قرآن دارای منزلت و جایگاه رفیعی است و از منابع اصلی اجتهادی اسلام در نزد فریقین است. این کتاب زندگی و فرقان الهی در نزد اهل بیت که عارف به حقایق آن بودند، بسیار والا و قابل احترام بود. «ریّان بن صلت» از حضرت رضا  پرسید: نظر شما درباره قرآن چیست؟ امام فرمود: «کلام الله لاتتجاوزه ولاتطبلوا الهدی فی غیره فتضّلوا»

قرآن کلام خداست، از آنچه او گفته است فراتر نروید و هدایت را در غیر او نجویید که گمراه می شوید.

امام رضا(ع)  معتقد بودند که قرآن مجید، پاسخگوی نیازهای همه اعصار و اشخاص است چرا که: قرآن برای زمان و مردمان خاصی نازل نشده، بلکه در هر زمان و برای هر گروهی تازه است، گویا از نو نازل شده است.

در حدیثی که از آن بزرگوار صادر شده به جامعیت و فرازمانی و فرامکانی بودن قرآن اشاره شده است.

حضرت می فرماید: خداوند زمانی که پیامبرش را به سوی خود فرا خواند که دین او را  کامل و بر او قرآن را نازل کرد، کتابی که روشنگر همه چیز است و حلال و حرام و حدود و احکام و هر آنچه مردم بدان نیازمندند در آن به طور کامل بیان شده است. خداوند می فرماید:

مَّا فَرَّطْنَا فىِ الْكِتَابِ مِن شىَ‏ْء؛ ما هیچ چیز را در کتاب فروگذار نکردیم.

برگرفته از جلوه های تمسک به قرآن در قاموس امام رضا

سمیه مقیمی