خروج از زندان و طىّ الارض

مرحوم شيخ صدوق و ديگر بزرگان آورده اند:

پس از آن كه چون هارون الرّشيد حضرت ابوالحسن ، امام موسى كاظم ^{عليه السلام} را از زندان بصره به بغداد منتقل كرد، تحويل شخصى به نام سندى بن شاهك يهودى داده شد.
و در زندان بغداد، حضرت بسيار تحت كنترل و فشار بود؛ و زير انواع شكنجه هاى روحى و جسمى قرار گرفت ، تا جائى كه حتّى دست و پا و گردن آن امام مظلوم ^{عليه السلام} را نيز به وسيله غل و زنجير بستند.
امام حسن عسكرى ^{عليه السلام} در اين باره فرموده است :
جدّم ، حضرت موسى بن جعفر ^{عليه السلام} سه روز پيش از شهادتش ، زندان بان خود - مسيّب - را طلبيد و اظهار نمود:
من امشب به مدينه جدّم ، رسول خدا ^{صلى الله عليه و آله} مى روم تا با آن حضرت تجديد عهد و ميثاق نمايم و آثار امامت را تحويل امام بعد از خودم دهم .
مسيّب عرض كرد: اى مولاى من ! شما در ميان اين غل و زنجير و آن همه ماءمورين اطراف زندان ، چگونه قصد چنين كارى را دارى ؟
و من چگونه زنجيرها و درب هاى زندان را باز كنم ، در حالى كه كليد قفل ها نزد من نيست ؟!
امام ^{عليه السلام} فرمود: اى مسيّب ! ايمان و اعتقاد تو نسبت به خداوند متعال و هچنين نسبت به ما اهل بيت عصمت و طهارت سُست است .
و سپس حضرت افزود: همين كه مقدار يك سوّم از شب سپرى گرديد، منتظر باش كه چگونه خارج خواهم شد.
مسيّب گويد: من آن شب را سعى كردم كه بيدار بمانم و متوجّه حركات امام موسى كاظم عليه السلام باشم ؛ ولى خسته شدم و خواب چشمانم را فرا گرفت ؛ و لحظه اى در حال نشسته ، خوابم برد.
ناگهان متوجّه شدم كه حضرت با پاى مباركش مرا حركت مى دهد، پس ‍ سريع از جاى خود برخاستم ؛ و هر چه نگاه كردم اثرى از ديوار و ساختمان و زندان نديدم ، بلكه خود را به همراه حضرت در زمينى هموار مشاهده نمودم .
و چون گمان كردم كه آن حضرت مرا نيز به همراه خود از آن ساختمان ها بيرون آورده است ، گفتم : ياابن رسول اللّه ! مرا نيز از شرّ اين ظالم نجات بده .
حضرت اظهار نمود: آيا مى ترسى تو را به جهت من از بين ببرند و بكُشند؟
و سپس افزود: اى مسيّب ! در همين حالى كه هستى ، آرام باش ، من پس از مدّتى كوتاه باز مى گردم .
مسيّب با تعجّب سؤال كرد: ياابن رسول اللّه ! غل و زنجيرى كه بر دست و پاى شما بود، چگونه گشودى ؟!
امام ^{عليه السلام} فرمود: خداوند متعال به جهت ما اهل بيت ، آهن را براى حضرت داود عليه السلام ملايم و نرم كرد؛ و اين كار براى ما نيز بسيار سهل و ساده است .
آن گاه حضرت از نظرم ناپديد گشت و با ناپديد شدنش ديوارها و ساختمان زندان با همان حالت قبل نمايان گرديد.
و چون ساعتى گذشت ناگهان ديدم ديوارها و ساختمان زندان به حركت درآمد و در همين حالت ، مولا و سرورم حضرت موسى بن جعفر ^{عليه السلام} را ديدم كه به زندان بازگشته است و همانند قبل غل و زنجير بر دست و پاى مبارك حضرت بسته مى باشد.
از ديدن اين معجزه ، بسيار تعجّب كردم و به سجده افتادم .
بعد از آن امام ^{عليه السلام} به من فرمود: اى مسيّب ! برخيز و بنشين ؛ و ايمان خود را تقويت و كامل گردان ، و سپس افزود: من سه روز ديگر از اين دنيا و محنت هاى آن خلاص خواهم شد و به سوى خداوند متعال و مهربان رهسپار مى گردم .

به نقل از سایت آوینی

آن درگهى که پایه‏ اش از عرش برتر است
دولت‏سراى حضرت موسى بن جعفر است
آیینه ی جمال خداوند سرمدى
هم مظهر علوم و خصال پیمبر است

*****

مژده‏ ى میلاد تو، نفحه ى باد صباست
رایحه ‏ى یاد تو با دل ما آشناست
آمدى و باب هر حاجت دلها شدى
باب حوائج تویى، نام تو ذکر خداست

*****

بزم مارا باز آمد عالم آرایى دگر
کز قدومش بزم ما گردیده سینایى دگر
قرنها بگذشته از موسى و شرح رود نیل
آمده اینک به فتح نیل موسایى دگر

*****

همزمان با فرارسیدن پنجم صفر شهادت حضرت رقیه ^{(سلام الله علیها)} دختر امام حسین ^{(علیه السلام)} مراسم عزاداری و سوگواری در مؤسسه آموزش عالی حوزوی فاطمیه دامغان برگزار گردید.
در این مراسم که اساتید، طلابسطح 2و 3 ، مبلغین و فارغ التحصیلان حضور داشتند خانم طیبه مهرابی مدیر مؤسسه آموزش عالی حوزوی فاطمیه ضمن عرض تسلیت به مناسبت شهادت حضرت رقیه^{( سلام الله علیها)} در باب شخصیت، و فضایل و کرامات آن حضرت مطالبی را بیان نمودند. در ادامه خانم سمیه فرخ زاده طلبه پایه اول مدرسه فاطمیه به بیان مصائب و سختی های کاروان اسرا پرداختند.
تلاوت قرآن، قرائت زیارت عاشورا، مداحی و نوحه سرایی از دیگر برنامه های این مراسم بود.
لازم به ذکر است که در پایان مراسم عزاداران از خوان اطعام اهل بیت بهره مند شدند.
Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 yles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> ideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ />

در آستانه ی امتحانات پایان ترم حوزه های علمیه،  حلقه های علمی در مدرسه علمیه فاطمیه دامغان برگزار گردید.

خانم فائقه آقاحاجی معاون آموزش مدرسه علمیه فاطمیه ضمن تقدیر و تشکر از حضور پر شور طلاب تصریح کرد: واحد آموزش و پژوهش مدرسه فاطمیه به منظور آماده سازی و موفقیت هر چه بیشتر طلاب برای شرکت در آزمون های پایان ترم و انجام تحقیقات درسی اقدام به برگزاری نشست های علمی و مباحثه ای طلاب  در پایه های مختلف نمود.

ایشان در ادامه افزودند: مدیر، معاونین و اساتید ضمن تشویق و ترغیب طلاب پاسخگوی سؤالات و اشکالات درسی آنها بودند.

لازم به ذکر است که این حلقه های علمی از ساعت 2 روز چهارشنبه 7/10/90 آغاز و تا ساعت 2 روز پنجشنبه 8/10/90 به طول انجامید.
Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 yles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> ideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ />

نه دی روز استقرار حق است

نشان لشگر بیدار حق است

نه دی جلوه ی آزادگی ها

بسیج امت و آمادگی ها

*****

گر کرب و بلا نبوده ایم، حال هستیم

گر شام بلا نبوده ایم حال هستیم

ای مردم عالم همگی گوش کنید

تا آخر خون مطیع رهبر هستیم

*****

نهم دی ماه یک هزار و سی صد و هشتاد و هشت، جشن بلوغ فکری و شخصیتی نظام اسلامی بود.

نه دی، عرق شرم امت را در طول تاریخ به خاطر بی بصیرتی در ماجرای ثقیفه پاک کرد.

نه دی، درد کوته بینی حکمیت را تا حدودی التیام داد و بر آن مرهمی شد.

نه دی، سوزش خیانت جمل و نهروان را کمی خنک کرد و از تکرار غربت ۲۵ ساله جلوگیری کرد.

نه دی، فرق کوفه و تهران، عراق و ایران را نشان داد و آب بسته را به جوب بازگرداند.

نه دی، ایران، بدون خواست سفیر حسین، بیعت مجدد کرد و بر سر بیعتش ماند.

نه دی، ندای هل من ناصر بلند نشد ولی فریاد لبیک یا حسین تا آسمان به گوش همه رسید.

نه دی، شش ماهه، سه ساله، جوان، پیر، زن، مرد، ویلچری، شیمیایی و … داشت.

نه دی، نه دی زمستان بود ولی درخت انقلاب در آن سرمای زمستان گل داده بود.

نه دی، در ایران بود ولی پایه های کاخ سفید در مکان و کاخ سبز معاویه در زمان را لرزاند.

نه دی، قیام مختار نبود، ولی اگر مختار هم زنده بود در مقابل آن کرنش می کرد.

نه دی، مانور اعلام آمادگی یاران آخر الزمان مهدی (عج) بود.

نه دی، شروع حرکت و یک فرهنگ بود یعنی «عزت خواهی»

نه دی، یک روز بود ولی خیرٌ مِن الفِ شَهر بود.

نه دی، مبیّن کوثر و ابتر بود که گفتند خامنه ای کوثر است، دشمن او ابتر است.

نه دی، عاشورا بود و ایران کربلا.

نه دی، ثمره ی خون شهید آیت ها، مطهری ها، بهشتی ها، باکری ها، همت ها و … بود.

نه دی، تاریخ نبود، بلکه خود تاریخ ساز بود.

نه دی، روز بخشش فریب خوردگان و روز غضب بر فتنه گران توسط امت بود.

نه دی، آموخت که نیازی نیست همیشه ولیّ در بین باشد بلکه کافی است ولیّ در دل باشد.

نه دی، غدیر خم بود در کویر قم و سراسر ایران.

نه دی، نور بصیرت الهی بود در دلهای امت.

هرچه خواستم بگویم که نه دی چیست، زبان الکن بود و قلم قاصر. فقط می توانم که بگویم نه دی، نه دی بود و بس.

قالَ الاْمامُ الباقر ^{علیه السلام} :

لا تَنالُ وِلایَتُنا إلاّ بِالْعَمَلِ وَ الْوَرَعِ.

امام محمد باقر ^{علیه السلام} فرمود:

ولایت و شفاعت ما شامل نمی شود مگر افرادی را كه دارای عمل ـ صالح ـ و نیز پرهیز از گناه داشته باشند.

وسائل الشّیعه، ج 11، ص196

عن الامام الباقر ^{علیه السلام}:

« ما شیعتنا الا من اتقی الله و اطاعه، و کانوا یعرفون الا بالتواضع و التخشع و اداء الامانة و کثرة ذکر الله»

امام باقر ^{علیه السلام} فرمود :

« شیعیان ما تنها کسانی هستند که خداترس بوده و او را اطاعت کنند . آنان معروف به تواضع و خشوع و ادای امانت و کثرت یاد خدایند»

تحب العقول ، ص 295

******

دل جرعه بنوش از قدح و جام محمد
دیگر شده مرهم همه آلام محمد
بشکفته گل پنجم گلخانه‌ی معشوق
او کیست ؟ لقب باقر و همنام محمّد

*****

علم و کمال و حکمت و توحید جان گرفت
از نطق جان فزای تو یا باقرالعلوم
یک لحظه وا کند گره از کار عالمی
دست گره گشای تو یا باقرالعلوم

*****

دلم پر مى ‏زند امشب براى حضرت باقر
که گویم شرحى از وصف و ثناى حضرت باقر
ندیده دیده ى گیتى به علم و دانش و تقوا
کسى را برتر و اعلم به جاى حضرت باقر

*****

امام صادق (ع) مى ‏فرمايد:

در يكى از سالها كه هشام بن عبد الملك براى انجام مراسم حج به مكه آمده بود، امام باقر (ع) نيز در مكه حضور داشت.

در آن سفر امام باقر (ع) براى مردم سخنرانى كرد و از جمله سخنان آن حضرت چنين بود:

سپاس مخصوص خداوندى است كه محمد (ص) را به پيامبرى مبعوث كرد و ما ـ خاندان نبوت ـ را به وسيله او كرامت بخشيد.ما برگزيدگان خدا بر خلق اوييم و انتخاب شده از ميان بندگان وى هستيم و ما خلفاى الهى مى‏باشيم.پس آن كس كه از ما پيروى كند، سعادتمند است و كسى كه ما را دشمن بدارد و با ما مخالفت كند، شقى و نگون بخت خواهد بود.

اين سخنان به هشام گزارش شد و زمينه خشم شديد او را فراهم آورد، اما در چنان شرايطى صلاح نديد كه متعرض امام باقر (ع) شود.زمانى كه به دمشق بازگشت و ما هم به مدينه بازگشتيم، به وسيله نامه از كارگزار خويش در مدينه خواست تا من و پدرم (محمد بن على عليه السلام) را به دمشق بفرستد.

