و متفکر لبنانی که در عمر کوتاه 48 ساله ( 1883 تا 1931 ) خویش

رازهای بسیاری را با آینده گان در میان گذاشت:

هر گاه مهر به شما اشاره کند دنبالش بروید .

حتی اگر گذرگاهش سخت و ناهموار است .

و وقتی بال هایش شما را در بر می گیرد اطاعت کنید .

حتی اگر شمشیری که در میان پرهایش پنهان است شما را زخمی کند .

و اگر با شما سخن گفت او را باور کنید .

گر چه صدایش رویاهای شما را بر آشوبد چون باد شمال که باغ را ویران می کند .

*****

زیرا محبت در همان لحظه که با شما صحبت می کند شما را به صلیب می کشد .

و هنگامی که شما را می پرورد شاخ و برگ فاسد شده را هرس می کند .

و هنگامی که بر فراز بالاترین درخت زندگی تان می رود سر شاخه های نازکی را که

جلوی آفتاب می لرزند نوازش می کند . همان وقت به ریشه هایتان که در خاک فرو

رفته می رسد و ان را در ارامش شب تکان می دهد .

*****

چون دسته های درو شده گندم شما را در آغوش می گیرد .

و شمارا می کوبد تا عریان شوید .

و می بیزد تا از پوسته های خود رها شوید .

و می ساید تا مثل برف سفید شوید .

و می ورزد تا نرم شوید .

آنگاه شما را به آتش مقدس می سپارد

تا نان مقدس شوید بر خوان مقدس خداوند .

*****

سخاوت ، زیباست آن زمان که دست نیازی به سویتان گشوده آید ،

اما زیباترآن ایثار که نیازمند طلب نباشد و از افق های تفحص و ادراک برآید .

و گشاده دستان را تجسس نیازمندان چه بسا دلپذیر تر از بخشایش محض.

*****

هنگامی که سیبی را با دندانهای خود له می کنی در قلب خویش به آن بگو :

دانه ها و ذرات تو در کالبد من به زندگی ادامه خواهند داد.

شکوفه هایی که باید از دانه هایی تو سر زند ، فردا در قلب من شکوفا می شود .

عطر دل انگیز تو ، توام با نفسهای گرم من به عالم بالا صعود خواهد کرد ،

و من و تو در تمام فصلها شاد و خرم خواهیم بود.

*****

در رنجی که ما می بریم ، درد نه تنها در زخم هایمان ،

که در اعماق قلب طبیعت نیز حضور دارد.

در تغییر هر فصل ، کوهها ، درختان و رودها ظاهری دگرگونه می یابند ،

همانگونه که انسان در گذر عمر ، با تجربیات و احساساتش تحول می یابد.

در دل هر زمستان ، تپشی از بهار و در پوشش سیاه شب، لبخندی از طلوع نمایان است