فراز هایی از دست نوشته های شهید چمران

خوش دارم : از همه چیز و همه کس ببرم و جز خدا انیسی نداشته باشم

خوش دارم : هیچ کس مرا نشناسد، هیچ کس از غم ها و دردهایم آگاهی نداشته باشد ، هیچ کس راز و نیاز های شبانه ام را نفهمد هیچ کس اشکهای سوزانم را در نیمه های شب نبیند و جز خدا کسی نداشته باشم

خوش دارم : آزاد از قید و بندها در غروب آفتاب ، بر بلندی کوهی نشینم و فروریختن خورشید را در دریای وجود مشاهده کنم و همه حیات خود را به این هو بسپارم،قلب سوزانم را بگشاید و این زیبایی سحرانگیز با پنجه های هنرمندش با تار و پود وجودم بازی کند، آتشفشان درونم را آزاد کند
خوش دارم: اشک را که عصاره ی حیات من است ، آزادانه سرازیر کنم و غم را به عرفان و درد را به فداکاری مبدل کند و آنگاه حیات بگیرم و من دیوانه وار تسلیم این زیبایی شوم و روحم به سوی ابدیتی که از نورهای زیبایی می گذرد پرواز کند و در عالم آرامش از کهکشانها بگذرم و برای لقاء پرورگار به معراج روم.

خدارا شکر که سلامت هستید

جشن میلاد امام رضا در روز میلاد در حوزه ی علمیه فاطمیه ی دامغان برگزار می شود این جشن با حضور اساتید و طلاب ومبلغین ومسئولین موسسات قرآنی مشکات برگزار می شود.

*****

هر یک شنبه  جلسه معاونت فرهنگی با مسئولین مشکات در حوزه علمیه  برگزار می شود

*****

کلاس  نما روی سفال در یک دوره ی بیست و سه روزه در گروه سنی بالای 15 سال در حوزه ی علمیه  فاطمیه در حال بر گزاری  است.

 من را نمی شناخت کسی اینجا، گم نامم و به نام تو می نازم

شادم که مثل عده معدودی،شعری برای نام نمی سازم

شعرم برای توست شعاری نیست،کشتی برای موج سواری نیست

باور مکن که دل به زمین دادم،وقتی تویی بهانه پروازم

هر جا که نام نامی تو آنجاست،قلبم بهانه غزلی دارد

این سوز ریشه ای ازلی دارد،پس با غم عزیز تو دمسازم

شعرم اگر چه هیچ نمی ارزد،سوزانده است نام و نشانم را

می سوزم و به هیزم ابیاتم،بیتی به عشق شعله می اندازم

یا صاحب الزمان و زمین موعود،دانای هرکه آمد و هر چه بود

گم نامم و تویی تو،که می دانی،تنها به نام سبز تو می نازم

وحیده افضلی

* * * * *

دلبری دارم که از صاحب دلان دل می برد

غمزه ای مشکل گشا دارد که مشکل می برد

گر نقاب از چهره گیرد آن نگار نازنین

پرتو رخساره اش دلهای مایل می برد

* * * * *

ای راهب کلیسا کمتر بزن به ناقوس

خاموش کن صدا را نقاره می زند طوس

آیا مسیح ایران کم داده مرده را جان

بردار جان خود را با ما بیا به پابوس

آنجا که خادمینش از روی زائرینش

گرد سفر بگیرند با بال ناز طاووس

در خلوت شب زحق صدا می آید

از عطر سحر بوی خدا می آید

با گوش دگر شنو به غوغای سکوت

کز مرغ شب، آواز دعا می آید.

