محمدیّه:
گروهی از پیروان ابومنصور عجلی که بعد از مرگ او به پسرش ملحق نشدند، بلکه طرفدار «محمد بن عبدالله بن حسن بن علی بن ابی طالب» که در آن زمان قیام خود را بر ضدّ منصور خلیفه عباسی شروع کرده بود پیوستند. اینان معتقد بودند، که امام باقر (علیه السلام) ابومنصور را وصی خود قرار داد، نه فرزندان خود را، همان طور که حضرت موسی (علیه السلام) «یوشع بن نون» را وصی خود قرار داد، نه فرزندان خود و نه فرزندان هارون را…[10]

خطابیّه:
این فرقه منسوب به «محمد بن مِقلاص اسدی کوفی بزّار» معروف به ابوالخطاب می باشد. ظاهراً پارچه فروش بوده است. از اصحاب امام صادق (علیه السلام) به شمار می رفت، که بعداً منحرف شد، چرا که احادیثی را با سند جعل می‏کرد و آن را در کتب اصحاب ائمه و با نام ائمه معصومین قرار می داد. از مهم‏ترین فرقه های غالیه است که غُلات قبل و بعد از خود را تحت الشعاع قرار داد و غلات بعد از او عقاید خود را از او گرفتند. مِقریزی در کتاب خود تعداد فرقه های خطابیّه را که منشأ همه آنان ابوالخطاب است را پنجاه فرقه می داند.[11]

بزیعیّه:
این فرقه منسوب به «بزیع بن موسی حائک» است، او از طرفداران ابوالخطاب بود که بعد از قتل عام فرقۀ خطابیّه این فرقه را تاسیس کرد. او یکی از غلاتی است که بارها مورد لعن امام صادق (علیه السلام) قرار گرفته است. [12]

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6