در باره مؤلّف
سيد حسين عرب باغى ارموى فرزند سيد نصر اللّه فرزند سيد صادق عرب باغى موسوى تبريزى در سالهاى آخر سدۀ سيزدهم در تبريز متولّد شد. علوم مقدماتى را در اروميه گذراند و در 1313 ق براى تحصيل به مشهد مقدس رفت. در 1323 ق براى ادامۀ تحصيلات رهسپار نجف شد و چهار سال در آنجا ماند. سپس به اروميه بازگشت و بقيّه عمر را به اقامۀ جماعت و سخنرانى و تأليف گذراند. او كتابهاى زيادى در موضوعات مختلف به نگارش درآورد.
شيخ آقا بزرگ تهرانى در شرح حال او مى‌نويسد:
از سيد حسين ارومى تأليفات زيادى به جا مانده است، امّا اهل سليقه و معرفت به خاطر شذوذاتى كه در آراى او بود و نظرياتى كه موافق روش اماميه نبود، طريقۀ او را نمى‌پسنديدند.

بعضى از تأليفات او اينهاست: قواعد الإسلام، دعائم الإسلام، سياسة الإسلام، رساله در وجوب نظام وظيفه، أساس الإسلام، الصراط السوي در آداب مفتى و قاضى، ايضاح در طهارت بدن ميّت مؤمن، منتخب نهج البلاغه

مؤلف اين رساله را در شش فصل ترتيب داده:
1- در آيات نازله در غنا؛ 2- در بيان اينكه غنا كه صوت لهو است، در قرائت قرآن نيز مى‌شود؛ 3- در اينكه غنا باعث فقر مى‌شود و دعاهاى اهل غنا مستجاب نمى‌شود و …؛ 4- در حرمت دف زدن و تار زدن و امثال آنها؛ 5- در حرمت شنيدن غنا و ساير آلات لهو و لعب؛ 6- در عدم ضمان شكستن آلات لهو و لعب.