اگر در هنگام درست کردن کوفته مقداری سینه مرغ به آن بزنید، کوفته هرگز وا نمی رود. حتما امتحان کنید.

 
1- کلمه الهیه در تمام احوال: «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ». (سوره فاتحه).

2- کلمه سلیمانیه برای ابتدا کردن به کارها: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ». (سوره نمل آیه 30).

3- کلمه آدمیه و حواییه برای عرض معذرت: «رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَکونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ». (سوره اعراف آیه 22).

4- کلمه نوحیه برای دعا (نفرین): «رَبِّ لا تَذَرْ عَلَی الْأَرْضِ مِنَ الْکافِرِینَ دَیاراً». (سوره نوح آیه 27).

5- کلمه یوسفیه برای سرکوبی نفس: «وَ ما أُبَرِّئُ نَفْسِی إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا ما رَحِمَ رَبِّی». (سوره یوسف آیه 53).

6- کلمه عیسویه در هنگام دیدن اهل معصیت: «إِنْ تُعَذِّبْهُمْ فَإِنَّهُمْ عِبادُک وَ إِنْ تَغْفِرْ لَهُمْ فَإِنَّک أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَکیمُ» (سوره مائده آیه 118).

7- کلمه موسویه برای یافتن راه راست: «عَسی‏ رَبِّی أَنْ یهْدِینِی سَواءَ السَّبِیلِ». (سوره قصص آیه 21).

8- کلمه تعلیمیه برای شماتت دشمنان: «قُلْ لَنْ یصِیبَنا إِلَّا ما کتَبَ اللَّهُ لَنا هُوَ مَوْلانا وَ عَلَی اللَّهِ فَلْیتَوَکلِ الْمُؤْمِنُونَ». (سوره توبه آیه 51).

9- کلمه هودیه برای شماتت دشمنان: «إِنِّی تَوَکلْتُ عَلَی اللَّهِ رَبِّی وَ رَبِّکمْ ما مِنْ دَابَّةٍ إِلَّا هُوَ آخِذٌ بِناصِیتِها إِنَّ رَبِّی عَلی‏ صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ». (سوره هود آیه 59).

10- کلمه مؤمن آل فرعون برای دفع اندوه: «وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ». (سوره مؤمن آیه 47).

بلاغی، سید عبد الحجت، حجة التفاسیر و بلاغ الإکسیر، جلد اول ‏مقدمه، ص: 75 .

برخی شرایط مدیریت.

وَ لا نُکلِّفُ نَفْساً إِلاَّ وُسْعَها وَ لَدَینا کتابٌ ینْطِقُ بِالْحَقِّ وَ هُمْ لا یظْلَمُونَ. (آیه 62 مومنون).

ترجمه: و ما هیچ کس را جز به مقدار توانش تکلیف نمی‏ کنیم، و نزد ما کتابی است که به حقّ سخن می‏گوید (و بر کار مردم گواه است) و به آنان هیچ ستمی نمی‏ شود.

الف: آشنایی به توانایی افراد و واگذاری کار به مقدار توان آنان. «وُسْعَها».

ب: نظارت دقیق بر کار و وظایف آنان. «کتابٌ ینْطِقُ بِالْحَقِّ».

ج: عدالت در تنبیه یا تشویق آنان. «وَ هُمْ لا یظْلَمُونَ». 

منبع: قرائتی، محسن، تفسیر نور، ج‏8، ص112.

«تقدیم به بی کران مهر و عطوفت «المهدی» که یگانه شاهراه عشق و عرفان جز امتداد نگاه او نیست مرا هزار امید است و هر هزار تویی هر هزار تویی…».

با تو از بهاران می گویم، از بهاران طبیعت، از امید جوانی تا شکوفه های گل، از قبول عشق تا آواز کبوتران عاشق، از قطرات اشک دلدادگان تا قطرات اشک بهاران.
با تو از باز شدن غنچه نمی گویم که پر پر شدنی و غم انگیز است. با تو از زمستان نمی گویم که سرد و تلخ است.
با تو از بهار می گویم که سراسر زندگی است. با آمدنت زندگی ام را بهار کن. با بهارت زندگی ام را شکوفا و با شکوفاییت زندگی ام را جاودانه کن.

به قلم: محبوبه

 او چراغ فروزان هدایت بود و یاور و راهنمای همیشه امت؛

کتاب دانایی و پارسایی و زهد را به هم درآمیخته بود

و از مدینه تا سامرا، نور و روشنایی ریخته بود.

«شهادت امام هادی «علیه السلام» بر شما تسلیت باد».

قرآن برای انتخاب و گزينش افراد، معيارهایی را بیان کرده است.

