امام حسن «عليه السلام »می فرمایند :

آنچه به من مى رسد، زهرى است كه با دسيسه به كامم ريخته مى شود،

امّا اى ابا عبد اللّه هيچ روزى مانند روز [مصيبت] تو نيست .

الأمالى، صدوق ، ص 177 .

فضیلت نماز شب در كلمات علمای اخلاق
آخوند ملاحسینقلی همدانی(ره) می‌گوید: از طالبان آخرت، احدى به مقامى از مقامات دینى نرسید مگر آنانكه اهل تهجد و شب زنده‏دارى بودند.[1]

شیخ أنصارى(ره) به شاگردان دستور مى‏ داد كه حتماً باید نماز شب بخوانند و خیلى روى این معنى تأكید داشت.[2]

علامه‌ی طباطبایی(ره) امر شانزدهم از امور ضروری برای سالك را شب‌زنده‌داری می‌داند[3] و نقل می‌كند كه در آغاز ورودم به نجف یك روز درِ مدرسه ‏اى ایستاده بودم كه مرحوم قاضى از آنجا عبور مى‏ كردند، چون به من رسیدند دست خود را روى شانه من گذاردند و گفتند: «اى فرزند! دنیا مى‏ خواهى نماز شب بخوان؛ و آخرت مى ‏خواهى نماز شب بخوان!»

برخی از فضیلت های نماز شب

1. نماز شب، باعث نابودی گناهان در روز است.

2. نماز شب، سبب نور در قیامت است.

3. نماز شب، افتخار مؤمن در دنیا و آخرت است.

4. ثواب همه چیز در قرآن بیان شده به جز نماز شب، به خاطر زیادی ثواب آن.

5. نماز شب، خلوت با خداوند است.

6.نماز شب، بوی خوشی در نماز شب خوان به وجود می آورد که همه از معاشرت با او خوششان می آید.

7. شبهای بلند، بهار مؤمن است برای نماز شب خواندن و تهجد.

8. نماز شب، باعث وفور نعمت و برکت است.

9. نماز شب، سبب رفع فقر و ناداری است.

10. نماز شب، اخلاق نماز شب خوان را نیکو می کند.

11. نماز شب، دین و قرض نماز شب خوان را ادا می کند.

12. نماز شب، غم و اندوه را برطرف می کند.

13. نماز شب، نور چشم را زیاد می کند.[4]

منابع:

1. کتاب خانه طهور
2. ملكى تبریزى، میرزا جواد آقا؛ پیشین، ص 462 و 463.

3.طهرانی، سید محمّد حسین حسینی؛ رسالة لُبّ اللباب فى سیر وسلوك أولی الألباب، دار المحجة البیضاء - بیروت، چاپ چهارم، 2010 – 1431، ص 132.

4.پایگاه اطلاع رسانی حوزه

این مدرسه در سال 1270 هجری قمری بنا به دستور حاج موسی آقای قاجار در محله بالای کوی دباغان (بالا محله) دامغان ساخته شده است.

در جنوب مدرسه مسجدی ساخته شده که ساختمان آن از آجر و به شکل کثیر الاضلاع است. این مسجد دارای ده اتاق و از سطح زمین نزدیک به یک متر و نیم بلند تر است تالار فوقانی که روبروی در مدرسه واقع شده است پنج در دارد که درها به طرف حیاط مدرسه باز می شوند و پشت آنها حیاط خلوت است در بعضی مواقع در این حیاط خلوت مجلس درس تشکیل می شده است. در ضلع شمالی مدرسه تالار بزرگ با شاهنشین قرار دارد که پنج در آن به طرف حیاط آن باز می شود و در گذشته مرحوم میرزا فتح ا… که از علمای وقت بود در این تالار تدریس می کرد.