زمانى كه وارد دمشق شديم هشام تا سه روز اجازه نمى‏داد كه نزد او برويم.تا اين كه سرانجام، روزچهارم به ما اجازه ورود داد.وقتى كه ما در آستانه ورود قرار داشتيم، هشام ـ كه نفرين خدا بر او باد ـ به اطرافيانش دستور داده بود تا پس از او، هر يك به امام باقر (ع) ناسزا بگويند و وى را سرزنش كنند!

امام باقر (ع) وارد محفل هشام شد، و بدون اين كه توجه خاصى به هشام داشته باشد و احترام ويژه‏اى براى او قايل شود، در جمله ‏اى عام كه شامل همه اهل مجلس مى‏شد گفت: السلام عليكم، سپس بدون اجازه خواستن از هشام، در مكان مناسب بر زمين نشست.

هشام بشدت خشمگين مى‏نمود، زيرا اولا به شخص او سلام ويژه‏اى كه به خلفا داده مى‏شد، داده نشد، و ثانيا امام باقر (ع) براى نشستن از او اجازه نخواست! هشام گفت: اى محمد بن على! همواره يك نفر از شما خاندان، وحدت مسلمانان را شكسته و مى‏شكند و مردم را به سوى خود فرا مى‏خواند و از روى سفاهت و جهل، گمان دارد كه امام است.

هشام شروع به سرزنش كرد و چون او ساكت شد، يكايك مجلسيان او، سخنان توهين آميز و نيش آلود او را پى گرفتند.چون سخنانشان پايان يافت، امام باقر از مكانى كه نشسته بود برخاست و ايستاده چنين سخن گفت: اى مردم به كدامين سو مى رويد! و شما را به كجا مى‏برند! خداوند نسل پيشين شما را به وسيله ما خاندان هدايت كرد و نسلهاى آينده شما نيز بايد به وسيله ما راه يابند.اگر شما پادشاهى زود گذر دنيا را داريد، ما در آينده فرمانروايى خواهيم داشت.پس از فرمانروايى ما، هيچ حاكميتى و پادشاهى نيست، زيرا ما اهل فرجاميم و خداوند فرموده است: «و العاقبة للمتقين» .

سخن كه بدين جا انجاميد، هشام دستور داد تا پدرم امام باقر را به زندان ببرند و محبوس سازند.اما امام در زندان ساكت نبود و زندانيان را مورد انذار و بيدار باش قرار داده، مطالب بايسته را با ايشان در ميان مى ‏گذاشت، به گونه‏اى كه همگان به او دلبسته شدند .

زندانبان از اين جريان بر آشفت و وقايع را به هشام گزارش كرد.

هشام دستور داد تا امام را از زندان رها سازند و نزد او بفرستند.

امام صادق (ع) مى‏فرمايد: در اين ماجرا من همراه پدرم وارد دربار هشام شديم، او بر تخت نشسته بود و درباريان و ارتشيانش با سلاح ايستاده بودند.

تابلو هدف را در برابر جمع نصب كرده و بزرگان قوم مشغول هدف گيرى و تير اندازى بودند .

با ورود ما به آن جمع ـ در حالى كه پدرم جلوتر حركت مى‏كرد و من پشت سر وى بودم ـ نگاه هشام به پدرم افتاد و گفت: اى محمد! تو هم با بزرگان قوم من وارد مسابقه شو و تير اندازى كن.

امام باقر فرمود: من ديگر سنم از اين كارها گذشته است، اگر صلاح بدانى من معاف باشم .هشام گفت: به حق كسى كه ما را با دينش عزت بخشيد و محمد (ص) را مبعوث‏كرد تو را معاف نخواهم داشت.سپس به يكى از بزرگان بنى اميه اشاره كرد تا كمانش را به پدرم بدهد.

پدرم كمان را گرفت.تيرى در چله كمان نهاد و نشانه گرفت و رها كرد، تير در نقطه وسط هدف نشست، پدرم تير دوم را نشانه گرفت، تير دوم در وسط تير اول فرود آمد و همين طور تا نه تير…!

هشام بشدت مضطرب شده بود و قرار نداشت و نمى ‏توانست خويشتندارى كند.تا اين كه گفت: اى ابو جعفر! تو مى ‏گفتى كه سنت از اين كارها گذشته! در حالى كه تو قهرمان تير اندازان عرب و عجم هستى.

اين سخن را گفت، ولى بسرعت از گفته خويش پشيمان شد.

هشام سعى داشت كه خود را به عواقب ريختن خون پدرم گرفتار نسازد، (زيرا دريافته بود كه كشتن اهل بيت بهاى سنگينى براى حكومتها داشته است) .

هشام به زمين خيره شده بود در حالى كه من و پدرم در مقابلش ايستاده بوديم.ايستادن ما به طول انجاميد و پدرم خشمگين شد، هشام از نگاههاى غضب‏آلود پدرم به آسمان، شدت خشم او را دريافت و گفت: اى محمد! نزديكتر بيا…پدرم به طرف تخت او رفت، من هم همراه پدرم بودم.

هشام از جاى برخاست و با پدرم معانقه كرد و او را در سمت راست خود جا داد.سپس با من معانقه كرد و من هم سمت راست پدرم نشستم.

هشام با تمام توجه مشغول گفتگو با پدرم شد و گفت: اى محمد! قريش هماره بر عرب و عجم پيشوايى خواهد داشت، تا زمانى كه چون تويى در ميان قريش باشد.

براستى چه نيك تير مى‏اندازى.

چه مدت تمرين كرده ‏اى تا چنين مهارتى به دست آورده‏ اى؟

پدرم گفت: مى ‏دانى كه مردم مدينه در كار تير اندازى دستى دارند.من هم در دوره جوانى گاهى تير اندازى داشته‏ام، اما مدتهاست كه ترك كرده‏ ام.و از آن پس، اين نخستين بار بود كه در حضور تو تير انداختم.

هشام گفت: هرگز مانند كار تو را از كسى نديده بودم و گمان نمى‏كنم روى زمين كسى بتواند اين گونه تير اندازى كند.آيا جعفر هم مى‏تواند همين گونه هدف بگيرد؟

امام باقر (ع) فرمود: ما كمالها و حقايق دين را به ارث مى‏بريم، همان دين كاملى ‏كه خداوند درباره آن فرموده است:

«اليوم اكملت لكم دينكم و اتممت عليكم نعمتى و رضيت لكم الاسلام دينا» ⁽¹⁾

امروز دينتان را كامل كردم و نعمت را بر شما تمام ساختم و اسلام را به عنوان دين برايتان رضا دادم.و زمين هيچگاه خالى از انسان كامل نخواهد بود.

هشام با شنيدن اين سخنان، چهره‏اش سرخ و حالش دگرگون شد و سؤالها و اشكالهاى متعددى را مطرح كرد و امام هم به هر يك پاسخ داد…

پی ‏نوشت:

1 ـ مائده/ 3.

برگرفته از کتاب زندگى سياسى امام باقر (ع)، ص 193

نويسنده: احمد ترابى

س است و محورهای این عید بر ترویج حسن نیت، بخشندگی، مهربانی و گردهمایی های خانوادگی استوار است.

کریسمس به صورت سنتی روز ۲۵ دسامبر برگزار میشود، اما برخی کلیساهای ارتدکس شرقی روز ۷ ژانویه را به عنوان کریسمس جشن میگیرند که با ۲۵ دسامبر در تقویم جولیان یکسان است. این تاریخها تنها سنتی بوده و به نظر نمیرسد تاریخ حقیقی تولد مسیح چنین روزی بوده باشد.

کریسمس در بسیاری از کشورهای سراسر جهان جشن گرفته میشود و این امر به چگونگی پراکندگی مسیحیان و فرهنگ غربی و ترکیب آن با جشنهای زمستانی ارتباط دارد. علی رغم نفوذ شایع سنتهای کریسمس آمریکایی و بریتانیایی که در فیلمها، ادبیات، تلویزیون و سایر رسانه ها مشاهده میشود، سنتهای متعددی به منظور جشن کریسمس هنوز هم در مناطق و محلهای مختلف برگزار میشوند.

جشنهای زمستانی پیش از کریسمس

در سنتهای بسیاری از فرهنگها جشن زمستانی از جشنهای بسیار محبوب تلقی میشود و بخشی از آن به کم شدن کارهای کشاورزی در فصل زمستان برمیگردد، از دیدگاه دینی ایستر (عید پاک) مهمترین جشن در تقویم کلیسایی بوده و کریسمس از اهمیت کمتری برخوردار بود، از سوی دیگر کلیساهای اولیه به جشن گرفتن تولد اعضای کلیسا معترض بودند. برتری جشن کریمسمس در دوران مدرن از بسیاری لحاظ منعکس کنده تأثیر فزاینده سنت جشنهای زمستانی است که در آن میان میتوان به جشنهای ساتورنالیا، ناتالیس سولیس ایویچتی، یول اشاره کرد.

در عصر رومنها، جشن ساتورنالیا مشهورترین جشن زمستانی و زمان استراحت، جشن، شادی و پایان قوانین رسمیمحسوب میشد. این جشن به احترام ساتورن از ۱۷تا ۲۴ دسامبر برگزار میشد اما در دوره امپراطوری این جشن از هفت به پنج روز تقلیل یافت.

ناتالیس سولیس ایویچتی روز ۲۵ دسامبر تحت عنوان “تولد خورشید مغلوب نشدنی” جشن گرفته میشد و دربرگیرنده ستایش الههها و خدایان خورشید بود. الگابالوس امپراطوری رومی (۲۲۲-۲۱۸) بنیانگذار این جشن بود که مجبوبیت آن در دوران اریلیان به اوج خود رسید. روز ۲۵ دسامبر همچنین تاریخ انقلاب زمستانی است و این جشن نشان دهنده عدم مغلوب شدن خورشید در زمستان بود. بسیاری از نویسندگان اولیه مسیحیت تولد دوباره خورشید را به تولد مسیح نسبت داده اند و کاتولیکها استدلال میکنند که جشن سول اینویکتوس همان تاریخ کریسمس و میلاد مسیح است.

جشن یول در اواخر دسامبر و اوایل ژانویه برگزار میشد و هدف از آن احترام و ستایش خدای رعد بود؛ یک کنده بزرگ چوب را با این اعتقاد بود که هر جرقه رعد بیشتر باشد نشان دهنده تعداد خوک یا گوسالهای است که سال آینده متولد خواهد شد آتش میزدند و جشن تا سوختن کامل کنده ادامه داشت و گاهی به ۱۲ روز میکشید. از آنجا که اروپای شمالی از آخرین بخشهایی بود که به مسیحیت روی آورد جشنهای غیر مسیحی آنها تأثیر بسیاری بر شکلی گیری جشن کریسمس داشت. اسکاندیناویها هنوز هم کریسمس را یول مینامند، که این کلمه به تدریج در زبانهای انگلیسی و آلمانی معادل کریسمس شد.

خاستگاه های جشن کریسمس

به درستی مشخص نیست که چه زمان و چرا ۲۵دسامبر را به تاریخ تولد مسیح نسبت دادند، چرا که عهد جدید هیچ تاریخی را در اینباره ذکر نکرده است. ***توس جولیوس آفریکانوس نخستین مورخ مسیحی بود که شرح وقایع جهانی را آغاز کرد در رایج کردن این ایده که مسیح روز ۲۵دسامبر متولد شد نقش محوری داشت. این تاریخ نه ماه پس از تاریخ آبستن شدن حضرت مریم(س) (۲۵ مارسمحسوب میشود. از سوی دیگر ۲۵ مارس تاریخ اعتدال بهاری بوده و خلق حضرت آدم )ع) تلقی میشود.

مسیحیان در دوران اولیه ظهور مسیح بر این باور بودند که ۲۵ مارس تاریخ مصلوب شدن مسیح است.

تعیین تاریخ میلاد مسیح(ع) در ابتدا الهام بخش برگزاری جشن و سرور نبود. ترتولیان از متألهان اولیه مسیحیت میلاد مسیح را به عنوان جشن مهمی در کلیسای رومیآفریقا تلقی نکرده است. در سال ۲۴۵، اوریگن فیلسوف و متأله مسیحی یونانی جشن گرفتن میلاد مسیح را تقبیح کرد و اظهار داشت که تنها گناهکاران روز تولد خود را جشن میگرفتند.

نخستین اشاره به جشن کریسمس (میلاد مسیح( در تقویم فیلوکالوس مشاهده میشود که در سال ۳۵۴ در روم گردآوری شد. در شرق نیز مسیحیان تولد مسیح را به عنوان بخشی از عید تعمید مسیح و دیدار سه مرد حکیم ستاره شنان ایرانی از عیسی جشن گرفته میشود؛ اگرچه این جشن بر تعمید مسیح تمرکز دارد. پس از مرگ والنس امپراطور طرفدار عقاید اریوس در نبرد ادیرنه سال ۳۷۸ جشن کریسمس در شرق رنگ بیشتری به خود گرفت، اما این روند در قرن چهارم بیش از پیش مجادله برانگیز بود و پس از آنکه گریگوری نازیانزوس در سال ۳۸۱ به عنوان اسقف منصوب شد این جشن از میان رفت و در سال ۴۰۰ با انتصاب جان کریستوستوم بار دیگر به قوت خود باز گشت.