1. ايمان. «أَ فَمَنْ كانَ مُؤْمِناً كَمَنْ كانَ فاسِقاً لا يَسْتَوُونَ» «سجده/18».

2. سابقه. «وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ. أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ» «واقعه/10 ـ11».

3. هجرت. «وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ لَمْ يُهاجِرُوا ما لَكُمْ مِنْ وَلايَتِهِمْ مِنْ شَيْ‏ءٍ» «انفال/72».

4. توان جسمى و علمى. «وَ زادَهُ بَسْطَةً فِي الْعِلْمِ وَ الْجِسْمِ». «بقره/247».

5. اصالت خانوادگى. «ما كانَ أَبُوكِ امْرَأَ سَوْءٍ» «مریم/28».

6. جهاد و مبارزه. «فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجاهِدِينَ عَلَى الْقاعِدِينَ أَجْراً عَظِيماً» «نساء/95».

قرائتی، محسن، تفسير نور، ج‏6، ص106.

«ترانه ها همه زیباست مادرم! اما ترانه ای به قشنگی لالایی تو نیست».

چشمان زیبایت چراغ راهم است. دل پر مهرت گنجینه ی اسرارآمیز خلقت است که صندوقچه ی تمام اسرار خلقت شده، اسراری چون عشق، رحم، عطوفت، گذشت… اما گویی این صندوقچه جایی برای شادی خودت نیست چرا که تمام غم ها و غصه هایت مهر و موم شده درون آن است ولی شادی ات را به خانواده ات می بخشی. صدای دل نوازت همچون لالایی است در لحظات سخت و طاقت فرسای من. اما این صدا هنوز آلوده به گله و شکایت نشده چرا که تو خدای صبر و عطوفتی. دستان گرمت وقتی بر سرم کشیده می شود هم خستگی را از تنم می رهاند، هم آرامش به بدنم هدایت می کند. چه خمیده شده کمرت پس از تحمل سختی ها گویی تمام رنج ها را خود به تنهایی بر دوش کشیده ای تا ما احساس سختی نکنیم. این را بدان که هر گاه به یادت هستم تو را به بلند قد ترین و زیبا ترین شکل می بینم چون روح زیبایی داری. گویی این قد خمیده چون سروی سرافراز در دنیای دلم سروری می کند. فدای پاهای رنجورت. وقتی پای خاطراتت می نشینم که برای آسان تر نمودن زندگی، برایم چه راه طولانی و مشقت باری را با این قدم ها پیموده ای دلم می خواهد خم شوم و بر کف پاهایت بوسه زنم. صدای ذکرت را در نیمه ی شب می شناسم همان لحظه که از شدت درد پا بی خواب شده ای و با صدایی آرام از خدای بزرگ طلب شفا می کنی.
وقتی با زبان قاصرم سپاست می گویم با لحنی آرام می گویی مگر چه کرده ام آیا چیزی جز وظیفه بوده است؟
آری، نه تنها وظیفه نیست بلکه عشق را بر من تمام کرده ای چشم پوشی از این دنیا و در عوض تلاش بسیارت برای راحت تر نمودن این دنیا برایم آن قدر آزارم می دهد که گاهی آرزو می کنم که نباشم و این همه صبر و مهر و شکیبایی را نمی دیدم. چرا که اصلاً توانایی جبران یک لحظه از آن را ندارم. خداوند خلقتی به زیبایی بهشت ندارد. اما نه این که همین بهشت زیر پای توست. مادرم سعادتم در گرو لطف و کرامت توست که همه از دعای لحظه لحظه تو سرانجام گرفته اند. ببخش کودک خود تا خدا ببخشاید مگر نه این که رضای خدا در رضای تو نیست…

به قلم: فاطمیا

 
1ـ به کار بردن کلمات زیبا.
2ـ عیب جویی نکردن و پرهیز از گلایه نمودن.
3ـ تعریف کردن و پرهیز از گلایه نمودن.
4ـ راز نگهداری نسبت به همسر.
5ـ عدم توجه به بدگویی دیگران.
6ـ احترام گذاردن به نظرات طرف مقابل.
7ـ نادیده گرفتن خطاها.
8ـ توجه کردن به احساس ها.
9ـ همکاری در امور.
10ـ ایجاد تنوع در زندگی.

وَ لا نُكَلِّفُ نَفْساً إِلاَّ وُسْعَها وَ لَدَيْنا كِتابٌ يَنْطِقُ بِالْحَقِّ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ (سوره مومنون/ آیه 62).

و ما هيچ كس را جز به مقدار توانش تكليف نمى‏ كنيم، و نزد ما كتابى است كه به حقّ سخن مى‏ گويد (و بر كار مردم گواه است) و به آنان هيچ ستمى نمى‏ شود.