به دوران قاجاریه در یکی از محلات قدیمی دامغان بنام بالا محله مدرسه ای تاسیس گشت که بانی و سازنده آن حاجی موسی آقا که از رجال قاجاریه استرآباد بود این مدرسه را بنیاد کرد. محمد حسن خان صنیع الدوله در کتاب خویش بنام مطلع الشمس می نویسد: «32 سال قبل از ورود من به شهر دامغان این مدرسه بنا شده بود ، این مدرسه دارای وقفنامه ای است که در اداره اوقاف شهرستان دامغان موجود می باشد. سال بنای این مدرسه 1270 هجری قمری ذکر شده است. مدیریت و ریاست این مدرسه در عصر قاجاریه با شخصی بنام «آقا میرزا صادق مدرس دامغانی» بوده است. سبک معماری این مدرسه بسیار زیبا و ویژگی های هنر ایرانی بر عظمت این نهاد دینی افزوده است. این مدرسه دارای چندین مدخل مدرسه موسویه دامغانورودی می باشد بنای آن تماماً از آجر است و دارای تالاری بزرگ و طاقنماهای زیبا و نیز حجره هایی که اختصاص به طلاب این حوزه دارد و در وسط این مدرسه حوضی بزرگ جلوه ای خاص به این مدرسه بخشیده است. این مدرسه علاوه بر آنکه امر تدریس علوم حوزوی در آن صورت می گیرد در ایام عزاداری اباعبدالله الحسین (ع) از شور و حال معنوی خاصی برخوردار است و هر ساله بر اساس سنت در شب های نهم و دهم محرم دستجات سینه زنی و زنجیرزنی از تکیه های مختلف شهر به این مدرسه می آیند و به عزاداری و به ذکر مصائب کربلا می پردازند. سالهاست که مجالس وعظ توسط خطیبانی برجسته و با تقوی در این مدرسه در مناسبت های مختلف برگزار می گردد. از مدرسان و اساتید این حوزه که سهم بسزایی در تربیت طلاب داشته اند می توان به مرحوم آیت الله نصیری و آیت الله خدائی و آیت الله خزعلی اشاره نمود. به دوران مرحوم میرزا علی اکبر معلم از سوی ایشان توجه ای خاص به این حوزه می شد و در سال های اخیر نیز با جدیت و پشتکار آقای حسین معلم به امور این نهاد دینی توجه ای خاص شده است.

منبع: کتاب «روند توسعه نهادهای فرهنگی شهرستان دامغان» نویسنده: احسان الله امیر عبدالهیان

خداوند متعال در کتاب شریف مى فرمايد:

«و اذ اخذ ربك من بنى آدم من ظهورهم ذريتهم ، و اشهدهم على انفسهم : الست بربكم ؟ قالوا: بلى ، شهدنا، ان تقولوا يوم القيامه ، انا كنا عن هذا غافلين »(اعراف : 172 و 173).

-« و ياد كن هنگامى را كه پروردگارت از پشت فرزندان آدم ، ذريه آنان را بر گرفت و ايشان را بر خودشان گواه ساخت كه آيا پروردگار شمانيستم ؟ گفتند: چرا، گواهى مى دهيم . تا مبادا روز قيامت بگوييد ما از اين امر غافل بوديم .»

اين عالم چه ارتباطى با عالم (ذّر) دارد؟ و نيز چگونه اشخاص مى فهمند كه در عالم ذّر (بلى ) گفته اند با وجود اينكه در اين عالم غافلند؟
عالم (ذّر) روح اين عالم است كه آن را (عالم غيب ) نيز مى گويند. توضيح اينكه : هر موجودى دو وجه دارد: وجه الى الله كه زمان و تدريج در آن راه ندارد؛ و وجه بغيره ، كه در آن تدريج و زمان (با مقايسه موجودات به يكديگر) راه دارد. خداوند متعال مى فرمايد:

«انما امره اذا اراد شيئا، ان يقول له كن ، فيكون »(يس : 82)

تنها كار خداوند وقتى بخواهد چيزى را ايجاد كند، اين است تا به آن مى گويد موجود شو، بى درنگ به وجود مى آيد.
از اين آيه شريفه استفاده مى شود كه كلمه (كن ) همان كلمه و گفتار خداوند متعال است ، و معلوم است كه كلام خداوند متعال مانند سخن گفتن انسان نيست كه با باز كردن دهان و اعتماد بر مقاطع حروف ، صورت بگيرد، بلكه مصداق گفتار خداوند متعال (كن ) همان موجود خارجى است ؛ بر اين پايه ، گفتار خداوند متعال (كن )، هم امر است ، و هم مخاطب درست كن است ، يعنى هم به آن (كن ) مى گويد و هم به آن گوش مى دهد كه بشنود، و هم قلب مى دهد كه بپذيرد، پس كلمه (كن ) از طرفى وجود شى ء و از طرفى ايجاد آن است . و در جاى ديگر مى فرمايد:

«و ما امرنا الا واحده كلمح بالبصر. »(قمر: 50)

فرمان ما جز يكى نيست ، آن هم چون چشم به هم زدنى مى باشد.