بابا نوئل

بابانوئل یک شخصیت تاریخی و داستانی در فرهنگ عامیانه کشورهای غربی و مسیحی است. نام بابانوئل با جشن کریسمس آمیخته شده است. بابا نوئل عمدتاً یک پیرمرد با ریش سفید بلند و لباس قرمز است که در روز کریسمس یا شب قبل از آن هدیه‌هایی را برای بچه‌ها می‌آورد. بابانوئل یا پاپانوئل که در زبان فارسی نیز به کار برده می‌شود، برگرفته از اصطلاح فرانسوی پاپانوئل Papa Noël و یا Père Noël (پدر نوئل) است. در بیشتر کشورهای دنیا نام انگلیسی - آمریکایی آن سانتا کلاوز Santa Claus استفاده می‌شود. سن نیکولاس، بابا کریسمس و کریس کرینگل دیگر نام‌های آن است. بابا نوئل اشاره به نام یکی از کشیشان مسیحی به نام سن نیکولاس دارد که در قرن چهارم میلادی می‌زیست و از اهالی بیزانس و منطقه آناتولی در ترکیه فعلی بوده است. وی به خاطر کمک و دادن هدیه به فقرا شهرت داشت.

درخت کریسمس

سنت‌های کریسمس دربرگیرنده نصب تصویر سنتی تولد حضرت مسیح، تزئین درخت کریسمس و تبادل هدیه و کارت تبریک و حضور بابانوئل در شب عید کریسمس است و محورهای این عید بر ترویج حسن نیت، بخشندگی، مهربانی و گردهمایی‌های خانوادگی استوار است.

مسیحیان برای روز کریسمس درختی تهیه می‌کنند و آن را در خانه قرار دهند. درخت کریسمس معمولاً از درختان دارای برگ‌های سوزنی به‌ویژه کاج تهیه می‌شود و می‌تواند در اندازه‌های مختلف باشد. خانواده‌های مسیحی با تزئین درخت کریسمس، سعی در شاداب کردن محیط خانه دارند.

سابقه تزئین درخت کریسمس به قرن شانزدهم میلادی برمی‌گردد. آلمانی‌ها نخستین کسانی بودند که سنت تهیه و تزئین درخت کریسمس را بنیان نهادند. پرنس آلبرت، همسر ملکه ویکتوریا در سال ۱۸۴۱ میلادی درخت کریسمسی را به کاخ ویندسور آورد و به این ترتیب موجب محبوبیت بیشتر آن شد.

کریسمس در بسیاری از کشورهای جهان جشن گرفته می‌شود و این امر به چگونگی پراکندگی مسیحیان و فرهنگ غربی و ترکیب آن با جشن‌های زمستانی ارتباط دارد.

تا قبل از قرن 4 میلادی تصور می‌شد که عیسی مسیح در فصل بهار متولد شده است؛ اما پاپ ژولیوس اول، در سده چهارم میلادی، روز 25 دسامبر را برای تجلیل از میلاد مسیح اعلام کرد.

در همان سده چهارم، یکی از اسقف‌های آسیای صغیر (ترکیه امروز) به خاطر رفتار مهربانانه‌اش با کودکان شهرت یافت.

این شخص که بعدها به سنت نیکولاس (نیکولاس قدیس) شهرت یافت، در نقاشی‌های قرون وسطا و عصر رنسانس به شکل مردی بلند بالا با چهره‌ای جدی و نجیبانه نشان داده شده است و تا حدود قرن شانزدهم، جشن مخصوص او در روز ششم دسامبر در سراسر اروپا برگزار می‌شد، اما از آن پس، این جشن، تنها به پروتستان‌های هلند منحصر شد.

بچه‌های هلندی، شب کریسمس کفش‌های خود را کنار بخاری دیواری خانه‌هایشان می‌گذاشتند و کمی علوفه هم برای اسب نیکولاس قدیس بیرون در خانه می‌نهادند و سنت نیکولاس، سوار بر اسب خود، بر بالای بام خانه‌ها می‌گذشت و از راه دودکش خانه‌ها، آب نبات و شیرینی به داخل کفش‌های کودکان می‌انداخت، همزمان معاون او - پیتر سیاه - نیز از لوله دودکش‌ها پایین می‌رفت و هدایایی را که برای بچه‌ها آورده بود، در خانه‌ها می‌گذاشت.

مهاجران هلندی که به آمریکای شمالی کوچ کردند، این رسم را با خود به آن کشور بردند و در آنجا بود که نام او به SANTA CLAUS تغییر یافت. در یک داستان منظوم با عنوان شب پیش از کریسمس برای نخستین بار از یک شیطانک (پری) پیر و شوخ نیز یاد شده، که سوار بر سورتمه‌ای به وسیله یک گوزن کشیده می‌شود.

کریسمس در اعصار انجیلی جشن گرفته نمی‌شد، اما در برخی کلیساها مراسمی برگزار می‌شد.

سنت درخت كریسمس، به  قرن شانزدهم میلادی در آلمان و زمانی كه مسیحیان، درختان تزیین شده را به خانه های خود آوردند، برمی گردد. همچنین در آن زمان عده ای هرم هایی از چوب می ساختند و آن را با شاخه های درختان همیشه سبز و شمع تزیین می كردند.

به تدریج رسم استفاده از درخت كریسمس در بخش های دیگر اروپا نیز طرفدارانی پیدا كرد و بسیاری از آمریكایی های قرن نوزدهم، درخت كریسمس را چیزی غریب می دانستند و اولین درخت كریسمس در آمریكا، مربوط به سال 1830 است كه آن هم توسط ساكنان آلمانی پنسیلوانیا به نمایش گذاشته و این درخت برای جلب كمك های مردمی برای كلیسای محلی برپا شده بود.

در سال 1851، چنین درختی در محوطه خارجی یك كلیسا برپا شد اما وجود آن برای ساكنان این قصبه بسیار توهین آمیز و نوعی بازگشت به بت پرستی به شمار می آمد و آنها خواستار جمع كردن تزیینات شدند.

در حدود سال های 1890، لوازم تزیینی كریسمس از آلمان وارد می شد و درخت كریسمس به تدریج در ایالات متحده محبوبیت یافت و در اوایل قرن بیستم، آمریكایی ها درخت های كریسمس را بیشتر با لوازم تزیینی دست ساز خود تزیین می كردند اما بخش های آلمانی - آمریكایی همچنان به استفاده از سیب، بلوط، گردو و شیرینی های كوچك بادامی مبادرت می كردند. .

قرون وسطی

اوایل دوران قرون وسطی روز کریسمس تحت تأثیر جشن تعمید مسیح بود و در غرب بر دیدار سه مرد ستاره شناس ایرانی از نوزاد مسیح تمرکز میکردند. اما تقویم قرون وسطی تحت نفوذ تعطیلات مربوط به کریسمس قرار گرفته بود. برجستگی کریسمس پس از امپراطوری شارلمان تقویت شد، چرا که مراسم تاجگذاری وی در روز کریسمس سال ۸۰۰ و ویلیام اول پادشاه بریتانیا روز کریسمس سال ۱۰۶۶انجام شد.

در اواسط قرون وسطی تعطیلات کریسمس به قدری پررنگ بود که وقایع نویسان و مورخان به کرات اشاره کرده اند که بسیاری از نجیب زادگان و اشراف کریسمس را جشن میگرفتند. ریچارد دوم پادشاه انگلستان در سال ۱۳۷۷ جشن کریسمسی برگزار کرد که ۲۸ گاو و ۳ هزار گوسفند به عنوان غذا سرو شد. سرود خواندن در جشنهای کریسمس نیز از قرون وسطی شکل گرفت، اما بسیاری از نویسندگان آن زمان این گروه های موسیقی را تقبیح کرده و اظهار داشتند که این شیوه ممکن است به ادامه یافتن سنتهای ساتارنولیا و یول منتهی شود.

اصلاحات دهه ۱۸۰۰

در طول دوره اصلاحات مسیحیت، پروتستانها جشن کریسمس را به عنوان تجملات کلیسای کاتولیک و پاپها محکوم کردند. کلیسای کاتولیک نیز به واسطه افزایش مؤلفه های دینی این جشنها به انتقاد پروتستانها واکنش نشان داد. طی جنگ داخلی بریتانیا، در سال ۱۶۴۷پروتستانهای هوادار ساده زیستی و سخت گیری مذهبی کریسمس را ممنوع کردند اما طرفداران کریسمس در چندین شهر تظاهرات کرده و به مدت چند هفته کنترل کانتربری (مقر اسقف اعظم انگلیس) را در دست گرفتند. در سال ۱۶۶۰، دوران بازگرداندن چارلز دوم به سلطنت این ممنوعیت از بین رفت، اما هنوز هم برخی از روحانیون انگلیکن با استناد به استدلالهای پروتستان با جشن کریسمس مخالف هستند.

در آمریکا که مستعمره انگلستان بود، پیوریتنها (پروتستانهای هوادار ساده زیستی و سختگیری مذهبی) با کریسمس مخالفت کردند و جشن کریسمس از سال ۱۶۵۹تا ۱۶۸۱ در بوستن غیرقانونی تلقی میشد. در همان زمان ساکنان ویرجینیا و نیویورک مراسم کریسمس را آزادانه برگزار میکردند، پس از انقلاب آمریکا به علت نسبت دادن کریسمس به رسوم انگلیسی جشن کریسمس محبوبیت خود را از دست داد.

طی دهه ۱۸۲۰ که تنشهای فرقه ای در انگلستان آرام شده بود، نویسندگان بریتانیایی نسبت به از بین رفتن و کمرنگ شدن جنش کریسمس ابراز نگرانی کردند و تلاشهایی در راستای احیای این سنتها صورت گرفت. کتاب ترانه کریسمس چارلز دیکنز که در سال ۱۸۴۳ منتشر شد نقش مهمی در خلق مجدد کریسمس با محور خانواده، حسن نیت و مهربانی ایفا کرد.

اوایل قرن نوزدهم علاقه به کریسمس در آمریکا به واسطه چند داستان کوتاه نوشته واشنگتن ایروینگ احیا شد. مهاجران آلمانی و آمریکایی هایی که پس از جنگ داخلی آمریکا به کشور بازگشتند سهم مهمیدر آوردن سنتهای کریسمس اروپایی به قاره آمریکا برعهده داشتند. کریسمس در سال ۱۸۷۰ به عنوان یکی از تعطیلات فدرال ایالت متحده اعلام شد.

قرن بیستم و پس از آن

در سال ۱۹۱۴، نخستین سال جنگ جهانی اول میان سربازهای آلمانی و بریتانیایی آتش بس موقت وغیر رسمی شکل گرفت و سربازان هر دو طرف اقدام به خواندن سرودهای کریسمس کرده و جنگ را متوقف کردند، از سوی دیگر داستانهای بسیاری درباره این آتش بس روایت شده اما شواهدی مبنی بر وقوع این رویداد وجود ندارد.

اواخر قرن بیستم ایالات متحده با مناقشه ای برسر ماهیت کریسمس و جایگاه آن به عنوان جشن دینی یا سکولار مواجه شد، چرا که برخی به رسمیت شناختن کریسمس را به عنوان تعطیلات فدرال نقض قانون جدایی کلیسا و دولت میدانند و این امر چندین بار در دادگاه های مختلف مطرح شد و دادگاه عالی ایالات متحده روز ۱۹ دسامبر ۲۰۰۰ حکم داد که به رسمیت شناخت روز کریسمس به عنوان تعطیلات رسمیو عمومینقض کننده قانون جدایی دین از حکومت نیست چرا که این روز یک هدف واضح سکولار در پی دارد.

نگرانی هایی که در رابطه با ترکیب ماهیت سکولار با کریسمس مسیحی وجود داشت در قرن بیست ویکم نیز ادامه دارد. در سال ۲۰۰۵برخی از مسیحیان همراه محافظه کاران آمریکایی علیه سکولار شدن کریسمس تظاهرات کردند. برخی اعتقاد دارند که کریسمس با روندهای سکولار یا اشخاص و سازمانهای ضد مسیحی مورد تهدید واقع میشود

به نقل از سایت همشهری آنلاین و قطره.

nt> Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA yles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> alse” UnhideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ />

tica,sans-serif;">⁾ از کربلا تا مدینه برای اهل‌بیت^{(علیه‌السلام)} اتفاق افتاد خیلی بیشتر از آن است که بتوان به طور مختصر بیان کرد. همچنین بیشتر وقایع را ثبت نکرده‌اند و یا اگر ثبت شده به تاریخ دقیق آن اشاره نشده و به طور مطلق به محل وقوع آن اشاره رفته است.