الف: آشنايى به توانايى افراد و واگذارى كار به مقدار توان آنان. «وُسْعَها».

ب: نظارت دقيق بر كار و وظايف آنان. «كِتابٌ يَنْطِقُ بِالْحَقِّ».

ج: عدالت در تنبيه يا تشويق آنان. «وَ هُمْ لا يُظْلَمُون».

منبع: قرائتی، محسن، تفسير نور، ج‏8، ص112.

سوره ی «ق»
از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نقل شده: اگر نوشته ی این سوره را به همراه زنی که شیرش کم است قرار دهند شیر او زیاد می شود.

(بحرانى، سید هاشم، البرهان، جلد‏5، ص125).

سوره ی «طور»
روی عن النبی (صلى الله علیه و آله)، قال: «من قرأ هذه السورة کان حقا على الله تعالى أن یؤمنه من عذابه، و أن ینعم علیه فی جنته، و من قرأها و أدمن فی قراءتها، و کان مقیدا مغلولا مسجونا، سهل الله علیه خروجه، و لو کان ما کان من الجنایات». از رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) روایت شده، فرمودند: هر کس سوره ی طور را قرائت کند و بر قرائت آن مداومت ورزد، اگر در زندان و در غل و زنجیر باشد خداوند راه خروج و آزادی او را آسان می کند هر چند جُرم های بزرگ داشته باشد.

(بحرانى، سید هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، جلد‏5، ص: 175).

مرحوم کفعمی در کتاب المصباح آورده اگر آیات 59 ـ 61 سوره ی نجم را بنویسید برای جلوگیری ی رفع گریه ی زیاد کودکان بر آن بیاویزد یا به همراه آنان قرار دهند آرام شوند.

ختم مجرب: برای برآورده شدن هر حاجتی 21 بار سوره ی نجم را در یک جلسه بخواند انشاءالله نتیجه می گیرد.

اى مهر دل فروز، در آسمان علم
وى یار مه جبین، یا باقرالعلوم
اى حجت خدا، ما را شفیع شو
در روز واپسین، یا باقرالعلوم
میلاد امام محمد باقر علیه السلام خجسته باد.

«حلول ماه رجب رو به تمامی دوستان  تبریک می گوییم».

گرد آورنده: نیره رضایی.

چکیده

قرآن  کریم معجزه بزرگ آخرین سروش وحی و نبوت است که یکی از ابعاد آن اعجاز علمی آن است. اعجاز علمی قرآن به مطالب و اسرار علمی گفته می شود که در قرآن بیان شده و در عصر نزول آن برای بشر معلوم نبوده و پس از پیشرفت علوم کشف شده است. قسمتی از اعجاز علمی قرآن در زمینه کیهان شناسی می باشد. کیهان  شناسی علمی است که به شناخت آسمان ها، ستارگان، سیارات و قمر های آن ها می پردازد. قرآن کریم به این پدیده های عظیم خلقت توجه فراوان نموده و در آیات متعددی از آن ها یاد کرده است. گاه دعوت به تفکر در خلقت آسمان و زمین می  کند و گاه اشارات علمی به آن  ها دارد. ولی به خاطر آن  که در زمان نزولش قوه ادراک مردم عصر نزول به آن حد نرسیده بود و بسیاری از مسایل را درک نمی کردند بدین جهت بسیاری از مطالب قرآن بر مردم پوشیده ماند. اما سال ها پس از نزول قرآن و پیشرفت چشم گیر علم و امکانات و فن آوری انسان به موضوعات علمی به ویژه در خصوص علم کیهان  شناسی دست یافت که سال ها پیشتر در قرآن به اثبات رسیده بود. بنابراین هدف از انجام این پژوهش بیان مواردی از اعجاز علمی قرآن در مورد علم کیهان  شناسی که صحیح و قابل قبول است و حقانیت این کتاب مقدس را اثبات می کند می  باشد که روش  جمع آوری اطلاعات به صورت کتاب خانه ای به شیوه تحلیلی با استفاده از کتب تفسیری و علوم  تجربی می  باشد.

کلید واژه: اعجاز علمی، کیهان  شناسی، آسمان، زمین، خورشید، ستارگان.