كنايه از اينكه : امر ما تدريج بدار نيست .
پس ، ما سوى الله و همه مخلوقات ، يك امر و به يك (كن ) ايجاد شده و يك فعل است ؛ و اين موجود واحد منبسط يك وجه الى الله دارد كه يكى است و زمان و تدريج و حركت كه از لوازم جسم و ماده است ، در آن راه ندارد، زيرا زمان از حركت پديد مى آيد، و حركت لازمه جسم است و آن لازمه ماده است و به مقتضاى سنخيت بين علت و معلول از او مسلوب است ، اين وجه الى الله عالم ذّر اين عالم است .
و همان موجود يك وجه ديگر دارد كه همين دنياى ظاهر است ، كه در آن زمان و حركت و تدريج فرض مى شود، بنابراين ، عالم ذّر از اين عالم مسلوب نيست .
همچنين عالم ذّر اين گونه نيست كه مردم به صورت ذّر و مانند مورچه يا ذرات ريز در اصلاب وجود داشته باشد، و خداوند متعال به مقتضاى (الست بربكم ؟) (اعراف : 172): (آيا من پروردگار شما نيستم ؟) خود را به آن ها بنماياند به گونه اى كه با چشم و امثال آن خداوند متعال را ببينند. و آنگاه (بلى ) (اعراف : 172) (بله ) بگويند؛ زيرا دو محذورى كه خداوند در ذيل آيه فرمود كه «ان تقولوا يوم القيمه ؛ انا كنا عن هذا غافلين ، او تقولوا، انما اشرك آباؤ نا من قبل ، و كنا ذريه من بعدهم ، افتهلكنا بما فعل المبطلون (اعراف : 172، 173)»: (تا مبادا روز قيامت بگوييد: ما از اين امر غافل بوديم ، يا بگوييد: پدران ما پيش از اين مشرك بوده اند و ما فرزندانى پس از ايشان بوديم ، آيا ما را به خاطر آنچه باطل انديشان انجام داده اند، هلاك مى كنى ؟) با معناى اخير سازگار نيست ، هر چند مرحوم سيد مرتضى و طبرسى رحمهما الله به همين معناى دوم قائلند.

665 و پاسخ و پاسخ در محضر علامه طباطبایی

همایش سه ساله های حسینی(ع) در دامغان برگزار شد
همایش سه ساله های حسینی(ع) همزمان با سالروز شهادت حضرت رقیه (س) در حسینیه حضرت ابوالفضل (ع) برگزار شد.

هدف از برگزاری این همایش آشنایی کودکان با مکتب اهل بیت(ع) و تربیت نسل آینده بشکلی که باورها و ارزش های صحیح را به خوبی درک کنند است که تقویت باورهای دینی و مذهبی و اعتقادات در بین نسل آینده یکی از بهترین ابزارها برای مقابله با جنگ نرم دشمنان است.

با سراسر کشور ، همایش سه ساله های حسینی(ع) همزمان با سالروز شهادت حضرت رقیه (س) در حسینیه حضرت ابوالفضل (ع) دامغان برگزار شد.

نمایشگاه کتاب دامغان که به همت اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان دامغان و انتشاذات کوروش برپا شده از تاریخ 5 مهر 95 تا 17آبان ماه در معرض دید علاقه مندان قرار گرفته است.

این نمایشگاه در سه گروه سنی کودک ،نوجوان و بزرگسال و در موضوعات تاریخی ،مذهبی،پزشکی ،تربیتی ،روانشناسی و… به عرضه کتاب و محصولات فرهنگی می پردازد.

لازم به ذکر است طلاب و پژوهشگران مدرسه علمیه فاطمیه دامغان روز سه شنبه 95/8/11 در یک بازدید 2 ساعته از این نمایشگاه دیدن کردند.

نمایشگاه کتاب دامغان صبح ها از ساعت ١٠ تا ١٢ و عصرها از ساعت ١٦ تا ٢٠ برای بازدید گشوده است.

قالَ الصّادقُ عليه السّلام :

لَمّا ماتَ اِبراهيمُ بْنُ رَسُولِ اللّهِ صلّى اللّه عليه و آله حَمَلَتْ عَيْنُ رَسُولِال لّهِ بِالدُّمُوعِ ثُمَّقالَ النّبىُّ صلّى اللّه عليه و آله :
تَدْمَعُ الْعَيْنُ وَ يَحْزَنُ الْقَلْبُ وَ لا نَقُولُ ما يُسْخِطُ الرَّبَّ وَ اِنّا بِكَ يا اِبراهيمُ لَمَحْزُونُونَ.

امام صادق عليه السّلام فرمود:

چون ابراهيم - پسر رسول خدا - از دنيا رفت ، چشم پيامبر پر از اشك شد. سپس پيامبر فرمود:
چشم ، اشكبار مى شود و دل غمگين مى گردد، ولى چيزى نمى گوييم كه خدا را به خشم آورد، و ما در سوگ تو - اى ابراهيم - اندوهناكيم .

بحارالانوار، ج 22، ص 157

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ

«الَّر كتب انزلنه اليك لخرج الناس من الظلمت الى النور باذن ربهم الى صراط العزيز الحميد(1)
الله الذى له ما فى السموت و ما فى الارض و ويل للكفرين من عذاب شديد(2)
الذين يستحبون الحيوة الدنيا على الاخره و يصدون عن سبيل الله و يبغونها عوجا اولئك فى ضلال بعيد(3)
و ما ارسلنا من رسول الا بلسان قمه ليبين لهم فيضل الله من يشاء و يهدى من يشاء و هو العزيز الحكيم (4)
و لقد ارسلنا موسى بايتنا ان اخرج قومك من الظلمت الى النور و ذكرهم بايام الله ان فى ذلك لايت لكل صبار شكور(5).»