قوانین اسلام بر مبنای فطرت آدمی بناشده و آنچه از حلال و حرام و امر و نهی می بینیم مصلحت انسان در آنها لحاظ شده است. خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: «چیزهای طیب و پاکیزه را برای شما حلال و چیزهای پلید و خبائث را برای شما حرام کردیم.» (اعراف/ ۱۵۷٫)امام باقر(ع) نیز می فرماید: «خداوندی که انسان را خلق کرده می داند که چه چیزی برای او مفید و چه چیزی مضر است در نتیجه چیز مفید را حلال و چیز مضر را حرام کرده است.»( . کلینی، الکافی، ج۶، ص۲۴۲، ح۱، باب علل التحریم از کتاب الاطعمه)
یکی از واجبات دین اسلام که از اهمیت ویژه ای برخوردار است و در قرآن و احادیث سفارشات زیادی به آن شده است مسئله روزه می باشد.
روزه به ظاهر تکلیفی شاق است از این رو خداوند حکم آن را با تعبیرهای مختلف و از جمله با ذکر پیشینه و فایده آن آورده است. روزه بر امت های گذشته نیز واجب بوده است، «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ».( بقره/ ۱۸۳٫) دربارة تاریخ کهن روزه در برخی کتاب های تفسیر از حضرت علی(ع) نقل شده که روزه از عهد آدم تا کنون بوده است.( الکشاف، ج ۱، ص ۲۲۵٫)
هدف روزه تقواست و به یقین سبب نیل به تقواست. روزه آثار و برکات فراوانی دارد که علم و آگاهی به آنها در پرتو ایمان به وحی و استماع آیات آن و تحلیل عمیق علمی برای جامعه بشری ممکن است؛ زیرا حکمت برخی از احکام با تکامل علمی جامعة بشری روشن می شود.
خداوند حکیم است، یعنی کارش بر اساس حکمت و از اتقان و استواری برخوردار است و کار قبیح و بیهوده انجام نمی دهد. بر این اساس در ورای هر امر و نهی الهی، حکمتی نهفته است که دربرخی موارد با عنوان «فلسفه احکام» از آن یاد می شود. بخشی از فلسفه احکام را می توان از طریق عقل و یا علوم تجربی شناسایی کرد ولی بخش زیادی از آن را باید از طریق نقل معتبر و آیات و روایات کشف نمود و اگر در آیات و روایات مطلبی نیامده باشد عقل و علم بشر راهی برای فهم آنها ندارد. روزه نیز یکی از اوامر الهی است که به طور حتم و یقین از حکمت و فلسفه خاص خود برخوردار است و در روایات نیز اشاراتی در این باره شده است که برخی رابیان می کنیم.
امام صادق(ع) وقتی هشام بن حکم از علّت روزه پرسید فرمود: «خداوند روزه را واجب کرد تا فقیر و غنی مساوی باشند و اغنیاء نیز طعم گرسنگی را بچشند و به نیازمندان رحم کنند.( من لا یحضره الفقیه، ج ۲، ص ۷۳، ح ۱۷۶۶، باب علة فرض الصیام) امام رض(ع) نیز مشابه همین مطلب را فرمود و اضافه کرد که روزه شهوات را می شکند.( عیون اخبار الرضا (علیه السلام)، ج ۲، ص ۱۱۶، باب ۳۴، ح۱٫)
یکی از حکمت های روزه که قرآن هدف از آن را تقوا بیان می کند، رساندن انسان به کمال معنوی است که نتیجة تقواست.

در آيات متعددى از قرآن كريم ، مسئله آفرينش زن و مرد مطرح شده است. از بعضى آنها چنين برداشت مى‏ شود كه بدن زن از مرد آفريده شده است ؛ از اين روى ، زن طفيل مرد به حساب مى ‏آيد. از جمله به آيه 6 سوره زمر استناد مى‏ شود كه مى‏ فرمايد :  شما را از نفس واحد آفريد ، سپس جفتش را از آن قرار داد … در روايات اسلامى نيز با دو دسته روايات رو به ‏رو هستيم:
الف ) رواياتى كه خلقت حوا را از دنده چپ آدم مى‏ دانند . روايت ذيل از آن جمله است:
ابن‏ اسحاق در آنچه از طريق اهل كتاب و ديگران از قبيل ابن‏ عباس به او رسيده ، مى‏ گويد : خداوند بر آدم خواب را مستولى ساخت ؛ سپس دنده‏ اى از دنده ‏هاى پهلوى چپ او را برداشت و جاى آن را گوشت پر كرد ؛ در حالى كه آدم خواب بود ؛ تا اينكه خداوند همسرش حوا را از دنده او آفريد . ( طبرى ، 1412 ، ج 1 ، ص276 )