 
1. برابری

* در سن (اختلاف سن حداکثر 5 تا 7 سال).
* در زیبایی.
* عیب ها (عیب ها را 10 تا 20 در صد بیشتر در نظر بگیرید).
2. شباهت ها و تناسب ها

* برای همدیگر جذاب باشند.
* شباهت خانواده ها (ترکیب خانواده ها به هم بیایند).
* پایگاه اجتماعی شبیه داشته باشید.
* جهان بینی ها شبیه باشد.
* باور ها و اعتقاد های مشابه (مذهب و فرهنگ).
* وحدت در هدف و مسیر.
* توانایی ارضای احتیاجات جسمی و روانی یکدیگر را داشته باشید.
* می توانید با هم ارتباط برقرار کنید (دنبال موضوع برای صحبت نمی گردید).
* وحدت نظر در روش پول در آوردن و خرج کردن.
ـ مسایل مالی را جدی بگیرید.
ـ نگاه مشابه به پول.
* اولویت بندی در زندگی، مشابه هم باشد؛ مثلاً اول تحصیل بعد ورزش.
* راستگو و صادق باشند.
* شباهت در فرایند تصمیم گیری در خانواده چه کسی و چطور باید تصمیم بگیرد)
* اتحاد نظر در مورد کودکان (تعداد بچه ها و نحوه بزرگ کردن آن ها).
* اتفاق نظر در مورد محل زندگی.
* اتفاق نظر در مورد چگونگی ارتباط با دوستان و خانواده.

«یادتون باشه با شک و دودلی ازدواج نکنید».

منبع: مجله آفتابگردان پیام نما شبکه 2 سیما، مورخ 1392/2/7.

اگر در آخر پخت خورش قیمه، از هر کدام از این ادویه ها ـ پودر زنجبیل، پودر هل، پودر دارچین، ادویه مخصوص شله ـ یک سوم قاشق چای خوری و نیز قدری زعفران و کمی گلاب در آن بریزید و درِ قابلمه را کج بگذارید تا   20 دقیقه بجوشد، هم قیمه شما جا می افتد و هم روغن می اندازد؛ بوی عطر ادویه ها هم در غذا بهتر می ماند و یک خورش بسیار خوشمزه و جا افتاده و مجلسی می شود. امتحان کنید.

حضرت رسول اکرم ^{(صلی الله علیه و آله)} فرمودند : آن الله تعالی وَضَعَ اَربَعاً فی اَربَعٍ بَرَکَهُ العِلمِ فی تَعظیم الاستاد ، و بَقاءُ الا یمانِ فی تعظیم الله ، و لَذَّهُ العَیش فی بِرِّالوالِدَینِ ، وَ النَّجاهُ مِنَ النارِ فی ترک ایذاءِ الخَلقخداوند متعال چهار چیز را در چهار چیز قرار داده است : 1- برکت علم را در تعظیم استاد .2- باقی ماندن ایمان را در تعظیم خداوند متعال .3- لذت زندگی را در نیکی به پدر و مادر .4- نجات از اتش را در اذیت نکردن مردم.
حضرت استاد مجتهدی می فرمایند : اگر می خواهی علمت برکت داشته باشد استاد را تعظیم کن و به او احترام بگذار . اگر خدایی نکرده غیبت استاد را بکنی یا آن طوری که اسلام فرموده است او را احترام و اکرام نکنی دیگر به درد طلبگی هم نمی خوری و علمت برکت نخواهد داشت . سعی کن در موقع درس نزدیک استاد بنشینی ، در این صورت بیشتر استفاده می کنی . من هر موقع از قم به تهران می آمدم سریع به دیدم استادم حاج شیخ علی اکبر برهان (ره) می رفتم . اگر هم خواستی از حوزه علمیة خودت به جای دیگر بروی برو همه اساتیدت را ببین و تشکر کن و خداحافظی نما ، زیرا این گونه اعمال توفیق آور است .
نقل می کنند دو نفر طلبه در نجف اشرف درس می خواندند و هر دو ملا شدند و قصد رفتن به شهر خودشان را کردند ، یکی از آنها به دیدن اساتید رفته و خداحافظی کرد و تشکر نمود و حلالیت طلبید ، ولی دیگری بدون خداحافظی برگشت . در بین راه وسیله نقلیه آنها تصادف کرد و متأسفانه خبر رسید که نفر دوم بر اثر شدت جراحات وارده در گذشت و نفر اول صدمه ای ندید و سالم به مقصد رسید .
حضرت استاد مجتهدی می فرمایند : تجربة نیم قرن من ثابت کرده است که اگر اساتید از تو ناراضی باشند به جایی نخواهی رسید ، اگر چه در این راه استقامت داشته باشی ، ولی با این وجود ، خدمات شایانی نخواهی داشت و آثار باقیات الصالحات از خود به یادگار نخواهی گذاشت . یادم می آید که چند نفر از طلاب این حوزه مرا خیلی ناراحت و اذیت می کردند به حدی که دلم مکدر شد و از دست آنها ناراحت شدم ، بعد از مدتی آنها را ندیدم ، بعدها متوجه شدم که آنها طلبگی را رها کرده و در بازار مشغول به کار هستند ، یکی از آنها در لاله زار نوار می فروشد و دیگری در بازار تهران در مغازه دیگری مشغول بکار است و یکی دیگر پس از مدتی اطلاعیه او بر روی دیوار دیده شد که ظاهراً بر اثر تصادف از دنیا رفته بود .
نکته مهم این است که تعظیم استاد فقط تعظیم ظاهر نیست بلکه باید در باطن استاد را تعظیم نمائی و کوچکترین سوءظن به استاد نداشته باشی و کارهای استاد را به بهترین صورت توجیه کنی و سِرّ توفیق طلاب ، نداشتن سوءظن به علما و احترام اساتید است . کتاب مُنیَهُ المُرید نوشته شهید ثانی (ره) را حتماً بگیرید و بخوانید و عمل کنید ، در این کتاب آداب اساتید و شاگردان به طور مفصل نوشته شده است .

