حکومت عباسیان بعد از انقراض دولت بنی امیه و با زیرکی خاصی، برای پیشبرد نهضت و استفاده از شور و احساسات مردم درباره محمد بن حنفیه و فرزندش عبدالله -ابوهاشم- غلو کردند و آنان را امام قرار دادند، تا بتوانند خلافت خود را منتسب به فرزندان حضرت علی (علیه السلام) بنمایند و چنین القاء کنند، که آل علی (علیه السلام) به نفع این خاندان از حکومت دست برداشته و با این طریق خلافت را تصاحب کنند و این درست زمانی بود، که تقریباً فشار سیاسی و اجتماعی از خاندان اهل بیت پیامبر کمتر شده بود و ائمه معصومین، امام باقر و امام صادق (علیهما السلام) توانستند در آن برهه از زمان به نشر علوم دینی و الهی بپردازند. اما در همین دوران هم غلات وجود داشتند، فرقه هایی از غلات طرفدار بنی عباس که با عقاید عجیب و غریب خود انحرافاتی را در میان مسلمانان رواج دادند، به طوری که مستقیماً از طرف امامان شیعه (علیهم السلام) طرد می شدند و این حضرات با افشاگری خود در هر زمان و مکانی خطر آنان را به مردم گوشزد می کردند و حتی آنان را مورد لعن قرار می دادند. ما در این نوشتار مختصر به طور اجمال به معرفی این فرقه ها که در زمان این دو امام بزرگوار بودند، می پردازیم.

کربیّه:
که به عنوان یاران ابن «کرب» یا «ابوکرب ضریر» معرفی شده اند؛ به او نسبت داده اند که معتقد بود، محمد بن حنفیه ملقبّ به «مهدی» است و این لقب را حضرت علی (علیه السلام) به او داده، او نمرده و نخواهد مرد و هم اکنون غائب است و مکان او معلوم نیست و ظهور خواهد کرد…[1]

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6