سال 61 هجری قمری عصر روز دهم محرم لشکر یزید بعد از اینکه امام حسین ـ ^{علیه‌السلام} ـ را به شهادت رساند به دستور فرماندهان خود دست به غارت و آتش زدن خیمه‌ها و آزار و اذیت خاندان نبوت زدند، آن نامردمان به سوی خیمه‌های حرم امام حسین ـ علیه‌السلام ـ روی آوردند و اثاث و البسه و شتران را به یغما بردند و گاه بانویی از آن اهل‌بیت پاک با آن بی‌شرمان بر سر جامه‌ای در کشمکش بود و عاقبت آن لئیمان جامه را از او می‌ربودند.[1]
دختران رسول خدا ـ ^{صلی الله علیه و آله} ـ و حریم او از خیمه‌ها بیرون آمده و می‌گریستند و در فراق حامیان و عزیزان خود شیون و زاری می‌نمودند.
بعد از این اهل‌بیت را با سر و پای برهنه و لباس به یغما رفته به اسیری گرفتند و آن بزرگواران به سپاه دشمن می‌گفتند که ما را بر کشته حسین ـ علیه‌السلام ـ بگذرانید. چون اهل‌بیت ـ علیهم‌السلام ـ نگاهشان به کشته‌ها افتاد فریاد کشیدند و بر صورت خود زدند.[2] بعد از این قضایا عمر سعد ملعون در میان یارانش جار کشید: چه کسی است که اسب بر پشت و سینه حسین ـ علیه‌السلام ـ بتازد! ده کس داوطلب شدند و تن حسین ـ ^{علیه‌السلام} ـ را با سمّ اسبان لگدکوب کردند
.[3]

و همان عصر عاشورا بود که عمر سعد سر مبارک امام حسین را با خولی بن یزید اصبحی و حمید بن مسلم ازدی نزد عبیداله بن زیاد به کوفه فرستاد و سرهای یاران و خاندان او را جمع کرده و هفتاد دو سر بود و به همراهی شمر بن ذی‌الجوشن و قیس بن اشعث به کوفه فرستاد.[4] سپس کشته‌های خودشان را پیدا کرده دفن نمودند ولی جنازه بی سر و زیر پای اسبان لگدکوب شده امام حسین ـ علیه‌السلام ـ و یارانش تا روز دوازدهم محرم عریان در بیابان کربلا بود تا اینکه توسط قبیله بنی‌اسد و به راهنمائی امام سجاد ـ علیه‌السلام ـ دفن شدند.[5]

شب یازدهم محرم را گویا اسرای اهل‌بیت در یک خیمه نیم‌سوخته سپری نمودند در این رابطه در مقاتل چیزی از احوال اهل‌بیت ـ علیهم‌السلام ـ نقل نشده ولی می‌توان تصور کرد که چه شب سختی را بعد از یک روز پر سوز و از دست دادن عزیزان و غارت اموال و اسارت و سوختن خیمه‌ها و اهانت‌ها و… داشته‌اند.
عمر سعد ملعون در روز 11 محرم دستور کوچ از کربلا به سوی کوفه را می‌دهد و زنان و حرم امام حسین ـ علیه‌السلام ـ را بر شتران بی‌جهاز سوار کرده و این ودایع نبوت را چون اسیران کفّار در سخت‌ترین مصائب و هُموم کوچ می‌دهند.[6] در هنگام حرکت از کربلا عمر سعد دستور داد که اسرا را از قتلگاه عبور دهند. قیس بن قرّه گوید: هرگز فراموش نمی‌کنم لحظه‌ای را که زینب دختر فاطمه ـ سلام‌الله علیها ـ را بر کشته بر خاک افتاده برادرش حسین عبور دادند که از سوز دل می‌نالید… و امام سجاد ـ علیه‌السلام ـ می فرماید: … من به شهدا نگریستم که روی خاک افتاده و کسی آنها را دفن نکرده، سینه‌ام تنگ شد و به اندازه‌ای بر من سخت گذشت که نزدیک بود جانم بر آید و عمه‌ام زینب وقتی از حالم با خبر شد مرا دلداری داد که بی‌تابی نکنم.[7] (گویا اسرای کربلا را دوبار به قتلگاه می‌آورند، یک دفعه همان عصر روز عاشورا بعد از غارت خیام و به درخواست خود اسرا و یک بار هم در روز یازدهم محرم هنگام کوچ از کربلا و به دستور عمر سعد و این کار عمر سعد شاید به خاطر این بود که می‌خواست اهل‌بیت ـ علیهم‌السلام ـ با دیدن جنازه‌های عریان و زیر آفتاب مانده شکنجه روحی به اسرا داده باشد.)


بعد از اینکه روز یازدهم محرم اسرا را از کربلا حرکت دادند به سوی کوفه به خاطر نزدیکی این دو به هم روز 12 محرم اسرا را وارد شهر کوفه نمودند گویا شب دوازدهم را اسرا در پشت دروازه‌های کوفه و بیرون شهر سپری کرده باشند در اثر تبلیغات عبیدالله بن زیاد لعنت الله علیه امام حسین ـ علیه‌السلام ـ و خارجی معرفی کردن آن حضرت مردم کوفه از این پیروزی خوشحال می‌شوند و جهت دیدن اسرا به کوچه‌ها و محله‌ها روانه می‌شوند و با دیدن اسرا شادی می‌کنند.ولی با خطابه‌هایی که امام سجاد ـ علیه‌السلام ـ و خانم زینب ـ سلام‌الله علیها ـ و سایرین از اسرا ایراد می‌کند و خودشان را به کوفیان و مردم می‌شناسانند و به حق بودن قیام امام حسین ـ علیه‌السلام ـ اذعان می‌کنند شادی کوفیان را به عزا تبدیل می‌کنند. در طول مدتی که در کوفه و در میان مردم به عنوان اسیر جنگی حرکت می‌کردند سرها بالای نیزه بود و اسرا در کجاوه‌های جا داده شده بودند و آنان که خیال می‌کردند اسرا از خارجیان هستند و بر خلیفه یزید عاصی شده‌اند، جسارت و اهانت می‌کردند، عده‌ای هم از نسب اسرا سؤال می‌کردند با این وضع وارد دارالاماره می‌شوند و در مجلس عبیدالله بن زیاد که حاکم کوفه و باعث اصلی شهادت امام حسین، این ملعون جلوی چشم اسرا و مردم با چوب‌دستی به سر مبارک می‌زد و خود را پیروز میدان قلمداد می‌کرد و کشته شدن امام حسین ـ علیه‌السلام ـ را خواست خدا قلمداد می‌‌نمود.[8] ولی با جواب‌های که از جانب خانم زینب و امام سجاد ـ علیه‌السلام ـ می‌شنید بیشتر رسوا می‌شد.

در خبرها آمده که ابن زیاد بعد از آنکه یک روز (یا چند روز بنا به روایتی) سرها را در کوچه‌ها و محله‌های کوفه گردانید، آنها را به شام نزد یزید بن معاویه فرستاد[9] و بعد از آن اسرا را به سرپرستی مخضّر بن تعلبه عائذی و شمر بن ذی‌الجوشن به شام روانه کرد. دستور داد که امام سجاد را با غل جامعه دست‌ها را بر گردن بستند و سوار بر شتر بی‌جهاز به سوی شام حرکت دادند. مدتی که اسرا از کوفه و شام در حرکت بودند را منابع ذکر نکردند چه وقایعی اتفاق افتاده و تنها به برخی بی‌ادبی‌های حاملین سرهای مبارک اشاره دارند.

نقل شده که اهل‌بیت ـ علیهم‌السلام ـ را سه روز پشت دروازه‌های دمشق نگه داشتند تا شهر را آذین‌بندی کنند و آماده برای جشن و شادی نمایند. در بیشتر منابع نقل شده که روز اول صفر سر امام حسین ـ علیه‌السلام ـ را همراه کاروان اسرا وارد دشمق کردند.[10]
واقعه دلخراشی که برای اسرا اتفاق افتاد این بود که علی‌رغم خواست آن بزرگواران مبنی بر ورود به شهر از جای خلوت و بطور جداگانه از سرهای مبارک ولی شمر ملعون دستور داد سرها جلوی کاروان اسرا و از دروازه ساعات که جمعیت انبوهی تجمع کرده بودند وارد کنند، و مردم غافل شام که از حقیقت ماجرا بی‌خبر بودند با مشاهده کاروان شادی و هلهله می‌کردند و بر سرها اهانت می‌نمودند. سفر شام برای اهل‌بیت امام حسین ـ علیه‌السلام ـ بسیار تلخ و مصیبت‌های دوران اسارت در این دیار، برایشان از سخت‌ترین مصیبت‌ها بوده است.


وقتی از امام سجاد ـ علیه‌السلام ـ پرسیدند در سفر کربلا، سخت‌ترین مصیبت‌های شما کجا بود، سه بار فرمودند: «الشام، الشام، الشام» .[11] در شام نیز اسرای آل محمّد ـ صلی الله علیه و آله ـ را در حالی که به ریسمان بسته شده بودند، به مجلس یزید وارد کردند، وقتی بدان حال در پیش روی یزید ایستادند، سر امام را در برابر یزید می‌گذارند و این صحنه از سوزناک‌ترین صحنه‌هایی است که برای امام سجاد و خانم زینب اتفاق می‌افتد. چرا که یزید ملعون بر سر امام توهین کرده و شماتت می‌کند و با قرائت اشعاری خود را پیروز میدان می‌داند و به مردم اجازه حضور می‌دهد و در آن مجلس به لب‌های مقدس امام جلوی چشم اسرا خیزران می‌زند.[12] گویا در این مجلس است که یک مرد شامی به خود اجازه می‌دهد و این جسارت بزرگ را می‌کند. دختر امام حسین به نام فاطمه را از یزید به کنیزی می‌خواهد و با پاسخ تند دختر امام و خانم زینب سلام الله علیهما روبرو می‌شود و بعد از گفتگوئی میان حضرت زینب و یزید خانم زینب خطبه‌ای در مجلس یزید ایراد می‌کنند و شجاعانه به اعمال پلید یزید اشاره می‌کند و یزید را در مجلس خود رسوا و خار می‌کند.
اسرا در مدتی که در شام بودند بنابر روایتی در یک خرابه صورت زندانی نگهداری می‌شدند[13] و در این مدت یزید ملعون چندین مرتبه خواست که امام سجاد ـ علیه‌السلام ـ را شهید کند که خانم زینب مانع می‌شدند.
در مقاتل آمده که یزید خطیبی خواست که در اجتماع مردم صحبت کند و از یزید و معاویه ستاش کند و به امام علی و فرزندان آن حضرت جسارت کند و در رابطه با پیروزی ظاهری یزید به اصطلاح سخنرانی کند و خطیب ایراد سخن کرد و اوامر یزید را اجرا نمود و به ذم امام حسین ـ علیه‌السلام ـ پرداخت در این حین امام سجاد ـ علیه‌السلام ـ فرمود: ای یزید! به من اجازه بده بالای این چوب‌ها روم (منظور میزی بود که خطیب شامی روی آن صحبت می‌کرد) تا چند کلمه‌ای صحبت کنم که موجب خشنودی خداوند و اجر و ثواب حضار باشد. یزید نپذیرفت. ولی مردم اصرار کردند تا امام به منبر رفت امام خطبه‌ای خواند بعد از حمد و ثنای خدا خود را معرفی کردند، که اصل و نسبشان کیست به ماجرای کربلا و اسیری خود اشاره فرمودند. در مجلس غوغائی بر پا شد و همه علیه یزید همهمه می‌کردند یزید از مؤذن خواست که اذان بگوید. ولی امام از این اذان هم علیه یزید استفاده کرده و یزید را رسوا نمود.[14]
از جمله وقایعی که برای اسرای اهل‌بیت در شام اتفاق افتاد بنا به گفته برخی منابع وفات دختر سه ساله امام حسین ـ علیه‌السلام ـ است . از کامل بهائی نقل شده اهل‌بیت ـ علیهم‌السلام ـ شهادت پدران را از کودکان خردسال پنهان می‌داشتند. و به آنها می‌گفتند که پدر شما سفر کرده، تا اینکه شبی دختری از امام حسین ـ علیه‌السلام ـ به نام رقیه از خواب بلند می‌شود و بهانه بابا را می‌گیرد و ضجه و ناله می‌کند و همه اهل خرابه با این کودک همنوا می‌شوند تا اینکه سر امام را در طشتی می‌آورند خانم رقیه سر را به بالین گرفته و با آن سر درد دل می‌کند. پدر بعد از تو محنت‌ها کشیدم بیابان‌ها و صحراها دویدم.