آداب الطلاب یا زندگی نامه و بیانات عالم ربانی و معلم اخلاق حاج آقا مجتهدی تهرانی (199 ـ 200).

آیة الله میرزا علی قاضی طباطبایی (ره)

اما نماز شب؛ پس هیچ چاره و گریزی از آن برای مؤمنین نیست، تعجب از کسی است که می خواهد به کمال دست یابد و در حالی که برای نماز شب قیام نمی کند و ما نشنیدیم که احدی بتواند به آن مقامات دست یابد مگر به وسیله نمازشب.

(اسوه عارفان، ص137).

یکی از فرماندهان جنگ میگفت: خدا رحمت کند حاج عبدالله ضابط را.

برایم تعریف می کرد: خیلی دلم میخواست سید مرتضی آوینی را ببینم. یک روز به رفقایش گفتم، جور کنید تا ما سید مرتضی را ببینیم. خلاصه نشد. بالاخره آقای سید مرتضی آوینی توی فکه روی مین رفت و به آسمونها پر کشید.

تا اینکه یک وقتی آمدیم در منطقۀ جنگی با کاروانهای راهیان نور. شب در آنجا ماندیم. در خواب، شهید آوینی را دیدم و درد و دل هایم را با او کردم؛ گفتم آقا سید، خیلی دلم میخواست تا وقتی زنده هستی بیام و ببینمت، اما توفیق نشد. به من گفت ناراحت نباش فردا ساعت 8 صبح بیا سر پل کرخه منتظرت هستم. صبح از خواب بیدار شدم. منِ بیچاره که هنوز زنده بودن شهید را شک داشتم گفتم: این چه خوابی بود، او که خیلی وقت است شهید شده است. گفتم حالا برم ببینم چی میشه.

بلند شدم و سر قراری رفتم که با من گذاشته بود، اما با نیم ساعت تأخیر، ساعت 8:30.

دیدم خبری از آوینی نیست. داشتم مطمئن میشدم که خواب و خیال است. سربازی که اون نزدیکیها در حال نگهبانی بود نزدیک آمد و به من گفت: آقا شما منتظر کسی هستید؟ گفتم: آره، با یکی از رفقا قرار داشتیم.

گفت: چه شکلی بود؟ برایش توصیف کردم. گفتم: موهایش جوگندمی است. محاسنش هم این جوری است.

گفت: رفیقت اومد اینجا تا ساعت 8 منتظرت شد نیامدی، بعد که خواست بره پیش من اومد و به من گفت: کسی با این اسم و قیافه مییاد اینجا، به او بگو آقا مرتضی اومد و خیلی منتظرت شد، نیامدی. کار داشت رفت. اما روی پل برایت با انگشت چیزی نوشته، برو بخوان. رفتم و دیدم خود آقا مرتضی نوشته: آمدیم نبودید، وعدۀ ما بهشت! سید مرتضی آوینی.

(و کسانی را که در راه خدا کشته می شوند، مرده نخوانید، بلکه زنده اند؛ ولی شما نمی دانید. بقره، 154)

ما پيروان راه هزاران ساله انبيا هستيم و به عهد ازلي خويش با آفريدگار متعال لبيك گفته ايم و براي تحقق آن عصر موعود ،عصر عدالت و حاكميت احكام خدا ،قيام كرده ايم تا راه تاريخ را به سوي نور بگشائيم و اگر چشم دل باشد خواهد ديد كه اين راه با بالهاي ملائكه فرش شده است .

امروز بعد از يازده قرن كه از تولد آخرين حجت خدا در ركره زمين مي گذرد نشانه هاي صدق وعده هاي قرآن و احاديث ظهور بيشتري يافته است ،عصر جاهليت ثاني تاريك ترين روزهاي خويش را نيز سپري كرده و اين خود نشانه اي ديگر است مگر نه اينكه فجر صادق هنگامي فرا مي رسد كه شب كامل شده است ؟

رايحه ظهور موعود ،دل شيفتگان حق را بي تاب كرده و آنان را به صحنه حضور كشانده است .