به سوى نور كه راه خداى عزيز و توده است ببرى (1).
خدائى كه هر چه در آسمانها و هر چه در زمين هست از او است و واى بر كافران از عذاب شديد (2).
همان كسانى كه زندگى اين دنيا را بر جهان ديگر ترجيح داده و (مردم را) از راه خدا باز مى دارند و مى خواهند راه حق را منحرف كنند، آنها در گمراهى دورند (3).
هيچ پيغمبرى را جز به زبان مردمش نفرستاديم ، تا (احكام را) براى آنان خدا هر كه را بخواهد گمراه ، و هر كه را بخواهد هدايت مى نمايد، و او عزيز و حكيم است (4).
ما موسى را با معجزه هاى خويش فرستاديم (و دستور داديم ) كه اى موسى ! مردمت را از ظلمتها به سوى نور بيرون آر و ايام الله را بيادشان آر كه در اين ، (يادآورى )، براى هر صبور شكرگزارى عبرتى هست (5).

آيات كريمه اين سوره ، پيرامون اوصاف قرآنى كه بر پيغمبر اسلام (صلوات الله عليه ) نازل شده بحث مى كند و آن را با اوصاف زير معرفى مى نمايد:اين كتاب ، آيت و معجزه و نشانه رسالت آن جناب است و مردم را از ظلمت ها به سوى نور بيرون مى كشد، و به راه مستقيم خدا راهنمائيشان مى كند، خدايى كه عزيز و حميد است ، يعنى غالب و قاهرى است كه هرگز مغلوب كسى نمى شود، و غنى و بى نيازى است كه هرگز محتاج كسى نمى گردد، خدايى كه در كارهاى خدائيش جميل است ، يعنى براى مردم جز خوبى و نعمت منظورى ندارد.
وقتى خدا منعم و غالب و بى نياز و پسنديده كار باشد، بر مردم كه ()منعم عليه ) او هستند لازم است كه دعوت او را لبيك گويند، تا در نتيجه از نعمتهايى كه او به ايشان ارزانى داشته برخوردار شوند، و آن نعمتها به سعادتشان تمام شود.و نيز لازم است كه از غضب او بر حذر باشند، زيرا پرواضح است كه عذاب خدائى كه هم قوى است و هم بى نياز مطلق ، شديد خواهد بود، چرا كه او مى تواند از وجود بندگانش چشم پوشيده ، همه را دستخوش هلاكت نمايد و به ديار عدم بفرستد، و از نو خلق و بندگان ديگرى بيافريند همچنانكه همين عمل را درامم گذشته انجام داده است .آرى ، تمامى موجودات ريز و درشت و زمينى و آسمانى اين عالم ، با زبان حال ، گوياى اين حقيقتند كه (رب العزه ) و (ولى حميد) تنها او است ، و رب ديگرى غير از او نيست .
اين خلاصه و برداشتى بود از آيات اين سوره كه با آيه زير كه مى فرمايد:(هذا بلاغ للناس و لينذروا به و ليعلموا انما هو اله واحد و ليذكر اولوا الالباب ) ختم مى شود.
و شايد مقصود آن مفسرى هم كه گفته است :(با در نظر گرفتن آيه (لتخرج الناس من الظلمات الى النور باذن ربهم ) كه اولين آيه اين سوره است ، مى توان گفت :اين سوره با ذكر و بيان غرض از رسالت و فرستادن كتاب ، افتتاح شده است همين مطلبى باشد كه ما خاطر نشان ساختيم .
اين سوره - آن گونه كه از سياق آياتش برمى آيد - در مكه نازل شده است ، هر چند كه به ابن عباس و حسن و قتاده - سه تن از قاريان صدر اسلام - نسبت داده اند كه ايشان گفته اند:همه آيات اين سوره در مكه نازل شده ، بجز دو آيه
آن كه راجع به كشته شدگان در جنگ بدر است كه به دست مسلمين كشته شدند، و آن دو آيه (الم تر الى الذين بدلوا نعمه الله كفرا و احلوا قومهم دار البوار جهنم يصل ونها و بئس القرار) است ، ولى ما بزودى خواهيم گفت كه اين دو آيه نه تنها صراحتى به اينكه در غير مكه نازل شده باشند ندارند، بلكه ظهور هم ندارند.

برگرفته از كتاب تفسير الميزان جلد 12

نام نويسنده : علامه طباطبايي رحمه

 امام باقر عليه السلام فرمود:

خداى تعالى به موسى عليه السلام وحى فرمود:

«مرا دوست بدار و محبوب بندگانم گردان . موسى عليه السلام عرض كرد: پروردگارا! تو مى دانى كه احدى را بيشتر از تو دوست نمى دارم ، امّا پروردگارا! با دلهاى بندگان چه كنم ؟ خداى تعالى به او وحى فرمود: نعمتها و نيكي هايم را به آنان يادآور شو؛ زيرا كه آنان جز خوبى از من نديده و به ياد ندارند.»

