عمیریّه:
یکی دیگر از فرقه های منشعب از فرقه خطابیّه است که به نام شخصی به اسم عُمَیر بن بیان عِجلی منسوب است، اینان همان عقاید بزیعیّه را دارا بودند، جز این که مردن خود را می پذیرفتند. اینان خیمه ای را در یکی از محله های کوفه برپا کرده بودند و امام صادق (علیه السلام) را عبادت می‏کردند که نهایتاً حکومت وقت، او را دستگیر و به دار آویخت. این فرقه را «عِجلیّه» هم می‏نامند. [13]هم چنین فرقه های دیگری مانند «معمریّه» که منسوب به «مُعَمّر بن خثیم»؛ فرقه «سریّه» یکی از سران فرقه غُلات در زمان امام صادق (علیه السلام)؛ فرقه «بشّاریّه» یا همان «شعیریه»، «عُلیائیه» منسوب به بشار شعیری در زمان امام صادق و امام کاظم (علیهما السلام) زندگی می کرد؛ فرقه «زراریّه» یا همان «تمیمیّه» که منسوب یه زرارة بن اعیَن است؛ فرقه «هشامیّه» که منسوب به هشام بن حکم است؛ فرقه «شیطانیّه» یا همان «نُعمانیه» که منسوب به ابوجعفر محمد بن علی بن نعمان احوَل است؛ فرقه «جوالیقیّه» که منسوب به ابوالحکم هشام بن سالم جوالیقی است؛ فرقه «مُفضّلیّه» منسوب به مفضّل بن عمر جعفی کوفی است؛ فرقه «یونسیّه» منسوب به یونس بن عبدالرحمان قمی مولی آل یقطین است [14]که برخی از اینان از یاران خاص ائمه بودند، که دشمنان اهل بیت و ائمه معصومین (علیهم السلام) به نام ایشان فرقه ساختند، تا با کوبیدن آن ها در حقیقت امامان معصوم شیعه را مورد هجمه قرار دهند. فرقه هایی که خود این اصحاب، آن عقاید کذایی که به نام ایشان بوده است را قبول نداشتند، چرا که این نام ها اصلاً وجود خارجی به عنوان فرقه شدن بود را نداشتند. در نتیجه برخی از این فرقه ها با لعن ائمه، خصوصاً امام صادق (علیه السلام) روبرو شدند و خطرشان را حضرات معصومین (علیهم السلام) گوشزد می کردند و برخی دیگر هم با ترفند دشمنان اهل بیت پیامبر به میدان آورده شدند، تا جایگاه ائمه شیعه را خراب کنند، که در ظاهر هم موفق به آن نشدند.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6