اما ،مهدي جان !اين قرن قرني است كه حق در كره زمين به حاكميت خواهد رسيد آينده در انتظار توست .

در اين سالهاي نخستين قرن پانزدهم هجري قمري پيشگويي حضرت نبي اكرم ،صلي الله عليه و آله به تحقق پيوست و قوم سلمان فارسي ،ايرانيان ،طليعه دار نهضت آخرالزماني اسلام ،علم قيام انبيا را بر دوش گرفتند و وجودشان شمسي تازه شد كه در خلاصه ظلماني جاهليت ثاني تولد يافت .

در ميان بيدار دلان سراسر كره ارض هستند بسا دلدادگاني كه اين عهد تازه را دريافته اند و به خيل منتظران موعود پيوسته اند .منتظران موعود اهل مبارزه اند و مي دانند خلوص عشق موحدين جز به ظهوركامل نفرت از مشركين و منافقين ميسر نخواهد شد اما از آن فراتر اهل ولايت و اطاعتند و انتظار مي كشند تا فرمان چه در رسد .بسيجي خود را در نسبت ميان مبدا و معاد مي بيند و انتظار موعود با اين انتظار هويت تاريخي انسان را باز يافته است و خود را از روز مرگي و غفلت ملازم با آن رهانده.

او آسايش تن را قرباني كمال روح كرده است و خود را نه در روز و ماه وسال و شهر و كوچه و خيابان كه در فاصله ميان مبدا و موعود تاريخ باز شناخته است .

بوي ظهور در شامه جهان پيچيده است .صداي گامهاي كسي كه آمدني است در گوش گيتي طنين افكنده است .آينه ها تمام قد ،به صيقل زنگارهاي خويش ايستاده اند ،طلايه دار نرگس انتظارند و ظهو ر فرزند عشق و مهرباني را لحظه مي شمرند.

سروها بيقرار سرك مي كشند و خط افق را پيوسته دوره مي كنند.

بيدها كمرهاي خميده از انتظار خويش را راست مي كنند تا بلكه اولين طليعه هاي فجر را بتوانند ببينند .آنان كه الفباي ظهور نخوانده اند ،گمان مي برند كه بناي الحاد شرق ،كاخ شرك غرب را محكم مي كند ،غافل از اين زلزله با تماميت استكبار در آويخته است و شرق و غرب نمي شناسد .

اين زلزله بناست كه سدهاي ستم را بشكند ،دره هاي فاصله را پر كند و برج و باروي غلو و استكبار را از ميان بردارد .

آري !تا درخت انتظار كهنه نشود،ميوه فرج نميرويد و اكنون عطش ظهور ،لبهاي همه مظلومين جهان را كويري كرده است .

اما …

اما اين لحظه هاي آخر انتظار هميشه سخت مي گذرد ،اين ثانيه هاي مشرف به ظهور چه كند تر عبور مي كنند .

و … (سخت )و (شيرين ) يعني همين ، يعني در آستانه ايستادن معشوق .

خداوند اين چشمان خسته ما را به ظهور عزيزش و عزيزمان روشن كند .ان شا الله .

سيد شهيدان اهل قلم ،سيد مرتضي آويني

حجر بن عدی از اصحاب پیامبر اکرم (ص) و امیرالمومنین علی (ع) بود که چند روز قبل عناصر وهابی تکفیری در شنیع‌ترین اقدام خود با هدف دامن زدن به آتش تفرقه بین مسلمانان با حمله به مرقد مطهرش و تخریب ضریح و نبش قبر آن صحابی جلیل‌القدر، پیکر او را بیرون کشیده و با خود به سرقت بردند.

این اقدام زشت و شنیع، صرف نظر از مسائل ناراحت‌ کننده آن، موجب شد بار دیگر، نام و یاد حجر بن عدی بر سر زبان‌ها بیفتد و حتی کسانی که این صحابی معروف پیامبر (ص) و امام علی (ع) را نمی‌شناختند وی را بشناسند. (عدو شود سبب خیر، اگر خدا خواهد)

یکی از علمای بزرگی که درباره شخصیت و کیفیت شهادت حجر بن عدی در جاهای مختلف سخن گفته، علامه سید محمد حسین طهرانی است. وی در کتاب امام شناسى جلد ‏12 صفحه 163 به بعد درباره حجر بن عدی مطالبی را به رشته تحریر در اوردند.

برای دانلود کتاب امام شناسی اینجا را کلیک کنید.

یکی از علمای بزرگی که درباره شخصیت و کیفیت شهادت حجر بن عدی در جاهای مختلف سخن گفته است،علامه سید محمد حسین طهرانی است.