 و همچنين از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نقل شده كه فرمود:

«خداى عزّوجلّ به داود عليه السلام فرمود: مرا دوست بدار و نزد خلقم نيز محبوب گردان . عرض كرد: پروردگارا! من كه دوستت دارم امّا چگونه تو را نزد بندگانت محبوب گردانم ؟ خداى عزّوجلّ فرمود: نعمتهايى را كه به آنان داده ام گوشزدشان كن كه اگر خوبيهايم را ياد آورشان شوى مرا دوست خواهند داشت .»

منبع : کتاب در حريم عشق ،مؤ لف : سيّد عبداللّه حسينى

حجت الاسلام والمسلمين حاج سيد رضا تقوي دامغاني فرزند مرحوم حجت الاسلام حاج سيد علي تقوی (ره) متولد 7/4/1325 در روستای عالم پرور حسن آباد دامغان مي باشد. وي در خانواده ای روحانی، اهل علم و متدین دیده به جهان گشود. پدرش در زمره ی برترین سخنرانان مذهبی دامغان در طی سالیان گذشته بوده است. آقای تقوی داراي نحصيلات عاليه حوزوي و همچنین دارای مدرک کارشناسی الهیات از دانشگاه تهران است و سابقه حضور موثر در فعاليتهاي سياسي قبل و بعد از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی در کارنامه او وجود دارد. ایشان طی دو دوره به عنوان نماینده مردم دامغان و تهران به مجلس شورای اسلامی راه یافتند و علاوه بر نمایندگی مردم تهران، رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی بودند.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5

خودآگاهی چیست؟

فواید آگاهی از انواع آگاهی از خود چیست و چگونه بما کمک می کند تا شناخت بیشتری نسبت به خود پیدا کنیم؟ ویژگی های افراد خود آگاه چیست؟

خودآگاهی یعنی شناخت نقاط ضعف و قوت، خواست ها، ترس، نیازها، تمایلات و رغبت های خود است. یعنی اینکه فرد از خود چه برداشتی دارد و چه احساسی از این برداشتهای خود پیدا می کند.

خودآگاهی مهارتی است که به ما کمک می کند تصور درستی از خود داشته باشیم و با تعمق نسبت به خود، به تمام ویژگی های فردی خود بنگریم و خود را بهتر بشناسیم، از حقوق و مسئولیتهای خود آگاه باشیم و تصمیم بگیریم چگونه باشیم و از کسی که هستیم شاد و راضی باشیم.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7

با توجه به اطلاق آیه «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی‏ سَبیلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یرْزَقُونَ»؛[1] می‌توان چنین برداشت نمود که هر نوع نعمتی از جمله حوریان در حیات برزخی وجود دارند.

این معنا البته از برخی روایات نیز برداشت می‌شود:
«قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص‏ لِلشَّهِیدِ سَبْعُ خِصَالٍ مِنَ اللَّهِ أَوَّلُ‏ قَطْرَةٍ مِنْ دَمِهِ مَغْفُورٌ لَهُ کُلُّ ذَنْبٍ وَ الثَّانِیَةُ رَفَعَ رَأْسَهُ فِی حَجْرِ زَوْجَتَیْهِ مِنَ الْحُورِ الْعِینِ وَ تَمْسَحَانِ الْغُبَارَ عَنْ وَجْهِهِ یَقُولَانِ مَرْحَباً بِکَ وَ یَقُولُ هُوَ مِثْلَ ذَلِکَ لَهُمَا …»؛[2]

پیامبر اسلام(ص) فرمود: خدای متعال شهیدان را به هفت ویژگی ممتاز نموده است: نخست این‌که با ریخته شدن نخستین قطره خونش، همه گناهانش آمرزیده می‌شود. دوم هنگامی که سر بلند کند، از دامن دو همسر خود از حوریان بهشت سر بر می‌دارد، و آن دو از چهره‌‏اش غبار می‌زدایند و می‌گویند خوش آمدى، آفرین بر تو، او هم به آن دو، همان‌گونه می‌گوید.

[1]. آل عمران، 169.
[2]. طوسى، محمد بن الحسن‏، تهذیب الأحکام، محقق، مصحح، خرسان، حسن الموسوى‏، ج ‏6، ص 121- 122، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، 1407ق.‏

برگرفته از سایت اسلام کوئیست

در باره مؤلّف
سيد حسين عرب باغى ارموى فرزند سيد نصر اللّه فرزند سيد صادق عرب باغى موسوى تبريزى در سالهاى آخر سدۀ سيزدهم در تبريز متولّد شد. علوم مقدماتى را در اروميه گذراند و در 1313 ق براى تحصيل به مشهد مقدس رفت. در 1323 ق براى ادامۀ تحصيلات رهسپار نجف شد و چهار سال در آنجا ماند. سپس به اروميه بازگشت و بقيّه عمر را به اقامۀ جماعت و سخنرانى و تأليف گذراند. او كتابهاى زيادى در موضوعات مختلف به نگارش درآورد.
شيخ آقا بزرگ تهرانى در شرح حال او مى‌نويسد:
از سيد حسين ارومى تأليفات زيادى به جا مانده است، امّا اهل سليقه و معرفت به خاطر شذوذاتى كه در آراى او بود و نظرياتى كه موافق روش اماميه نبود، طريقۀ او را نمى‌پسنديدند.

