حضرت علی (علیه‌السّلام): «محبّت دنیا خرد را تباه می‌کند و دل را از شنیدن حکمت باز می‌دارد و کیفری دردناک می‌آورد.» [1]
حبّ دنیا و دنیاطلبی یکی از بزرگترین موانع نور علم و آفات علوم رسمی به شمار می‌رود. دلی که سرشار از محبّت دنیاست، هیچ گاه خریدار حکمت و معارف الهی نیست و انسان دنیادوست تنها برای رسیدن به مطامع دنیوی خویش به سمت فراگیری علوم رسمی روی می‌آورد و آن‌گاه حتی اگر علم توحید را هم فرابگیرد، تنها موجب دوری هر چه بیشتر او از خدا می‌شود. پیامبر اکرم (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «ما ازدادَ عبدٌ علماً فازدادَ فی الدّنیا رغبةً الّا ازدادَ من اللهِ بُعداً؛ [2] هر آنچه بنده دانش خود را افزایش دهد و سپس رغبت بیشتری به دنیا پیدا کند، موجب دوری بیشتر او از خدا می‌گردد.»
و این عالم در مسیر حرکت به سوی جهنّم گام برداشته است، چنانچه حضرت امام خمینی (رحمة‌الله‌علیه) به طالبان علم هشدار می‌دهند: «مواظب باشید مبادا پنجاه سال یا بیشتر یا کمتر در حوزه با کدّ یمین و عرق جبین جهنّم کسب نمائید.» [3]

1. تمیمی‌ آمدی، عبدالواحد بن محمد، غرر الحکم، ج۱، ص۳۴۸، ح۱۲.
2. مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۲، ص۳۸، علامه مجلسی، (بیروت، ۱۴۰۳ ق).
3. موسوی‌ خمینی، سیدروح‌الله، جهاد اکبر، ص۲۷، (چ چهارم، پائیز ۱۳۷۴، موسسه تنظیم ونشر آثار امام خمینی) .