وی در کتاب امام شناسى جلد ‏12 صفحه 163 درباره حجر بن عدی می‌‌نویسد:

در کتاب «معرفت و تاریخ» از نَسوَى وارد است که گفت: رَزین غافقى گفت: من از على‌بن‌أبى‌طالب علیه‌السّلام شنیدم که مى‏‌گفت:

یَا أَهلَ العِرَاقِ سَیُقْتَلُ مِنکُم سَبْعَة بِعَذْراءَ، مَثَلُهُمْ کَمَثَلِ أصحَابِ الأُخْدُود

«اى اهل عراق بزودى از شما هفت نفر در عذراء کشته مى‌‏شوند، مَثَل ایشان مانند مَثَل أصحاب اخدود است». و حُجر بن عدى و اصحاب او در عذراء کشته شدند.

حجر بن عدى کِندى کوفى از اعاظم اصحاب أمیر المؤمنین علیه السّلام و از ابدال آنهاست. در کیاست و زهد و عبادت، در عرب مشهور بوده است.

گویند شبانه روزى هزار رکعت نماز مى‏‌گزارده است. اصحاب تراجم و رجال، حال او را مفصلًا بیان کرده‌‏اند. از جمله ابن اثیر در «اسد الغابة» و ما اینک از «استیعاب» ابن عبد البّر أندلسى قدرى از حال و خصوصیّات وى را بیان مى‌‏نمائیم.

حُجر بن عدى کندى از فضلاء اصحاب رسول خدا بوده و با وجود صِغَر سنّ از بزرگان آنها محسوب مى‌‏شده است.

در جنگ صفّین ریاست لشکر کِندَه را داشت و در جنگ نهروان مَیسره لشگر أمیر المؤمنین علیه السّلام به دست او بود. چون معاویه به زیاد بن ابیه حکومت عراق و ماوراء آن را داد و زیاد از سوء سیرت و غلظت و تندى، آنچه در توان داشت ظاهر نمود، حُجر بن عَدى او را از ولایت و حکومت عراق خلع کرد و معاویه او را خلع نکرد و جماعتى از اصحاب و شیعیان على علیه السّلام از حُجر پیروى نمودند. و روزى که زیاد در آمدن نماز تأخیر کرد، حُجر و اصحابش‏ او را با ریگ زدند.

زیاد جریان را به معاویه نوشت و او امر کرد تا حُجر را به نزد وى بفرستد. زیاد، حُجر را در زمره دوازده مرد دیگر که همگى در غلّ آهنین به زنجیر کشیده بودند با همراهى واثل بن حذجر حَضْرَمى به سوى معاویه ارسال نمود. معاویه شش نفر از آنها را کشت و شش نفر را زنده نگهداشت و حُجر بن عَدِىّ در جمله آن شش تن بود که کشته شدند.

چون خبر به غلّ کشیدن حُجر و اصحابش توسط زیاد به عایشه در مدینه رسید، عبد الرّحمن بن حارث بن هِشام را به سوى معاویه در شام فرستاد و پیام داد که: الله الله فِى حُجر و أصحَابِهِ «خدا را خدا را در نظر بگیر درباره حُجْر و اصحاب او» ولیکن چون عبد الرّحمن بن حارث به شام رسید، دید که حُجر و پنج نفر از اصحاب او را کشته‏‌اند.

عبد الرحمن بن حارث به معاویه گفت: حِلم ابو سفیان از تو درباره حجر و اصحابش در کجا پنهان شد؟ چرا آنها را در زندان‏‌ها حبس نکردى تا بدین وسیله آنها را در معرض مرض طاعون درآورى و بدینگونه بمیرند؟ معاویه گفت: چون مثل تو در قوم من پیدا نمى‌‏شد این فکر به نظر من نیامد.

عبد الرّحمن گفت: به خدا قسم که دیگر عرب براى تو حلمى را و رأى و تدبیرى را نمى‏‌شناسد. گروهى از مسلمانان را که به طور اسارت به نزد تو آوردند کشتى؟ معاویه گفت: پس من چکار کنم؟ درباره آنها زیاد به من نامه‌‏اى نوشت و امر آنها را تشدید مى‌‏کرد و متذکر می‌شد که آنها در حکومت من بزودى ایجاد پارگى و گسیختگى خواهند نمود که قابل وصله زدن نباشد.

و پس از این جریان، معاویه به مدینه آمد و بر عایشه وارد شد. اوّلین سخنى را که عایشه با او گفت کشتن حُجر بود در ضمن گفتار طویلى که بین آن دو نفر جارى شد، و سپس عایشه گفت: مرا بر حُجر واگذار تا در نزد پروردگارمان ملاقات حاصل شود.

