یکی قطره باران ز ابری چکیــــــد                   خجل شد چو پهنای دریا بدیـــــد

که جایی که دریاست من کیستــــــم                   گر او هست حقا که من نیستــــم

چو خود را به چشم حقارت بدیـــــد                   صدف در کنارش به جان پرورید

سپهرش به جایی رسانید کـــــــــــار                  که شد نامور لولو شاهـــــــــــوار

بلندی از آن یافت کو پست شــــــــد                  در نیستی کوفت تا هست شـــــــد

تواضع کند هوشمند گزیــــــــــــــن                   نهد شاخ پر میوه سر بر زمیـــــن