اللهم عجل لولیک الفرج
مولایم، ای صاحب انتظار، دیری است که تیرک خیمه وجود، تحکل دوری تو و کرشمه ی ابروانت را از دست داده است، تو صیاد دل مایی. بی قراری مجنونی ام را از کلمات پاره پاره دلم بخوان. من عاشق بیانگرد تنهایم، گرچه هنوز پاره هایی از قلبم تقلبی هست ولی دلم به شدت درد فراق دارد.
دلبرا؛ می دانم بالاخره انتظار به پایان می رسد و گل نرگس، معطر و زیبا بر سر و دست سبز عشق، کویر چشمانمان را به دیدارش دعوت می کند. در چشمان منتظر ما، شکوفایی هر نرگس ورق خوردن صفحه تقویمی هست که فصلی به دیدار نزدیک می شویم.
لبخند دلکش کدامین نرگس، رمز آمدن میهمان عزیز دل ها، به باغ کویر چشم ها و دل های پر طپش ما خواهد بود.
آقا جان! بنگر این مرغان نغمه ساز عاشق را که در جای جای گستره هستی نغمه خوش فرج را می خوانند تا با ظهورت بر شکوه اردیبهشت دل ها بیفزایی. آخر باغ ما پژمرده است، ما سرگشته نشانی آنیم، گل های باور ما با بارش بارقه طلوعت شکوفا می شوند؛ بیا تا عطر نفسهای تو را تجزیه کنیم و به همه باغچه ها و گل ها ببخشیم و به شکرانه آمدنت پای گلبرگ اقاقی ها نمازی آبی بخوانیم و صادقانه همچون تو که در غیبت می گریی، ما آشکارا هق هق گریه سردهیم.
ای عشق خوبان! چشمانمان به راه مانده است، تا تو از پیچ و خم جاده سبز نور بیایی، با چراغی در دست و نگاهی به موازات سحر و نشانی از خانه یاس خونین، با قصه شقایق های سوخته و پرپر در تف عش.
ای نگاهت روشن، می دانم که می آیی. بی ریا، صمیمی و ساده همچون نسیم. و ما را که در التهاب کویر عشق می سوزیم، زنده و تازه می کنی.
یابن الحسن، عطشناک نگاه توایم، می خواهیم خاک پایت شویم، تو هم یک شب از پنجره انتظار به خانه دلهایمان بیا و دل سرما زده مان را در قطیفه ای از نور بپوشان بیا و ببین که برای تو چه طاق نصرتی از بهار می بندیم و جهان را با آویختن فانوس های نرگس مست (اشک چشم) روشن و آسمانی می کنیم.
ای سوار سبز، پنج شنبه هایمان روز دلتنگی است، بی قراری، غمگینی، روز اشک ریختن.
دل های خسته به امید جمعه وصل پنج شنبه ها را سپری می کنند. آخر جمعه بوی خوش بهار می دهد، بوی خوش عشق، عطر محبت و صفا، عطر محمدی، عطر همه زیبایی ها، عطر انتظار، عطر آقایمان، عزیز دل هایمان مهدی (عج الله) کدام جمعه این عطر سرشار می شود.
مهدی جان
چرا دوری تو تقدیر ما شد غم هجران گریبان گیر ما شد
تو غائب نیستی مهجور ماییم دریغا علتش تقصیر ما بود.