ب ) رواياتى كه خلقت زن از دنده چپ مرد را انكار كرده ، حتى ايرادات اين انديشه را مطرح نموده است ؛ از جمله:
از زراره روايت شده كه از امام صادق عليه‏ السلام درباره خلقت حوا سؤال شد و اينكه نزد ما مردمى هستند كه مى‏ گويند : خداوند حوا را از آخرين دنده چپ آدم آفريد ، امام صادق عليه‏ السلام فرمودند : منزه است خداوند از چنين نسبتى.
هم برتر و بزرگ‏تر از آن است كه [مى‏ گويند] آيا كسى كه چنين مى‏ گويد [م‏پندارید] خداوند توان آن را نداشت كه همسر آدم را از غير دنده او خلق كند ؟ تا بهانه دست ملامت‏گران دهد كه بگويند بعضى اجزاء آدم با بعضى ديگر ازدواج كرد … سپس فرمود : خداوند ، آدم را از گل آفريد و امر كرد ملائكه بر او سجده كنند ؛ تا اينكه خواب را بر او مستولى ساخت . سپس حوا را به طور نوظهور پديد آورد ( صدوق ، 1369 ، ج 5 ، ص 4 و 5 / حر عاملى ، 1391 ، ج 14، ص 2 )
بدين ترتيب ، براساس اين روايات ، نظريه آفرينش زن از دنده چپ مرد نادرست شمرده شده است ، ديگر اينكه خلقت حوا را بديع و نوظهور دانسته است . اين دسته از روايات به دليل هماهنگى با مضامين قرآنى ، ترجيح دارند .
زيرا قرآن كريم در آيات متعددى بر اين حقيقت تأكيد مى‏ كند كه نخستين زن و مرد از يك اصل و گوهر آفريده شده‏ اند : « او پديد آورنده آسمان‏ها و زمين است . از خودتان براى شما جفت‏ هايى قرار داد … » ( شورى : 11 )

فقيه مجاهد و عالم پرهيزگار آيه الله سيدحسن مدرس يكى از چهره هاى درخشان تاريخ تشيع بشمار مى رود كه زندگى و اخلاق و رفتار و نيز جهت گيرى هاى سياسى و اجتماعى وىبراى مشتاقان حق و حقيقت نمونه خوبى است . او موقعيت خود را سراسر در راه اعتلاى اسلام نثار نمود و در جهت نشر حقايق اسلامى و دفاع از معارف تشيع مردانه استوار ماند.
همان گونه بود كه مى گفت و همانطور گفت كه مى بود. سرانجام به موجب آنكه با عزمى راسخ چون كوهى استوار در مقابل ستمگران عصر به مقابله برخاست و سلطه گرى استعمارگران را افشا نمود جنايتكاران وى را به ربذه خواف تبعيد نمودند و در كنج عزلت و غريبى اين عالم عامل و فقيه مجاهد را به شهادت رسانيدند.
اين نوشتار اشاره اى كوتاه به زندگى ابرمردى است كه بيرق مبارزه را تنها در تنگنا به دوش كشيد و شجاعت تحسين برانگيزش چشم بدانديشان و زمامداران خودسر را خيره ساخت و بيگانگان را به تحير واداشت . اگر ما به ذكر نامش می پردازیم و خاطره اش را ارج مى نهيم بدان علت است كه وى پارسايى پايدار و بزرگوارى ثابت قدم بود كه لحظه اى با استبداد و استعمار سازش نكرد و در تمامى مدت عمرش ساده زيستى ، تواضع ، قناعت و به دور بودن از هرگونه رفاه طلبى را شيوه زندگى خويش ساخت و از طريق عبادت و دعا و راز و نياز با خدا، كمالات معنوى را كسب كرد.

صدای آژیر که بلند بشه فرقی نمی کنه در چه حالی باشی؛غذاخوردن،ورزش کردن،استراحت یا حتی تازه از عملیات برگشته باشی .بایدسریع عازم محل حادثه بشی.

