جناحیّه:
این فرقه را منسوب به «عبدالله بن معاویه بن عبدالله بن جعفر بن ابی طالب» می دانند و چون جعفر پس از شهادت از طرف پیامبر ملقّب به ذوالجناحین شد، این فرقه را جناحیّه نامیده اند. این شخص در سال (127 هجری) در کوفه بر علیه عاملان بنی امیه قیام کرد. . . و نهایتاً کشته شد.[2]

مُغَیریّه:
این فرقه منسوب به «مغیره بن سعید بَجَلی» است که در زمان امام باقر (علیه السلام) زندگی می‏کرد، او یکی از هفت نفری است که مورد لعن امام صادق (علیه السلام) قرار گرفته است، چرا که او خود را نائب امام باقر (علیه السلام) معرفی کرد و سپس امام را به حدّ خدایی رساند و خودش را پیامبر و امام از طرف او به مردم معرفی نمود.[3]

بیانیّه:
این فرقه منتسب به «بیان بن سمّان تمیمی نهدی» است، او یکی از هفت نفری است که مورد لعن امام صادق (علیه السلام) قرار گرفت، او خود را با آیه ای از قرآن تطبیق می کرد: «هذا بَیانٌ لِلنّاسِ. [آل عمران/138] این بیانی است برای مردم. » او یار و همکار مغیره بود، که با او به هلاکت رسید و عقاید او جدای از عقاید مغیره نبود. [4]

حارثیّه:
این فرقه را دو فرقۀ جدا شمرده اند، یکی پیروان «حارث شامی» و دیگری پیروان «عبدالله بن حارث مدائنی». عالم اهل سنت، شهرستانی این فرقه را همان فرقه «اسحاقیه» می داند. در هر حال، هر دو نفر اینان جزء هفت نفری هستند که امام صادق (علیه السلام) آنان را مورد لعن قرار داده است. گفته اند که پیروان حارث شامی یا مدائنی معتقد به امامت «ابوهاشم عبدالله بن محمد بن حنفیّه» می باشند…[5]

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6