صفحات: 1· 2

وصیت حجر بن عدی چه بود؟

در کتاب کنز العمّال (از کتاب‏هاى معروف اهل سنّت) آمده است که حُجر به هنگام شهادت چنین وصیّت کرد:

«لَا تُطْلِقُوا عَنِّی حَدِیداً وَ لَاتَغْسِلُوا عَنِّی دَمَاً وَ ادْفِنُونِی فِی ثِیابِی، فَإِنِّی لاقٍ مُعاوِیَةَ بِالْجادَّةِ وَ إِنِّی مُخاصِمٌ؛

غل و زنجیر را از دست و پایم باز نکنید و خونم را نشویید و مرا در پیراهنم دفن کنید! چرا که مى‏‌خواهم به این صورت معاویه را در قیامت براى دادخواهى در پیشگاه خدا دیدار کنم». (کنزل العمال ج 11 ص 353 حدیث 31724؛ همچنین اسدالغابه ج1 ص 386)

نظر امام حسین (ع) درباره حجر بن عدی

امام حسین علیه‌السلام در نامه‌‏اى به معاویه به شهادت حُجر و یارانش اشاره مى‏‌کند و مى‏‌فرماید:

«أَلَسْتَ قَاتِلَ حُجْرٍ، وَ أَصْحابَهُ الْعابِدِینَ الُمخْبِتِینَ، الَّذِینَ کَانُوا یَسْتَفْظِعُونَ الْبِدَعَ، وَ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ، وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ، فَقَتَلْتَهُمْ ظُلْماً وَ عُدْواناً، مِنْ بَعْدِ ما أَعْطَیْتَهُمُ الْمَواثِیقَ الْغَلِیظَةَ، وَ الْعُهُودِ الْمُؤَکَّدَةَ، جُرْأَةً عَلَى اللَّهِ وَاسْتِخْفَافاً بِعَهْدِهِ؛

(اى معاویه!) آیا تو همان نیستى که حجر و یارانش را که عابد و در برابر خدا متواضع بودند، به قتل رساندى؟ آنان که از بدعت‏‌ها بیزار بودند؛ امر به معروف و نهى از منکر مى‌‏کردند؛ ولى تو آنان را از روى ستم و عداوت- پس از پیمان‏‌هاى محکم (در عدم تعرّض به آنان)- کشتى و این عمل را از روى‏ نافرمانى در برابر خداوند و سبک شمردن پیمان او انجام دادى». (الامامة و السیاسة ج1 ص 203 ؛ بحارالانوار ج 44 ص 213 )

نظر عایشه درباره شهادت حجر بن عدی

عایشه نیز در ملاقاتى با معاویه به وى گفت: چرا حُجر و یارانش را کشتى؟ معاویه پاسخ داد: مصلحت امّت را در آن دیدم! عایشه گفت: از رسول خدا شنیدم که درباره آنان مى‌‏فرمود: «سَیُقْتَلُ بِعَذْراءَ نَاسٌ، یَغْضِبُ اللَّهُ لَهُمْ وَ أَهْلُ السَّماءِ؛ به زودى در منطقه «عذراء»، مردمانى کشته مى‌‏شوند که خداوند و آسمانیان به خاطر آنان خشمگین مى‏‌شوند». (مختصر تاریخ دمشق ج6 ص 241 ؛ الاصابه ج 1 ص 315)

نظر حسن بصری درباره شهادت حجر بن عدی

از «حسن بصرى» نقل شده است که مى‌‏گفت: معاویه چهار عمل زشت انجام داد که هر یک از آنها به تنهایى جرم و جنایت بزرگى محسوب مى‏‌شود و براى تبهکارى معاویه کافى است … یکى از آن چهار مورد، کشتن حُجر بن عدى بود. سپس دو بار گفت: «وَیْلًا لَهُ مِنْ حُجْرٍ وَ أَصْحابِ حُجْرٍ؛ واى بر وى (معاویه) از ماجراى حُجر و یاران حُجر!». (تاریخ طبری ج4 ص 208 و کامل لبن اثیر ج 3 ص 487)

نظر معاویه درباره شهادت حجر بن عدی

ماجراى شهادت حجر به قدرى مظلومانه بود که خود معاویه نیز- به ظاهر- از پى ‏آمد اخروى آن وحشت داشت!

در کامل ابن اثیر به نقل از ابن سیرین آمده است که معاویه به هنگام مرگ مى‏گفت: «یَوْمِی مِنْکَ یا حُجْرُ طَوِیلٌ؛ اى حُجر! روزى طولانى (براى محاکمه نزد خدا) با تو خواهم داشت». (کامل ابن اثیر ج 3 ص 487)