بعضى از تأليفات او اينهاست: قواعد الإسلام، دعائم الإسلام، سياسة الإسلام، رساله در وجوب نظام وظيفه، أساس الإسلام، الصراط السوي در آداب مفتى و قاضى، ايضاح در طهارت بدن ميّت مؤمن، منتخب نهج البلاغه

مؤلف اين رساله را در شش فصل ترتيب داده:
1- در آيات نازله در غنا؛ 2- در بيان اينكه غنا كه صوت لهو است، در قرائت قرآن نيز مى‌شود؛ 3- در اينكه غنا باعث فقر مى‌شود و دعاهاى اهل غنا مستجاب نمى‌شود و …؛ 4- در حرمت دف زدن و تار زدن و امثال آنها؛ 5- در حرمت شنيدن غنا و ساير آلات لهو و لعب؛ 6- در عدم ضمان شكستن آلات لهو و لعب.

حادثه عاشورا، از دو جهت قابل تأمل و تدبر است؛ جهت اول، درس های عاشوراست. عاشورا، پیام ها و درس هایی دارد. عاشورا درس می دهد که برای دین، باید فداکاری کرد؛ درس می دهد که در راه قرآن، از همه چیز باید گذشت؛ درس می دهد که در میدان نبرد حق و باطل، کوچک و بزرگ، زن ومرد، پیر و جوان، شریف و وضیع و امام و رعیت، با هم، در یک صف قرار می گیرند؛ درس می دهد که جبهه دشمن، با همه توانایی های ظاهری، بسیار آسیب پذیر است.

اینها درس های عاشوراست؛ البته همین درس ها کافی است که یک ملت را از ذلت به عزت برساند. همین درس ها می تواند جبهه کفر و استکبار را شکست دهد؛ درس های زندگی سازی است.

جهت دوم، «عبرت های عاشورا»ست. غیر از درس، عاشورا، یک صحنه عبرت است. انسان باید به این صحنه نگاه کند، تا عبرت بگیرد؛ عبرت بگیرد، یعنی چه؟ یعنی خود را با آن وضعیت مقایسه کند و بفهمد در چه حال و وضعیتی است؛ چه چیزی او را تهدید می کند؛ چه چیزی برای او لازم است. این را می گویند «عبرت». شما اگر از جاده ای عبور کردید و اتومبیلی را دیدید که واژگون شده یا تصادف کرده و آسیب دیده، مچاله شده و سرنشینانش نابود شده اند، می ایستید و نگاه می کنید؛ برای این که عبرت بگیرید تا معلوم شود که چطور سرعتی، چطور حرکتی و چگونه رانندگی ای، به این وضعیت منتهی می شود. این هم نوع دیگری از درس است؛ اما درس از راه عبرت گیری است.

برگرفته از پایگاه حوزه نت

امام مهدی - عجل الله تعالی فرجه الشریف - در قرآن

قال رسول الله صلی الله علیه و آله : مَن ماتَ وَ لمَ یعرِف اِمامَ زَمانِهِ ماتَ مَیتَةً جاهِلیة[1]

تردیدی نیست که تمامی مفاهیم و اعتقادات اصیل دینی در اسلام ریشه در قرآن دارد و هیچ باطلی، در این کتاب آسمانی وجود ندارد که حق تعالی جل جلاله فرموده: ما قرآن را نازل کردیم و آن را محافظت می نمائیم.[2] و در آن همه چیز بیان گردیده و هیچ تر و خشکی نیست مگر اینکه در قرآن آمده باشد. از بیان هیچ نکته ای در آن کوتاهی نشده و تمامی وقایع و اتفاقات را تا زمان قیامت کبری و نفخ صور در بر دارد. قرآنی که آخرین کتاب آسمانی و معجزه جاوید پیامبر اسلام است و بیانگر تمامی مسائل و مباحث و موضوعات مورد نیاز زندگی بشر است مسلما در باره موضوع مهم انقلاب جهانی حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و تحول بزرگی که در دنیا به وسیله امام زمان و حکومت عدل و داد آن حضرت به وجود خواهد آورد، آیات و بیانات متعددی دارد ولی شناختن معارف این کتاب آسمانی و بهره گرفتن از سرچشمه های زلال و شیرین آن راهی جز این ندارد که از مترجمان راستین و بازگوکنندگان وحی و خاندان عصمت (علیهم السلام) بیاموزیم که : لا یمسّه الا المطهرون؛ به قرآن جز پاکیزگان (ائمه معصومین علیهم السلام) کسی دست نمی یابد.[3] و از امام صادق (علیه السلام) روایت شده که فرمودند: به خدا سوگند من کتاب خدا را از اول تا به آخر می دانم چنانکه گویی در کف دست من است.[4]

