آغاز فتنه تكفير
در زمان معاصر، گروهى تندرو و ناآگاه از اصول و مبانى آيين محمدى، اسلام و ايمان را گويى براى خود احتكار كرده و از ميان همه مسلمانان، فقط گروه اندكى را مؤمن مى‏دانند و ديگران را كافر و مهدورالدم مى‏شمرند. ريشه اين نوع تكفيرها به عصر

ابن ‏تيميه (ت 728 ق.) و پس از وى به وهابيان تندرو برمى‏گردد و شدّت عمل گروه دوم بيش از فرد نخستين است، زيرا ابن ‏تيميه غالباً از كلمه بدعت بهره مى‏گيرد، ولى گروه اخير به جاى بدعت، واژه كفر را به كار مى‏برد و ملاك تكفير، ناهماهنگى با افكار آن‏ها در امثال مسائل پيشين است.
آن‏ها به شدت با حفظ قبور پيامبران و اولياى الهى مخالف هستند و زيارتگاه‏ها را مظهر بت‏پرستى قلمداد مى‏كنند! در حالى‏كه در طول تاريخ اسلام، قبور انبياى پيشين در فلسطين و اردن و شام و عراق پيوسته محفوظ بوده و مسلمانان گروه گروه به زيارت آن‏ها مى‏رفتند و هيچ‏كس چنين كارى را بر خلاف توحيد توصيف نمى‏كرد.
حتى روزى كه بيت‏المقدس به وسيله عمربن خطاب فتح شد، هرگز او به تخريب اين مقامات فرمان نداد، بلكه شيوه پيشينيان را در حفظ و آرايش آن‏ها تأييد كرد.
در طول زمان، پس از رحلت پيامبر، تمام موحدان به پيامبر اكرم (ص) متوسل شده تا حاجت آنان با شفاعت او برآورده شود. اما اين گروه اين نوع توسل‏ها را با توسل مشركان به بت‏ها يكسان مى‏گيرند؛ در حالى‏كه ماهيت اين دو نوع توسل از هم جداست، و از زمين تا آسمان فاصله دارد.
تكفيرِ خشونت‏بار
تكفير پيشينيانِ اين گروه، غالباً قلمى و لسانى بود، اما تكفير از دوره وهابيان تندرو، رنگ خشونت به خود گرفت و پيروانشان پيوسته به قُرى و قصبات و آبادیهاى اطراف «نجد» حمله مى‏بردند و آنچه مى‏ توانستند غارت مى‏ كردند و از اين طريق بر قدرت مالى خود مى ‏افزودند.
براى آگاهى از جنايت‏هاى پايه گذار اين مسلك و جانشينان او به دو تاريخ معتبر وهابيان مراجعه شود: يكى «تاريخ ابن‏غنام» و ديگرى «تاريخ ابن‏بشر» كه هر دو، مدت‏هاست چاپ شده و مورد توجه علما و دانشمندان است.

برگرفته از کتاب« فتاواى جريان هاى تكفيرى در جواز قتل مسلمانان»، نوشته محمد یزدانی ،انتشارات دار الإعلام لمدرسة اهل البيت (عليهم السلام) - قم چاپ: 1، 1393 ،ص8