بعد از مدتی دیدند که سر به یک طرف افتاد و کودک هم طرف دیگر او را حرکت دادند. دیدند که جان به جان آفرین تسلیم کرده[15] بعد از اینکه مردم شام بوسیله خطابه‌های حضرت زینب و امام سجاد ـ علیهما‌السلام ـ شناخت کامل از اسرای اهل‌بیت ـ علیهم‌السلام ـ یافتند یزید تحت فشار افکار عمومی و جهت جلوگیری از رسوائی بیشتر سه پیشنهاد از امام سجاد ـ علیه‌السلام ـ را خواست اینکه سر امام حسین را پس دهد، چیزهائی که غارت شده برگردانند، اسرا را در صورت کشتن امام سجاد با یک فرد امین به مدینه روانه کند ولی یزید سر امام را پس نداد و از کشتن امام منصرف شد و پیراهن کهنه امام حسین ـ علیه‌السلام ـ را با مقداری پول پس داد.[16] و اجازه داد که اسرای اهل‌بیت در شام برای شهدای کربلا عزاداری کنند. بعد از اینکه مدتی اسرا در شام مقیم بودند یزید از قتنه مردم بیمناک شده و از نعمان بن بشیر، که قبلاً امیر کوفه بود، خواست فردی پارسا و امین همراه اسرا آنها را بنا به خواست خودشان روانه مدینه نماید. راوی می‌گوید: هنگامی که اهل و عیال امام حسین ـ علیه‌السلام ـ از شام برگشتند و به عراق رسیدند از راهنمای کاروان خواستند که آنها را از راه کربلا عبور دهد و ایشان قبر امام حسین ـ علیه‌السلام ـ را زیارت کنند و چند روزی بعد از رسیدن به کربلا مشغول عزاداری و سوگواری برای امام و شهدای کربلا بودند.[17] گویا خروج اسرا از شام به طرف مدینه در بیستم صفر 61 بوده یعنی مدت 20 روز از ورود به شام تا خروج از آن طول کشیده، بعد از زیارت قبور شهدای کربلا راهی مدینه شدند و بالاخره زینبی که با برادران و اقوام خویش از مدینه خارج شده بود بدون برادر و خویشان و با رنج سفر و داغ شهداء و مصیبت‌هایی که در طول این مدت دیده بود وارد مدینه شد.

باید در پایان نیز خاطر نشان شد که در این مختصر نمی‌شد همه وقایع اتفاق افتاده از کربلا تا شام و مدینه را توضیح داد و همچنین در اکثر منابع تاریخی به تاریخ دقیق خیلی از وقایع اشاره نشده بود .


پی نوشت ها
[1] . ابی مخنف، اولین مقتل سالار شهیدان، ترجمه و متن کامل وقعة الطف، سیدعلی محمد موسوی جزایری، انتشارات بنی‌الزهرا، چاپ اول 1380.
[2] . سید بن طاووس، اللهوف علی قتلی الطُّفوف، تحقیق و تقدیم شیخ فارس تبریزیان، چاپ: اسوه نوبت دوم، 1357، ص180.
[3] . شیخ عباس، قمی، ترجمه نفس المهوم (در کربلا چه گذشت)، انتشارات مسجد مقدس جمکران، چاپ پنجم، ـ صلی الله علیه و آله ـ 485، اولین مقتل سالار شهیدان، پیشین، ص349.
[4] . شیخ عباس، پیشین، همان، ص486، و شیخ عباس پیشین، همان، ص 351.
[5] . شیخ عباس، پیشین، همان، ص492، اولین مقتل، پیشین، ص353.
[6] . شیخ عباس قمی، ترجمه نفس المهوم، ترجمه محمدباقر کسره‌ای، انتشارات جمکران، چاپ پنجم، ص 490، ابی محنف، اولین مقتل سالار شهیدان، پیشین، ص 351.
[7] . شیخ عباس، پیشین، ص 492 و حسین نفس مطمئنه، محمدعلی عالمی، انتشارات هاد، چاپ اول، 1372، ص 306.
[8] . ابن مخنف، اولین مقتل سالار شهیدان، ترجمه وقعة الطف، سید علی محمد موسوی جزایری، انتشارات بنی‌الزهرا، چاپ اول، ص 361، و ترجمه نفس‌المهموم، پیشین، ص 519.
[9] . محمدعلی عالمی، حسین نفس مطمئنه، انتشارات هاد، چاپ اول، ص 329، خرداد 1372.
[10] . جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف، ص 240، اسفند 1374.
[11] . ابو مخنف، مقتل‌الحسین، ترجمه سیدعلی محمد موسوی جزایری، انتشارات بنی‌الزهرا، چاپ اول، 1380، ص 385.
[12] . ابومخنف، پیشین، ص 387.
[13] . شیخ عباس قمی، نفس‌المهوم، ترجمه آیت‌الله شیخ محمد باقر کسره‌ای، ص 568، انتشارات صاحب‌الزمان جمکران، چاپ پنجم، 1374، ص 568.
[14] . ابومخنف، اولین مقتل سالار شهیدان، ترجمه سیدعلی محمد موسوی جزایری. انتشارات بنی‌الزهرا، چاپ اول 1380، ص 405.
[15] . محمدعلی، عالمی، حسین نفس مطمئنه، انتشارات هادی، چاپ اول، 1372، ص 350.
[16] . ابومخنف، پیشین، ص 408.
. ابومخنف، پیشین، ص 411

منبع : اندیشه قم

وقتی زندگی دانشمندان بزرگ تاریخ را مطالعه می‌کنیم جالبه که بعد از یک عمر تلاش و کوشش وقتی ازآنها پرسیده می‌شود که آیا چیزی هم فهمیدید؟ می‌گویند که الان که دیگر آفتاب عمرما در حال غروب کردن است به این نتیجه رسیدیم که هیچ چیز نمی‌دانیم و به عبارت دیگه فهمیدیم که نفهمیدیم.

و این جملات یک واقعیت زندگی را برای ما روشن می‌کند که ما چه بخواهیم و چه نخواهیم نمی‌توانیم همه معلومات را بدست بیاوریم و در مورد آن‌ها حرفه ای بشویم.

حال با توجه به این واقعیت زندگی، انسان موفق کسی است که تا می‌تواند تلاش کند تا حداقل در یک زمینه تخصص پیدا کند و واقعا حرفه ای بشود.

اما واقعیت تلخی را که در اطرافیان خود مشاهده می‌کنیم این است که بعضی از افراد از هر علمی چند خطی مطالعه می‌کنند و با توجه به این اطلاعات کم و اندک در هر زمینه ای خود را کارشناس می‌دانند و می‌خواهند در هر زمینه ای که حرف به میان می‌آید اظهار نظر کنند و خود را متخصص جلوه بدهند.

این اتفاق تالی فاسد های زیادی را در جامعه به دنبال دارد و اولین نتیجه این کار این است که خرافات در جامعه رواج پیدا می‌کند، چون افراد خواهان این هستند که در مورد مسائلی که تخصص آن‌ها نیست نظر تخصصی بدهند و این باعث به وجود آمدن بسیاری از خرافات در جامعه می‌شود.
خداوند متعال نیز به این واقعیت بارها و بارها در قرآن کریم اشاره کرده است و همگان را از نظر دادن در حوزه ای که در آن سر رشته ندارند منع کرده است

پس جامعه ای می‌تواند به یک جامعه نمونه تبدیل شود که افراد آن جامعه اولاً هر کدام در یک حوزه مخصوص تخصص پیدا کنند و دوما هر کسی فقط در رشته ای که درآن تخصص پیدا کرده اظهار نظر کند و از نظر دادن در حوزه های دیگر پیرهیز کند و اجازه بدهد که صاحب نظران آن رشته در مورد آن نظر بدهند و گفتگو و بحث کنند.

خداوند متعال نیز به این واقعیت بارها و بارها در قرآن کریم اشاره کرده است و همگان را از نظر دادن در حوزه ای که در آن سر رشته ندارند منع کرده است .

برای مثال در سوره نحل فرموده است:

(وَمَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِکَ إِلاَّ رِجَالاً نُّوحِی إِلَیْهِمْ فَاسْأَلُواْ أَهْلَ الذِّکْرِ إِن کُنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ:

و پیش از تو نفرستادیم جز مردانی را که به ایشان وحی می‌کردیم، پس اگر نمی‌دانید از آگاهان بپرسید) (۱)
منافق

در قسمتی دیگر وقتی صحبت از جنگ و جهاد می‌شود می‌فرماید :

(کُتِبَ عَلَیْکُمُ الْقِتالُ وَ هُوَ کُرْهٌ لَکُمْ وَ عَسی أَنْ تَکْرَهُوا شَیْئاً وَ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ وَ عَسی أَنْ تُحِبُّوا شَیْئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَکُمْ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ:

بر شما کارزار واجب شده است، در حالی که برای شما ناگوار است؛ و بسا چیزی را خوش نمی‌دارید و آن برای شما خوب است، و بسا چیزی را دوست می‌دارید و آن برای شما بد است، و خدا می‌داند و شما نمی‌دانید) (۲)

عده ای که تخصصی در این زمینه ندارند و می‌خواهند خود را به عنوان کارشناس معرفی کنند و در مورد جهاد و چگونگی آن و وقت انجام آن اظهار نظر کنند خداوند متعال به صراحت از کارآنها نهی می‌کند و به این نکته اشاره می‌کند که فقط کارشناسان در امر جهاد می‌توانند در این زمینه اظهار نظر کنند و دیگران حق این کار را ندارند.

و جالب اینجاست که وقتی خداوند متعال صفات مؤمنین واقعی را بیان کمی کند باز به این نکته مهم اشاره می‌کند که مومنان واقعی کسانی هستند که وقتی در برابر مدیران و رهبران جامعه وکسانی که در اداره جامعه از آن‌ها آگاه تر هستند قرار می‌گیرند سخن آنهارا از صمیم جان گوش می‌دهند :

(إِنَّمَا کَانَ قَوْلَ الْمُؤْمِنِینَ إِذَا دُعُوا إِلَی اللَّهِ وَرَسُولِهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ أَن یَقُولُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا وَأُوْلَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ :

جز این نیست که سخن مؤمنان هنگامی که به سوی خدا و رسولش خوانده شوند تا (رسولش) در میان آن‌ها (در مقام نزاع و غیره) داوری کند، این است که می‌گویند: شنیدیم و اطاعت کردیم؛ و آنانند که به حقیقت رستگارند)(۳)
وقتی خداوند متعال صفات مؤمنین واقعی را بیان کمی کند باز به این نکته مهم اشاره می‌کند که مومنان واقعی کسانی هستند که وقتی در برابر مدیران و رهبران جامعه وکسانی که در اداره جامعه از آن‌ها آگاه تر هستند قرار می‌گیرند سخن آنهارا از صمیم جان گوش می‌دهند

و در مقابل وقتی صفات منافقین را بیان می‌کند این گونه می‌فرماید :که این گروه کسانی هستند که در هر زمینه ای می‌خواهند نظر کارشناسانه بدهند و حرف هیچ کسی را هم قبول نمی‌کنند :

(وَإِذَا دُعُوا إِلَی اللَّهِ وَرَسُولِهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ إِذَا فَرِیقٌ مِّنْهُم مُّعْرِضُونَ :

و چون (در مورد اختلاف و نزاعی) به سوی خدا و رسولش دعوت شوند تا (رسولش) میان آن‌ها داوری کند ناگاه گروهی از آنان (از حضور نزد رسول) رویگردانند)(۴)

خلاصه کلام اینکه

برای تغییرات اساسی در زندگی باید سه گام برداشت :

اولین گام موفقیت: سعی کنید در یک رشته واقعا تخصص پیدا کنید و تبدیل به یک انسان حرفه ای شوید.

دومین گام موفقیت: برای رشد و تکامل فرد و جامعه هر کسی فقط و فقط در زمینه تخصص خود اظهار نظر کند و از نظر دادن

در مورد مسائلی که در آن اطلاعاتی ندارد خود داری کنید.

سومین گام موفقیت: در علومی که در آن‌ها اطلاعات جامع و کافی نداریم به متخصصان آن علم مراجعه کنیم و سعی کنیم

اطلاعات خود را از آن‌ها بدست بیاوریم.

و در آخر این نوشته را با این آیه از آیات الهی به پایان می‌برم که خداوند فرمود:

(إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا به قومٍ حَتَّی یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ:خداوند سرنوشت قومی را تغییر نمی‌دهد تا آن‌ها وضع خود را تغییر دهند) (۵)

(برای تغییر از همین امروز شروع کنید)

پی نوشت ها :

۱) سوره نحل ۴۳

۲) سوره بقره ۲۱۶

۳) سوره نور ۵۱

۴) سوره نور ۴۸

۵) رعد۱۱

به نقل از سایت موفقیت آنلاین

خدایا چرا من ؟!

افراد در مقاطع مختلف زندگی با سختی‌ها و مشکلات زیادی روبرو می‌شوند و بعضی از آنها به خاطر سختی‌ها و مشکلات طاقت خود را از دست داده و لب به شکایت باز می‌کنند و بارها با خود می‌گویند: خدایا از میان این همه آدم، چرا من؟ و این سؤالی است که در هر ثانیه انسان‌های زیادی از خداوند می‌پرسند  که خدایا چرا من؟

امتحان الهی

برای اینکه پاسخ خداوند متعال را به این هزاران پرسش بدانیم مقدمه زیر می‌تواند کمک بسیاری به ما بکند:

از گوشه و کنار خبرهای زیادی را در مورد ورزشکارانی می‌شنویم که سال‌ها مسابقه داده اند و حتی یک روز هم طعم شیرین پیروزی را تجربه نکرده‌اند, اما آنقدر در برابر مشکلات و شکست ها ایستادگی کرده اند تا پیروزی را در آغوش کشیده و قله شیرین پیروزی را فتح کرده اند.