در قرآن خبر آسمان و زمین، گذشته و آینده موجود است که خدای عزوجل فرموده: وَنَزَّلْنَا عَلَیکَ الْکِتَابَ تِبْیانًا لِّکُلِّ شَیءٍ؛ ما قرآن را بر تو نازل کردیم در حالی که بیان و توضیح همه چیز در آن است.[5]

صفحات: 1· 2· 3· 4

با ثبات عمل کنيد

ثبات داشتن در رابطه با کودک يکي از اصول مهم فرزندداري است معهذا ممکن است در پيروي از آن در موقعيت هاي روزانه با مشکل مواجه شويد. اگر هنگامي که کودک کاري را انجام مي دهد به او لبخند بزنيد لکن در زمان ديگري همان کار يا شبيه آن را انجام دهد به او سخت بگيريد کودک به شدت دچار سردرگمي مي شود. چرا اين عمل در يک زمان خطاي بزرگي بود و در زمان ديگر خنده آور؟ هنگامي که اجازه مي دهيد حالات خلقي شما عکس العمل هايتان را نسبت به کودک تحت تاثير قرار دهد، قرار گرفتن در اين بي ثباتي آسان مي شود. پس مواظب باشيد کودک خود را به علت رفتار مثبت که انجام داده تشويق نماييد و به علت رفتار منفي تنبيه نماييد نه اينکه ملاک تشويق يا تنبيه شما حالات خلقي شما باشد. روزي شاد و پر حوصله و روز ديگر به دلايل گوناگون خسته و بي حوصله.

صفحات: 1· 2· 3· 4

خداوند متعال مى فرمايد:

«و اذ اخذ ربك من بنى آدم من ظهورهم ذريتهم ، و اشهدهم على انفسهم : الست بربكم ؟ قالوا: بلى ، شهدنا،

ان تقولوا يوم القيامه ، انا كنا عن هذا غافلين »

                                                                                 (اعراف : 172 و 173).

«و ياد كن هنگامى را كه پروردگارت از پشت فرزندان آدم ، ذريه آنان را بر گرفت و ايشان را بر خودشان گواه ساخت كه آيا پروردگار شما نيستم ؟ گفتند: چرا، گواهى مى دهيم . تا مبادا روز قيامت بگوييد ما از اين امر غافل بوديم .»

اين عالم چه ارتباطى با عالم (ذّر) دارد؟ و نيز چگونه اشخاص مى فهمند كه در عالم ذّر (بلى ) گفته اند با وجود اينكه در اين عالم غافلند؟
عالم (ذّر) روح اين عالم است كه آن را (عالم غيب ) نيز مى گويند. توضيح اينكه : هر موجودى دو وجه دارد: وجه الى الله كه زمان و تدريج در آن راه ندارد؛ و وجه بغيره ، كه در آن تدريج و زمان (با مقايسه موجودات به يكديگر) راه دارد.