تاوقتی که به محل حادثه برسی تودلت هزار بار از خدای خودت می خوای که به موقع برسی تا بتونی به هم نوعت کمک کنی.وقتی که به محل حادثه می رسی تو اون شرایط چیزی جز نجات جان هم وطنت تو ذهنت نیست و تمام تلاشت رو برای نجات دادنش می کنی و حتی اگه در سخت ترین شرایط باشه و بخوای از جون خودت بگذری.باید به وظیفه ات درست عمل کنی.

تنها هدفت نجات جان حادثه دیدست.فرقی نمی کنه بخوای از حریقی که لحظه به لحظه زبونه می کشه و شعله ور تر می شه نجاتش بدی یا از عمق زمین ویااز زیر خروارها آوار،توآماده ای برای فداکاری.

باتوسل به ائمه ی اطهار(ع) و ذکر یاحسین(ع) می ری تو دل حادثه به امید اینکه هنوز زنده باشن و بتونی نجاتشون بدی.

وقتی عملیات با موفقیت به پایان می رسه از خدای خودت شاکر می شی که وسیله ای بودی برای نجات جان بنده اش.اون لحظه است که تمام خستگی ها و سختی ها رو فراموش می کنی ولبخندی از رضایت برلبانت نقش می بنده.اون لحظه ست به اینکه یه آتش نشانی افتخار می کنی.
بعد از اتمام شیفتت که به آغوش گرم خانواده بر می گردی باچشمان همیشه هراسانی رو به رو می شی که نگران ندیدنت هستند.اما تو باید لبخند بزنی و تمام اتفاقات و حادثه ها رو فراموش کنی و به زبون نیاری که چه روزی داشتی تا دلواپس تر از قبل نشن.

اماهرگز نمی تونی به اونها اطمینان بدی که همیشه سالم برخواهی گشت.از روز اول وقتی وارد این حرفه شدی می دونستی که رفتی تو دل خطر!اما یه حسی این ایمان و اطمینان رو بهت می ده که شک نکنی راهت درسته.می دونی سعادتیه که خدا نصیبت کرده تا در خدمت بنده هاش باشی.

اگر هم قرار باشه اتفاقی برات رخ بده می دونی که لیاقت هم نشینی با سالار شهیدان اباعبدالله الحسین(ع)نصیبت خواهد شد پس برای همیشه ترس رو از دلت بیرون می کنی و جاش رو به ایمان می دی.

گاه مجبوری غم از دست دادن همکارانت راتحمل کنی .غم کسی که ممکن است هم درجه ات باشد یا فرمانده ات و یا حتی رئیس ایستگاه.فرقی نمی کند،همه آماده اند،آماده برای فداکاری.برای اینکه رضایت الهی راجلب کنند حتی باگذشتن از جانشان…

السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا

السلام علیک یا شمس الشموس

السلام علیک یا غریب الغربا

السلام علیک یا امام الرئوف

*****

همیشه از حرمت، بوی سیب می آید

صدای بال ملائک، عجیب می آید!

سلام! ضامن آهو، دلِ شکستهِ ی من

به پای بوس نگاهت، غریب می آید

طلای گنبد تو، وعده گاه کفترهاست.

کبوتر دل من، بی شکیب می آید

برات گشته به قلبم مُراد خواهی داد

چرا که ناله «امّن یُجیب» می آید …

جلوه هاي پارسايي در سيماي احمد

احمد از پارساترين و عابدترين صالحان زمان خود و مردي كريم و پرهيزكار بود. مي گويند يك هزار بنده در راه خدا آزاد كرد. چنان كه برخي از شعرا اين مطلب را به نظم كشيده و گفته اند: شاه چراغ احمد بن كاظم اعتق الفا سيد الاعاظم

در تقوا و پارسايي او همين بس كه پس از شهادت پدرش، علي رغم اين كه مردم مدينه براي عرض تسليت به خانه مادر او آمدند و با او به عنوان جانشيني امام هفتم عليه السلام بيعت كردند. اما او از آنان براي برادرش علي بن موسي عليه السلام بيعت گرفت.