در تولد نوزاد هم ماجرا به همین صورت است: نوزاد که یکی از ارزشمند ترین هدیه‌های خداوندی به پدر و مادر است وقتی به مادر داده می‌شود که استقامت و صبر و شکیبایی او مورد ارزیابی قرار گرفته شود و درد و رنج  طولانی و فوق العاده ای رو سپری کند و حال وقتی از مادران پرسیده می‌شود می‌گویند: آری ارزش آن همه درد و رنج و مشقت را داشت.

قانون طلایی زندگی

آری یک قانون طلایی در زندگی وجود دارد که درست قبل از یک پیروزی بزرگ همه چیز تیره و تار و ناامید کننده به نظر می‌رسد. شخصی که سالها صبر و استقامت از خود نشان داده بود , می‌گفت من وقتی به موفقیت رسیدم که درست در لبه پرتگاه ناامیدی بودم درست در وسط طوفان‌های یأس گرفتار شده بودم که ناگهان اوضاع تغییر کرد و خورشید امید و موفقیت در زندگی من طلوع کرد.

زندگی همیشه این گونه است که سردترین و تاریکترین لحظه‌ها درست قبل از طلوع و تابش آفتاب است و اگر از خود کمی صبر نشان بدهیم آن وقت است که به سرازیری موفقیت و خوشبختی می‌رسیم.

داستان زندگی علامه طباطبایی شاهد خوبی بر این مدعاست, چنانچه خود علامه از دوران زندگی و اوایل تحصیل می‌گوید:

(در اوایل تحصیل که به صرف و نحو اشتغال داشتم , علاقه زیادی به ادامه تحصیل نداشتم و از این روی هر چه می‌خواندم نمی‌فهمیدم و چهار سال به همین نحو گذراندم. پس از آن یکباره « عنایت خدائی» دامنگیرم شد و در خود یک نوع شیفتگی و بی‌تابی نسبت به تحصیل کمال حس نمودم به طوری که از همان روز تا پایان تحصیل که تقریبا هیجده سال طول کشید، هرگز نسبت به تعلیم و تفکر احساس خستگی نکردم.(۱)
زندگی همیشه این گونه است که سرد ترین و تاریکترین لحظه‌ها درست قبل از طلوع و تابش آفتاب است و اگر از خود کمی صبر نشان بدهیم آن وقت است که به سرازیری موفقیت و خوشبختی می‌رسیم

داستان ادیسون این مخترع بزرگ نیز به خوبی می‌تواند این قانون زندگی را بیان کند:

وقتی او به خاطر فهم اندک از دوس , از مدرسه اخراج می‌شود و دوران نوجوانی را با کارهایی چون فروختن ساندویچ و آب نبات در کنار ریل قطار و یا سبزی فروشی گذراند, و بعد از مدت کمی شنوایی خود را از دست می‌دهد اما با وجود این اتفاقات که می‌تواند هر کسی را به طور کلی از زندگی ناامید کند نه تنها ناامید نشد بلکه سعی و تلاش خود را روز افزون کرد و توانست نام خود را به عنوان یکی از بزرگترین مخترعین جهان ثبت کند.(۲)

یکی دیگر از افرادی که در زندگی خود موفقیت‌های زیادی را بدست آورد استیو جابز است که چند روزی بیش نیست که از مرگ او می‌گذرد, شخصیتی که در طول زندگانی خود با کوه مشکلات دست و پنجه نرم کرد, او در سخنرانی معروف خود در دانشگاه آکسفورد در مورد مشکلات و سختی‌های خود این گونه می‌گوید:

ادیسون

(از همان ابتدای تولد، مادرم من را به خانوده دیگری واگذار کرد تا مرا بزرگ کنند, در هفده سالگی به دانشگاه رفتم اما بعد از شش ماه به خاطر مشکلات مالی از دانشگاه بیرون آمدم ,فقط به این دلیل که والدین من نمی‌توانستند خرج تحصیل مرا فراهم کنند, بعد از بیرون آمدن از دانشگاه هیچ چیز برای من عادی نبود, بطری‌های خالی کوکا را جمع می‌کردم تا بتوانم با پول کمی که در قبال آنها می‌گیرم غذایی تهیه کنم ,شب‌ها کف اتاق دوستانم می‌خوابیدم ,زمانی که تنها بیست سال داشتم  ,شرکت اپل را در زیر زمین خانه مادربزرگم تاسیس کردم و بعد از ده سال تلاش و کوشش این شرکت به یکی از بزرگترین شرکت‌های مطرح دنیا تبدیل شد که دو میلیارد دلار سرمایه و بیش از چهار هزار نفر کارمند داشت اما مدتی نگذشت که باز از آنجا اخراج شدم .

اخراج من از اپل باعث شد که در طی پنج سال دو شرکت دیگر تاسیس کنم و بعد از مدتی اپل یکی از آن دو شرکت را خریداری کرد و من دوباره به اپل برگشتم. اگر از دانشگاه بیرون نمی آمدم نمی‌توانستم اپل را تاسیس کنم و اگر از اپل اخراح نمی‌شدم نمی‌توانستم دو شرکت مطرح دیگر را تاسیس کنم. (۳)

و سرانجام وی تمامی موفقیت‌ها ی خود را مدیون مشکلات و سختی‌ها و استقامتی که در قبال آنها داشت می‌داند.

وقتی ما علت وجودی سختی‌ها و مشکلات را در زندگی بررسی می‌کنیم , متوجه می‌شویم که زندگی تا حد زیادی برای ما شیرین و لذت بخش می‌شود, وقتی درک کنیم اوضاع از چه قرار است و قانون زندگی چه طور اجرا می‌شود, در حقیقت یک گام به جلو می‌داریم و سختی‌ها و مشکلات را با جان و دل می‌خریم و پذیرای آنها هستیم .

قانون زندگی به ما می‌گوید که همیشه سختی‌ها و مشکلات, دایمی و همیشگی نیست و اگر مدتی با آنها دست و پنجه نرم کنید مسلما مشکلات تمام می‌شود و روزگار خوشی برای شما رقم خواهد خورد .
اینجاست که خداوند متعال به همه انسان‌ها با تاکید بشارت و مژده می‌دهد :(فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا:پس (بدان که) مسلما با هر دشواری آسانی است) و اینجاست که با تمام وجود در می‌یابیم که :پایان شب سیه سفید است

پاسخ خداوند به این پرسش

خداوند متعال وقتی در آیات الهی از سختی‌ها و مشکلات و در مقابل پیروزی‌های انسان سخن به میان می‌آورد این قانون طلایی زندگی را برای ما به خوبی بیان می‌کند که مشکلات و سختی‌ها همیشه یک سوم از زندگی انسان را تشکیل می‌دهد و اگر بتوانیم آنها را به خوبی پشت سر بگذاریم ,دو سوم دیگر زندگی را پیروزی‌ها و موفقیت‌ها رقم خواهند زد و اصلا مشکلات و سختی‌هاست که انسان را به پیروزی‌های بزرگ می‌رساند و هیچ کسی را در تاریخ نمی‌توان یافت که بدون تلاش و کوشش و استقامت در برابر سختی‌ها به پیروزی رسیده باشد .

وقتی در آیات الهی دقت می‌کنیم مشاهده می‌کنیم که واژه “عسر” فقط  دوازده مرتبه در قرآن به کار رفته است,اما وقتی کلمه “یسر” را نگاه می‌کنیم می‌بینیم که سی و شش مرتبه در قرآن بکار رفته است و این یعنی همیشه مشکلات یک سوم آسانی‌هاست و این سنت الهی است که به دنبال هر سختی رفاه و آسانی را قرار می‌دهد آنجا که می‌فرماید :

(وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِّنَ الْخَوفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الأَمَوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ : و حتما شما را به اندکی از ترس و گرسنگی و کاهشی از مال‌ها و جان‌ها و محصولات (درختان، یا ثمرات زندگی از زن و فرزند) آزمایش خواهیم نمود و شکیبایان را مژده ده . (۴)

گاهی زندگی با آجر به سر شما می‌کوبد اما در برابر مشکلات زندگی تنها کسانی می‌تواند سرافراز بیرون بیایند که صبر و استقامت داشته باشند.

اینجاست که خداوند متعال به همه انسان‌ها با تاکید بشارت و مژده می‌دهد: (فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا: پس (بدان که) مسلما با هر دشواری آسانی است.)(۵)

و اینجاست که با تمام وجود در می‌یابیم که: پایان شب سیه سفید است .

پی نوشت ها :

۱) جرعه‌های جانبخش فرازهائی از زندگی علامه طباطبائی

۲) کتاب شرح حال و آثار یکصد نفر از موثرترین شخصیت‌های تاریخ جهان

۳) سخنرانی استیو جابز در جشن فارغ التحصیلان دانشگاه آکسفورد

۴) بقره ۱۵۵

۵) انشراح ۵

به نقل از سایت تبیان

بسم الله الرحمن الرحیم

تشکر می کنم از برادران عزیز؛ آیت الله جنتی و فعالان در شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی که در طول سالهای متمادی هرجایی که احساس وظیفه کردند برای هماهنگی حرکت های عمومی و مردمی، وارد میدان شدند.

البته همه می دانیم که دلها دست خداست. آورنده مردم به عرصه ی خیابانها و عامل این حضور عظیم مردمی، در مراسم های گوناگون مثل 22 بهمن، روز قدس و در این دو سال 9 دی، خدای متعال است. دست قدرت اوست و دلها دست اوست. در قضیه 9 دی سال 88 یک نکته اساسی وجود دارد و آن نکته بر می گردد به هویت و ماهیت انقلاب یعنی همان روحی که حاکم بود بر اصل انقلاب ما و حضور عظیم بی نظیر تاریخی در سال 57 - در 9 دی این روح به شکل بارزی نشان داده شد - به طوری که جای انکار و تردید و تأمل را برای هیچکس از بدخواهان، دوستان، دشمنان و دیگران باقی نگذاشت. آن روح چه بود؟ روح دیانت حاکم بر دلهای مردم.

پس اینجا ما دو عنصر در کنار هم داریم: یک عنصر عنصر مردم است که مردم در هر کشور و جامعه ای، اگرچنانچه همت کنند، بصیرت به خرج بدهند، عمل کنند و وارد میدان بشوند؛ همه مشکلات را می توانند حل کنند. یعنی بزرگترین کوهها در مقابل حضور مردم از بین می رود. می توانند کوههای بزرگ را جابجا کنند؛ این یک حقیقت آشکاری است که بسیاری از تحلیل گران اجتماعی این حقیقت را درست لمس و درک نکرده اند اما ما این را لمس کرده ایم. هنر امام بزرگوار ما این بود که مردم را وارد صحنه کرد. مردم با جسمشان با حضورشان، آمدند و آنچه را که می خواستند و بر آن همت گماشته بودند، آن را با حضور خود تثبیت کردند. همه موانع سیاسی و غیرسیاسی و استعمار و قدرتهای عظیم جهانی که بر امور ملتها مسلطند در مقابل این حضور مجبورند که عقب نشینی کنند.

ادامه »

با توجه به اهمیت احکام و قوانیثن شرعی در این عنوان  فتاوا و استفتائات مراجع معظم تقلید  را بیان می کنیم:

رهبر معظم انقلاب:

س : شخصى که مقلّد امام (رحمة الله عليه) بوده، پس از ارتحال ايشان از مرجع معيّنى تقليد نموده است. در حال حاضر مى ‏خواهد دوباره از امام تقليد نمايد. آيا اين تقليد جايز است؟

ج: رجوع از مجتهد زنده جامع‌ الشرايط به مجتهد ميّت بنا بر احتياط، جايز نيست. ولى اگر مجتهد زنده در زمان عدول به او واجد شرايط نبوده است، عدول به او از همان ابتدا باطل بوده، و اين فرد در حال حاضر اختيار دارد که همچنان بر تقليد امام (ره) باقى بماند و يا به مجتهد زنده‏ اى که تقليدش جايز است، عدول کند.

س : من در زمان حيات امام خمينى (ره) به سن تکليف رسيده و در بعضى از احکام از ايشان تقليد کردم، در حالى که مسأله تقليد به خوبى برايم معلوم نبود، اکنون چه تکليفى دارم؟

ج: اگر در اعمال عبادى و غير عبادى در زمان حيات امام (ره) به فتاواى ايشان عمل نموده ‏ايد، و عملاً مقلد ايشان، هرچند در بعضى از احکام، بوده‏ايد، در حال حاضر بقا‏ بر تقليد حضرت امام (ره) در همه مسائل براى شما جايز است.

س : حکم بقا بر تقليد ميّت اگر اعلم باشد، چيست؟

ج: بقا بر تقليد ميّت در هر صورت جايز است. ولى سزاوار است که احتياط در بقا بر تقليد ميّتِ اعلم ترک نشود.