صفحات: 1· 2· 3

آیا وضع مالی امام حسین(ع) خوب بود که زنان و دخترانشان زیور آلات داشتند؟

امامان معصوم(ع) اگرچه امام و رهبر مردم بودند و می‌توانستند از حق و حقوقی که خداوند برای آنان قرار داده به رایگان استفاده کنند، ولی با این ‌حال، با تلاش و همت خود به کسب ثروت پرداخته و زندگی خویش را از همین راه اداره می‌کردند و حتی از همین ثروت‌ها نیز در راه خدا خرج می‌کردند.[1]
امام حسین(ع) نیز اهل کار و تلاش بود، اگرچه بیشتر اموال به‌دست‌آمده را در راه خدا و در جهت مصارف عمومی استفاده ‌کرده و خود از این درآمدها کمتر استفاده می‌فرمود، اما بر اساس موازین اسلامی به خانواده‌اش سخت نگرفته و نیازهای معمول آنان را برطرف می‌کرد.
در همین راستا، از برخی گزارش‌های تاریخی عاشورا برمی‌آید که اهل بیت امام حسین(ع) زیور آلاتی داشتند: «سپاه عمر بن سعد به خیمه‌های اهل بیت‏ امام حسین(ع) حمله کردند و به غارت اموال خیمه‌ها و زیور آلات پرداختند».[2]
«فاطمه دختر امام حسین(ع) نقل می‌کند که مهاجمان به خیمه ما حمله‌ور شدند. دو خلخال طلا در پاهای من که دختر کوچکی بودم، وجود داشت. مردی از مهاجمان خلخال‌ها را از پایم درمی‌آورد و همزمان می‌گریست! گفتم: ای دشمن خدا! گریه‌ات از چیست؟! گفت: چرا گریه نکنم! با آن‌که دارم زیور از پای دختر پیامبر(ص) درمی‌آورم؟! گفتم: در نیاور! گفت: می‌ترسم اگر من نگیرم، مهاجم دیگری آن‌را بردارد».[3]
در این زمینه باید گفت:
1. اهل بیت(ع) از نظر مالی -با توجه به تلاش و فعالیتی که داشتند- دست کم از طیف متوسط جامعه بودند؛ از این‌رو طبیعی است که اهل بیت امام حسین(ع) نیز، در همان حد متوسط از زیور آلات برخوردار باشند.
2. معمولاً پدر و مادر از مصارف ضروری زندگیشان می‌کاهند، اما برای فرزندان خود هزینه می‌کنند، مثلاً برای دخترانشان زیور آلاتی - هرچند اندک - می‌خرند.
3. این اندازه از زیورآلات، زندگانی زاهدانه آن‌حضرت را زیر سؤال نمی‌برد.
4. در منابع تاریخی و روایی معتبر، سخن از زیورآلات فراوان وجود ندارد، بلکه حکایت از غارت همان حداقل‌ها است. و آنچه در برخی اشعار و محافل در مورد غارت زیورآلات اهل بیت امام حسین(ع) مطرح می‌شود، بیشتر جنبه مبالغه دارد و حاکی از واقعیت نیست:
سقوط نرخ طلای کوفه مسجل است
از بس که زر و زیور می آورند!!
1)برای آگاهی از این دسته روایات، ر. ک: شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج ‏6، ص 384، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق؛ شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ج ‏17، ص 37، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1409ق؛ مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج‏43، ص 235 – 236، تهران، دار الکتب الاسلامیة، چاپ دوم، 1363ش؛ امین عاملی‏، سید محسن، اعیان الشیعة، ج ‏1، ص 320، بیروت، دار التعارف للمطبوعات‏، 1403ق؛ حلبی، ابوالفرج، السیرة الحلبیة، ج ‏3، ص 510، بیروت، دارالکتب العلمیة، چاپ دوم، 1426ق.
2). «شهادت امام حسین(ع) و غارت اموال خیمه‌ها و زیور آلات و لباس رویین زنان»، سؤال 47599.
3). شیخ صدوق، الأمالی، ص 164، کتابچی، تهران، 1376 ش.

به نقل از سایت اسلام کوئیست

روزى هارون الرشيد خليفه عباسى به امام موسى كاظم عليه السلام گفت نه حدود فدك را معين نما تا به شما باز گردانم چون مى دانم در اين امر به شما ستم شده است . امام فرمود: اگر به آن حدودى كه هست محدود نمايم نخواهى داد. هارون سوگند ياد كرد كه : خواهم داد. امام فرمود: حد اول آن عدن است . هارون برآشفت . امام فرمود: حد دوم سمرقند است . رنگ هارون متغير شد. امام فرمود: حد سوم از آفريقا تا جبل الطارق و حد چهارم ارمنستان است . هارون كه سخت ناراحت شده بود به امام گفت : تو حدود ممالك ما را نام بردى يعنى آنچه در تصرف ماست حق بنى فاطمه است ؟ امام فرمود:اى هارون ! من از اول نمى خواستم كه حدود آن را معين نمايم اما تو اصرار كردى . هارون دم فرو بست و كينه امام را در دل گرفت . 

برگرفته از کتاب گفتنيهاى تاريخ، مؤ لف : على سپهرى اردكانى

اكثر محدثين ، اسلام آوردن ابوبكر را پس از عده اى از مسلمانان نوشته اند، از آن جمله است : على بن ابيطالب و برادرش جعفر بن ابيطالب ، زيد بن حارثه ، ابوذر غفارى ، عمر و بن عنبسه ، خالد بن سعيد بن عاص و خباب بن ارت و ابوبكر بعد از اينها مسلمان شد، و اگر روايات صحيح و نقلهاى موثق را مورد دقت و مطالعه قرار دهيم مى بينيم كه همه آنها دلالت بر آن دارد كه  على بن ابيطالب اول كسى است كه ايمان آورد و بعضى ها گفته اند: اول ايمان آورنده ابوبكر است .

«رسول اكرم پس از بعثت سه سال بطور مخفى و هراسان مشغول تبليغ بود كه در اين مدت عده اى از خويشان و نزديكان مثل على عليه السلام و جعفر و ابوذر و… ايمان آوردند، پس از سه سال آيه « فاصدع بما تومر »نازل كه رسول خدا دعوت خود را علنى كرد كه بنظر مي رسد ابوبكر در اين حركت و دعوت اولين كسى است كه ايمان آورده است ، اولين مومن على عليه السلام بطور مطلق ، و اولين مومن پس از سه سال و اظهار دعوت و رفع خوف ابوبكر است ».

برگرفته از كتاب : قصه هاى اسلامى و تكه هاى تاريخ،نوشته عمران عیزاده