س : آيا در بقا‏ بر تقليد ميّت، اجازه از مجتهد اعلم معتبر است و يا اجازه هر مجتهدى کافى است؟

ج: در جواز بقا بر تقليد ميّت، در صورتى که مورد اتّفاق فقها باشد، اجازه از اعلم واجب نيست.

س : شخصى که از امام راحل(قدّس‏ سرّه) تقليد مى‏ کرده و بعد از رحلت ايشان در بعضى از مسائل از مجتهد ديگرى تقليد کرده است، اکنون آن مجتهد نيز وفات نموده است، اين شخص چه تکليفى دارد؟

ج: مى‏تواند مانند گذشته، بر تقليد از امام(قدّس‏ سرّه)، در مسائلى که از ايشان عدول نکرده، باقى بماند. همچنان که مخيّر است در مسائلى که عدول نموده بر فتواى مجتهد دوم باقى بماند و يا به مجتهد زنده عدول کند.

س : بعد از وفات امام راحل(قدّس‏ سرّه) گمان مى‏کردم که بنا بر فتواى ايشان بقا بر تقليد ميّت جايز نيست، لذا مجتهد زنده ديگرى را براى تقليد انتخاب کردم. آيا مى‏ توانم بار ديگر به تقليد از امام راحل رجوع کنم؟

ج: رجوع به تقليد از امام(قدّس‏سرّه) بعد از عدول از ايشان به مجتهد زنده در مسائلى که عدول نموده‏ ايد، جايز نيست، مگر اين که فتواى مجتهد زنده، وجوب بقا‏ بر تقليد ميّت اعلم باشد، و شما معتقد باشيد که امام(ره) نسبت به مجتهد زنده اعلم است، که در اين صورت بقا بر تقليد امام (ره) واجب است.

س : آيا جايز است که در يک مسأله با وجود اختلاف در فتوا گاهى به فتواى مجتهد ميّت رجوع کنم و گاهى به فتواى مجتهد زنده اعلم؟

ج: بقا‏ بر تقليد ميّت تا زمانى که به مجتهد زنده عدول نشده، جايز است و پس از عدول، رجوع مجدد به ميّت جايز نيست.

س 40: آيا بر مقلّدين امام راحل(قدّس‏ سرّه) و کسانى که قصد بقا‏ بر تقليد از ايشان را دارند، اجازه گرفتن از يکى از مراجع زنده واجب است؟ يا اين که اتّفاق اکثر مراجع و علماى اسلام بر جواز بقا‏ بر ميّت کافى است؟

ج: با فرض اتّفاق علما، مبنى بر جواز بقا‏ بر تقليد از ميّت، بقا‏ بر تقليد امام(ره) جايز است و در اين مورد نيازى به رجوع به مجتهد معيّنى نيست.

س : نظر شريف جنابعالى راجع به بقا‏ بر تقليد از ميّت در مسأله‏اى که مکلّف در حال حيات مرجع به آن عمل کرده و يا نکرده، چيست؟

ج: بقا‏ بر تقليد ميّت در همه مسائل حتى در مسائلى که تاکنون مکلّف به آنها عمل نکرده است، جايز و مجزى‏است.

س : بنا بر جواز بقا‏ بر تقليد از ميّت، آيا اين حکم شامل اشخاصى که در زمان حيات مجتهد مکلّف نبوده ولى به فتاواى آن مرجع عمل کرده‏اند، هم مى ‏شود؟

ج: اگر تقليد شخص غيربالغ از مجتهد جامع‌ الشرايط به نحو صحيح محقق شده باشد، باقى ماندن بر تقليد همان مجتهد بعد از فوتش جايز است.

س : ما از مقلدين امام خمينى(قدّس‏سرّه) هستيم که بعد از رحلت جانسوز ايشان بر تقليد وى باقى مانده ‏ايم. ولى چون در شرايط دشوار فعلى که ملت مسلمان با استکبار جهانى درگير است، با مسائل شرعى تازه‏اى روبرو مى ‏شويم و احساس مى‏ کنيم بايد به حضرتعالى رجوع نمائيم و از شما تقليد کنيم، آيا اين کار براى ما جايز است؟

ج: بقا‏ بر تقليد از امام(قدّس ‏سرّه) براى شما جايز است و فعلاً نيازى به عدول از تقليد ايشان نداريد، در صورت نياز به استعلام حکم شرعى در مسائل مستحدثه، مى ‏توانيد با دفتر ما مکاتبه نماييد.

س : وظيفه مقلد در قبال مرجع تقليد خود در صورتى که اعلميت مرجع ديگرى را احراز نمايد، چيست؟

ج: بنا بر احتياط، واجب است در مسائلى که فتواى مرجع فعلى با فتواى مرجع اعلم اختلاف دارد، به مرجع اعلم عدول نمايد.

س : 1. در چه صورتى جايز است، مقلد از مرجع تقليدش عدول کند؟

2. آيا عدول از اعلم به غير اعلم در مواردى که فتاواى مرجع اعلم منطبق با زمان نباشد و يا عمل به آن بسيار دشوار باشد، جايز است؟

ج: 1. عدول از مرجع تقليد زنده به مجتهد ديگر، جايز نيست على الاحوط، مگر در صورتى که مرجع دوم اعلم از مرجع اول و فتواى او در مسأله‏اى مخالف فتواى مجتهد اول باشد.
2. تنها گمان به ناهماهنگى فتاواى مرجع تقليد با زمان و شرايط حاکم بر آن و يا دشوارى عمل به فتاواى او، سبب جواز عدول از مجتهد اعلم به مجتهد ديگر نمى ‏شود.

شهید حاج محمد ابراهیم همت، فرمانده دلیر لشگر 27 محمد رسول الله(ص) طی سال های 59 و 61 دو وصیت نامه جداگانه نگارش کرده است که مرور این دو وصیتنامه، برجستگی های شخصیتی و روح بزرگ این سردار رشید اسلام را بیش از بیش نمایان می کند.

وصیت نامه اول -59/10/19

به تاریخ 19/10/59 شمسی ساعت 10:10 شب چند سطری وصیت نامه می نویسم : هر شب ستاره ای را به زمین می کشند و باز این آسمان غم‌زده غرق ستاره است ، مادر جان  می دانی تو را بسیاردوست دارم و می دانی که فرزندت چقدر عاشق شهادت و عشق به شهیدان داشت. مادر، جهل حاکم بر یک جامعه انسانها را به تباهی می کشد و حکومت های طاغوت مکمل های این جهل اند و شاید قرنها طول بکشد که انسانی از سلاله پاکان زائیده شود و بتواند رهبری یک جامعه سر در گم و سر در لاک خود فرو برده را در دست گیرد و امام تبلور ادامه دهندگان راه امامت و شهامت و شهادت است. مادرجان، به خاطر داری که من برای یک اطلاعیه امام حاضر بودم بمیرم ؟ کلام او الهام بخش روح پرفتوح اسلام در سینه و وجود گندیده من بوده و هست.

اگر من افتخار شهادت داشتم از امام بخواهید برایم دعا کنند تا شاید خدا من روسیاه را در درگاه با عظمتش به عنوان یک شهید بپذیرد ؛ مادر جان من متنفر بودم و هستم از انسانهای سازش کار و بی تفاوت و متاسفانه جوانانی که شناخت کافی از اسلام ندارند و نمی دانند برای چه زندگی می کنند و چه هدفی دارند و اصلا چه می گویند بسیارند. ای کاش به خود می آمدند.  از طرف من به جوانان بگوئید چشم شهیدان و تبلور خونشان به شما دوخته است بپاخیزید و اسلام را و خود را دریابید نظیر انقلاب اسلامی ما در هیچ کجا پیدا نمی شود  نه شرقی - نه غربی؛ اسلامی که : اسلامی …  ای کاش ملتهای تحت فشار مثلث زور و زر و تزویر به خود می آمدند و آنها نیز پوزه استکبار را بر خاک می مالیدند.  مادر جان، جامعه ما انقلاب کرده و چندین سال طول می کشد تا بتواند کم کم  صفات و اخلاق طاغوت را از مغز انسانها بیرون ببرد ولی روشنفکران ما به این انقلاب بسیار لطمه زدند زیرا نه آن را می شناختند و نه باریش زحمت و رنجی متحمل شده اند از هر طرف به این نو نهال آزاده ضربه زدند ولی خداوند، مقتدر است اگر هدایت نشدند مسلما مجازات خواهند شد .

ادامه »

بزرگان و دانشمندان شيعه به ويژه صاحبان قلم كه درمورد وجود حضرت مهدي كتاب نوشته اند، با بهره گيري از كلمات نوراني و روايات وارده در اين باب ، براي شيعه و دوستان امام عصر (عجل الله تعالي فرجه) تكاليف ووظايفي را مقرر داشته اند ، تكاليفي كه يك فرد شيعه بايد درعصر غيبت نسبت به آنها اهتمام ورزد . البته هر كسي در حد وسع خود اموري را به عنوان وظايف تعيين كرده اند . در اين مورد ، بهترين كتاب ، مكيال المكارماست كه مؤلف آن (سيد محمد تقي موسوي ) در باب هشتم كتاب ، هشتاد امر را به عنوان تكاليف عباد نسبت به امام عصر ، بر شمرده است . ما در اين نوشتار درصدد بررسي و جمع تمامي تكاليف نيستيم ، بلكه تنها به برخي تكاليف ووظايف عباد مخصوصاً شيعه اشاره مي كنيم ، چرا گه بررسي تمام وكمال آن نه در وسع فهم مؤلف است و نه در اين نوع نوشتار مي گنجد .
البته معلوم است كه اين تكاليف ، دستوراتي هستند كه از طرف مبادي عاليه و ائمه معصومين : صادر شده اند كه عبارتند از :


1-‌ ياد امام زمان (عليه السلام)
وظيفه ي يك شيعه و يك عاشق دلسوخته قبل از هر چيز ياد امام زمان است نه در هر صبح و شام ، بلكه درتمايم ساعات عمر خود و درهر حال ازحالات و در هر مكاني از مكانها بايد به ياد امام زمام باشد ، نه آنكه هر گاه مريض يا گرفتار شد ويا در مركزي از مراكزديني ، مانند حرم ائمه (عليه السلام) قرار گرفت به ياد امام بيافتد ، زيرا عاشق آن است كه آني از ياد معشوق غافل نشود . تأسف آن است كه نه تنها ديگران به ياد امام نيستند . بلكه شيعيان نيز امامشان را به فراموشي سپرده اند ، در حالي كه از ياد بردن ولي نعمت عيب و زشت است . ياد اما نه تنها يك وظيفه است كه آرام بخش و نشاط آور ، سازنده و تربيت كننده ، اصلاح گر وشور آفرين ووسيله تقرب به خدا و توشه لحظه پر وحشت مرگ نيز هست .

بنابراين ، اي دوستان امام زمان اگر صفاي روح مي طلبيد ، اگر تزكيه نفس مي خواهيد . اگر قدرت مبارزه با تمايلات نفساني ووسوسه هاي شيطاني را جويا هستيد ، اگر از گناهان و خطاها پشيمان شده در پي وسيله استغفار به فكر درمان بيماري هاي روحي وناهمواريهاي معنوي افتاده ايد ، اگرتعالي رواني و نور باطني مي خواهيد و بالاخره اگر كاميابي دنيا و آخرت را خواستاريد ، راه اصلي و مسير حقيقي آن است كه به ياد امام زمان باشيد و به او روي آوريد ودست به دامان او شويد ، در تمام ساعات عمرتان به ياد او باشيد ، از او بخواهيد ، او را بجوئيد ، راه او را به پيمائيد و در خانه او را بزنيد ، چرا كه همه چيز انجاست و همه كمالات در سايه مهر او و در پرتو اطاعت و كسب خوشنودي او و سرانجام از ياد اوست . شما در هر مقام و موقعيتي كه هستيد ، اگر مي خواهيد در تمام شئون زندگي و در همه مسائل اجتماعي ، به خصوص سازندگي روح انساني وشكوفايي انديشه ، به جائي برسيد و به موقعيتهائي نايل شويد پيوسته به ياد او باشيد و پيوندتان را با او محكم كنيد كه در غير اين صورت . تلاشها بي ثمر مي ماند . راههاي به ياد امام بودن ، تكاليف بعدي است كه ذيلاً اشاره مي شود .

2-‌ دعا براي شناخت امام زمان (عليه السلام)
معرفت و شناخت امام زمان ، امري حتمي و ضروري است ، چرا كه طبق حديث نبوي مرگ كسي كه نسبت به امام زمانش آگاهي ندارد ، مرگ جاهليت است . بنابراين يكي از وظايف مسلم عبد اين است كه امام زمانش را بشناسد و در اين راه از هيچ كوششي دريغ نورزد . از جمله كوششها دعا و مسئلت شناخت امام از حضرت حق تعالي است كه از خدا استعانت بجويد و بخواهد كه معرفت امام را براي اوميسر و مقدورنمايد . در اين مورد دعاي معروفي است كه مرحوم كليني در باب غيبت ازكتاب الحجه اصول كافي و نعماني در كتاب غيبت خود و شيخ صدوق در كتاب كمال الدين و سيد بن طاووس در جمال الاسبوع و شيخ طوسي در مصباح المتهجد نقل كرده اند .در اين دعا پس از درخواست معرفت خدا ومعرفت رسول خدا . معرفت امام مسئلت مي شده ودستور مواظبت آن به مؤمنان و منتظران ظهور حضرت داده شده است :

اللهم عرفني نفسك فانك ان لم تعرفني نفسك لم اعرف نبيك ( لم ارعف رسولك ) اللهم عرفني رسولك فانك ان لم تعرفتي رسولك لم اعرف حجتك . اللهم عرفني حجتك فانك ان لم تعرفني حجتك ضللت عن ديني ؛ خداوندا خودت را به من بشناسان كه اگر خودت را به من نشناساني رسولت رانخواهم شناخت، خداوندا رسولت را به من بشناسان ، چرا كه اگر رسولت را به من نشناساني ، حجتت را نخواهم شناخت . خداوندا حجت خود را به من بشناسان كه اگر حجتت را به من نشناساني ، در دين گمراه خواهم شد .

بزرگان دين به دوستان و مؤمنان و عاشقان حضرت مهدي دستور مواظبت اين دعا را براي هميشه داده اند ، بنابراين مي توان آن را يكي از وظايف شمرد .

3- دعا براي سلامت امام زمان (عليه السلام) :
يكي ازوظايف دوستان امام اين است كه براي سلامت و صيانت حضرت از خطرات و بلايايي كه جان امام را تهديد مي كند ، با هر زباني كه بدان مسلطند ، دعا كنند و بهتر آن است كه دعاهاي مأثور را بخوانند ،مانند :

اللهم كن لويك الحجه بن لحسن صلواتك عليه و علي آبائه في هذه الساعه و في كل ساعه ولياً و حافظاً و قائداً وناصراً و دليلاً و عينا حتي تسكنه ارضك طوعاً وتمتعه فيها طويلاً 1. يا ماننداللهم اعده من شر جميع ما خلقت و ذرات و برات و انشات و صورت . و احفظه من بين يديه و من خلفه و عن عينه و عن شماله و من فوقه ومن تحته بحفظك الذي لا يضيع من حفظته و احفظ فيه رسولك و وصي رسولك عليهم السلام . اللهم ومد في عمره وزد في اجله و اعنه علي ما وليته و استرعيته …2

البته كل اين دعا را محدث قمي درمفاتيح الجنان در ملحقات آن تحت عنوان دعا در غيب امام زمان آورده است .

و مانند دعايي كه تحت عنوانصلوات بر ولي امر منتظر (عجل الله تعالي فرجه)در مفاتيج الجنان در ضمن صلوه بر حجج طاهره : آمده است :… اللهم اعذه من شر كل باغ و طاغ و من شر جميع خلقك و احفظه من بين يديه و من خلفه و عن يمينه و عن شماله و احرسه و امنعه من ان يوصل اليه بسوء … . و يا مانند دعايي كه با اين عبارت شروع مي شود :اللهم ادفع عن وليك و خليفتك … كه مرحوم محدث قمي آن را از سيد ين طاووس در جمال الأسبوع و شيخ الطايفه در مصباح المتجهد نقل كرده و درامر چهارم از دعا براي امام عصر (عليه السلام) قرار داده است . طالبان مي توانند به مفاتيح الجنان مراجعه كنند .

در اينكه به دوستان توصيه شده براي سلامتي امام زمان (عليه السلام) دعاكنند و اينكه دعاهاي بسيار در مورد اين مورد ثبت و ضبط شده ، تا آنجا كه در دعاهايي كه براي امام زمان نقل شده به اين موضوع توجه شده ، بحثي نيست و كسي نمي تواند در آن ترديد كند ، حتي دستور داده شده كه دوستان براي حفظ جان امام صدقه بدهند، نخست قصد و نيتش سلامتي امام زمان ، سپس سلامتي خود و اعضاي خانواده اش ، آنهم در پناه امام زمان را لحاظ كند كه اين به قبول نزديكتر است تا آنكه بخواهد صرفاً براي سلامتي خود صدقه بدهد .

صفحات: 1· 2

دعا در عاقبت به خیری ها

اى آنكه ياد او براى ياد كنندگان ، شرافت است. و اى آنكه شكر و سپاس او ، براى سپاسگزاران ، رستگارى است و اى آنكه طاعت و فرمانبردارى او ، براى اطاعت كنندگان و فرمانبرداران نجات و رهايى است.
بر محمد و آل او درود فرست و قلب هاى ما را با ياد خودت از هر يادى باز دار ، و زبان هاى ما را با شكر خودت از هر شكرى نگهدار و اندام هاى ما را با طاعت خودت از هر طاعتى باز دار.
و اگر براى ما فراغتى از كارها مقدر فرموده ‏اى آن را فراغت سالم قرار ده كه در آن ، گناهى ما را در نيابد و خستگى به ما رو نياورد تا (فرشتگان و) نويسندگان بدي ها با پرونده‏اى خالى از بيان گناهان مان از سوى ما بر گردند و نويسندگان نيكي ها به خاطر نيكي هايى كه از ما نوشته ‏اند شادمان شوند.
و هنگاميكه روزهاى زندگانى ما سپرى گرديد و به تدريج مدت عمرمان به پايان رسيد و دعوت تو كه چاره‏ اى از پذيرفتنش نيست ما را احضار نمود ، پس بر محمد و آل او درود فرست و پايان آنچه نويسندگان اعمال ما ، بر مى ‏شمارند توبه مقبول قرار ده تا پس از آن بر گناهى كه مرتكب شده ‏ايم و بر معصيتى كه انجام داده ‏ايم باز ندارى.
و روزى كه خبرهاى بندگانت را مى‏ آزمايى ، پوششى را كه با آن اعمال ما را پوشانده ‏اى در برابر ديدگان گواهان بر ندار.
همانا تو ، نسبت به هر كسى كه تو را بخواند مهربانى و براى كسى كه تو را ندا در دهد رواكننده اى.

دعا هنگام بيمارى، اندوه و گرفتارى

خدايا تو را سپاس بر سلامتى بدنم كه همواره در آن بسر مى ‏برم و تو را سپاس بر بيمارى كه در بدنم پديد آورده ‏اى.
پس ، چه مى ‏دانم ، اى خداى من ، كداميك از اين دو حال من براى سپاسگزارى تو سزاوارتر است و كداميك از اين دو وقت (سلامتى و بيمارى) براى ستايش تو بهتر است.
آيا هنگام سلامتى كه در آن حال ، روزي هاى پاكيزه ‏ات را برايم گوارا ساختى و براى بدست آوردن خشنوديت ، نشاط و شادمانيم بخشيدى و با آن نعمت ها بر طاعت خويش ، توانايم كردى تا بر طاعتت موفق گرديدم ؟
يا اوقات مرض و بيمارى كه بواسطه آن ، مرا از آلايش و كدورت گناهان پاك و پاكيزه نمودى و آن درد و رنج ها نيز نعمت هايى بود كه بر من هديه كردى تا بار گناهان سنگين مرا بر دوشم سبك كنى‏ و روح قدسى مرا از فرو رفتن در منجلاب گناهان پاك و مهذب گردانى و نيز براى توبه و انابه به درگاهت متذكرم فرمايى ، تا سرانجام، گناهانم بواسطه نعمت و احسان قديمت محو و نابود گردد.
در خلال ايام بيمارى دو فرشته نويسنده اعمال ، در پرونده عملم ، حسناتى بزرگ بنويسند كه نه در قلب من خطور كرده و نه زبانم به آن گويا گشته و نه عملى به جوارح و اندام از من صادر شده‏ بلكه به صرف فضل و احسان تو به من باشد.
پس ، پروردگارا بر محمد و آل او درود فرست و آنچه برايم پسنديده ‏اى محبوب من گردان و آنچه بر من فرود ، آورده ‏اى (از مشكلات) برايم آسان فرما و مرا از آلايش پليدى گناهان پيشين پاك و پاكيزه فرما و اعمال بد گذشته ‏ام را نابود كن و همچنان شيرينى و لذت تندرستى را بر من عطا فرما و آسايش سلامتى و عافيت را به من بچشان و بيرون شدنم از بيمارى را بسوى عفو و بخشش خود قرار ده و بازگشت از لغزشگاه گناهان را به آمرزش و گذشتت قرار ده.‏
و از غم و اندوهم با رحمتت خلاصى بخش، و سلامتى ‏ام از اين سختى را به گشايشت قرار ده.
همانا تو خدايى هستى كه بى اندازه احسان مى ‏كنى و نعمت بزرگ مى ‏بخشى، بسيار بخشنده بزرگوار هستى و صاحب عظمت و بزرگى مى ‏باشى‏.

1 - مرحوم قطب الدّين راوندى در كتاب خود آورده است :امام سجّاد ^{علیه السلام} چون نماز صبح را به جا مى آورد؛ در جايگاه خود مى نشست و دعا مى خواند تا موقعى كه خورشيد طلوع نمايد؛ و پس ‍ از طلوع خورشيد، دو ركعت نماز براى سلامتى خود و افراد خانواده اش ‍ مى خواند و سپس مختصرى مى خوابيد.

و چون از خواب بيدار مى شد، دندان هاى خود را مسواك مى نمود و بعد از آن مشغول صرف صبحانه مى گرديد.(1)

2 - مرحوم كلينى ، به نقل از حضرت صادق آل محمّد^{علیه السّلام} حكايت فرمايد:هرگاه يكى از دامادهاى امام سجّاد عليه السّلام داخل منزل وى مى گرديد و بر حضرتش وارد مى شد، امام سجّاد ^{عليه السّلام} عباى خود را از دوش بر مى گرفت و براى او پهن مى نمود تا روى آن بنشيند.

و سپس به داماد خود مى فرمود: خوش آمدى ، كه تو هم تأمين كننده هزينه هاى خانواده خود و هم ، نگه دارنده ناموس خود از شرّ هواهاى نفسانى و اجانب هستى .(2)

3 - روزى امام سجّاد ^{عليه السّلام} مشغول خوندن نماز بود، كه در بين نماز عباى آن حضرت از روى شانه اش افتاد و حضرت بدون كمترين توجّهى نسبت به آن ، با همان حالت به نماز خود ادامه داد.

چون از نماز فارغ شد يكى از اصحاب آن حضرت جلو آمد و اظهار داشت : ياابن رسول اللّه ! چرا هنگامى كه عبا از روى شانه شما افتاد، بدون توجّه به آن ، به نماز خود ادامه دادى !؟

امام ^{عليه السّلام} فرمود: اين چه اعتراضى است كه مطرح مى كنى !؟

آيا مى دانى من در حال نماز، در مقابل چه كسى قرار داشتم ؛ و با چه كسى سخن مى گفتم ؟

آيا توجّه ندارى ، هر مقدارى كه از نماز با خلوص و توجّه كامل به خداوند متعال باشد به همان مقدار مقبول درگاه الهى قرار مى گيرد.

آن شخص گفت : پس واى بر حال ما، كه بيچاره هستيم .

و حضرت فرمود: از لطف و رحمت پروردگار مهربان نااميد نباشيد، چون خداوند متعال به وسيله نمازهاى نافله ، نواقص نماز را تكميل و جبران مى نمايد.(3)

4 - روزى شخصى حضرت سجّاد ^{عليه السّلام} را تعريف و تمجيد كرد واظهار علاقه شديدى نسبت به آن حضرت داشت .

امام ^{عليه السّلام} فرمود: خداوندا، به تو پناه مى برم از اين كه مبادا ديگران مرا دوست بدارند، در حالى كه تو مرا دشمن داشته باشى .

همچنين حكايت كره اند:روزى كه عيد عرفه بود، آن حضرت از محلّى عبور مى نمود، عدّه اى را مشاهده كرد كه در حال گدائى بودند و از اين و آن تقاضاى كمك مى كردند.

حضرت با حالت تعجّب به آن ها نگاهى نمود و فرمود: واى بر شما، كه در مثل چنين روزى - روز عرفه - از غير خداوند متعال ، كمك مى طلبيد و چشم اميد به ديگران بسته ايد.(4)

5 - مرحوم كلينى ^{رحمة اللّه عليه} در كتاب شريف كافى آورده است :

شخصى به نام سعيد بن مسيّب حكايت كند:روزى به محضر مبارك امام سجّاد علىّ بن الحسين ^{عليه السّلام} وارد شدم در حالتى كه آن حضرت مشغول خواندن نماز بود، پس چون نماز خود را به پايان رساند، شخصى درب خانه را زد.

حضرت فرمود: سائلى - گدائى - آمده است و تقاضاى كمك دارد، او را نااميد مگردانيد.(5)

پی نوشتها:

1- اعلام الورى 297؛ كشف الغمه 2/286؛ اعيان الشيعه 1/630.

2- طبقات ابن سعد 5/156.

3- تاريخ آل محمد 127؛ تاريخ گزيده 203.

4- ارشاد 2/154.

5- اعلام الوردى 297؛ كشف اغمه 2/284؛ فصول المهمة 209؛ نور البصار142