جوانمردي احمد بن موسي

منزلت احمد بن موسي عليه السلام سبب گرديد، پس از شهادت امام هفتم مردم به در خانه مادرش بيايند و گمان ببرند كه احمد جانشين پدر اوست. احمد بن موسي عليه السلام كه متوجه منظور مردم گرديد و خود هم مي دانست كه علي بن موسي الرضا عليه السلام جانشين پدر است، چيزي به مردم مدينه نگفت. مردم هم با وي بيعت كردند. پس از بيعت گرفتن احمد بر فراز منبر قرار گرفت و خطبه اي در كمال فصاحت و بلاغت خواند. آنگاه چنين لب به سخن گشود: «اي مردم همچنان كه تمام شماها در بيعت من هستيد، من نيز در بيعت برادرم، علي بن موسي الرضا عليه السلام مي باشم. پيشوا و جانشين بعد از پدرم اوست آري او ولي خداست. از طرف خدا و رسولش بر من و شما واجب است به هر چه او فرمان داد فرمانبرداري كنيم».

تمام آناني كه شاهد جوانمردي و پارسايي احمد بودند و كلامش را از جان و دل پذيرا شدند و در حالي كه احمد بن موسي عليه السلام جلودارشان بود، از مسجد خارج شدند و جلوي خانه علي بن موسي الرضا عليه السلام گرد آمدند و با او بيعت كردند. احمد بن موسي نيز مجددا با امام خويش بيعت كرد و امام رضا عليه السلام در حق او دعا كرد. تا زماني كه علي بن موسي عليه السلام در مدينه حضور داشت احمد بن موسي نيز در خدمت او و يار و ياورش بود.

هجرت به ايران

امام رضا عليه السلام در سال 183 ه.ق و در سن 35 سالگي عهده دار امامت شيعيان شد. دوره امامت ايشان كه بيست سال بود، مصادف با خلافت هارون الرشيد، محمدامين و مأمون بود. بعد از مرگ محمّد امين پس از كشمكش ها و شورش هاي مختلف خلافت بدست مأمون افتاد. اما او از ناحيه علويان هراس داشت و دليل اصلي آن نيز موقعيت معنوي امام رضا عليه السلام بود. مأمون تصميم گرفت، حكومت خود را از ناحيه علويان در امان نگه دارد. مطمئن ترين راه نزديكي به امام رضا عليه السلام و آرام نگه داشتن علويان، را انتخاب كرد. او در سال 200 هجري قمري حضرت رضا عليه السلام را برخلاف ميل قلبي اش مجبور كرد تا از مدينه به مرو هجرت كند.

عموم شيعيان نيّت باطني مأمون را نمي دانستند و همين جهل عمومي سبب گرديد سيل هجرت سادات و علويان به سوي ايران سرازير شد. در اين ميان دو كاروان از اهميت ويژه اي برخوردار بود. يكي كارواني كه سرپرستي آن به عهده حضرت معصومه سلام الله علیها بود و ديگري، كارواني كه به كاروانسالاري احمد بن موسي عليه السلام روانه ايران شد. تعداد جمعيت كاروان احمد بن موسي عليه السلام ظاهرا قابل توجه بوده است. در برخي منابع جمعيتشان را تا پانزده هزار نفر هم نوشته اند. تعداد زيادي از سادات و نزديكان امام هشتم علاوه بر احمد و محمد وحسين از فرزندان امام كاظم عليه السلام در اين كاروان حضور داشتند.

ادامه »

ماه ذى القعده، نخستين ماه از ماههاى حرام است كه در آنها جنگ، حتّى با دشمنان اسلام حرام است; مگر اين كه جنگ بر مسلمين تحميل شود (سه ماه ديگر از ماههاى حرام، ذى الحجّه، محرّم و رجب است).

آتش بس در اين چهار ماه وسيله اى براى آرامش جامعه و توفيق براى حجّ و عبادت، حلّ مشكلات اقتصادى و بازنگرى در امر جنگ و يافتن نقطه پايان براى آن و سپس مرهم نهادن بر زخم هاى جانكاه ناشى از آن است.

ماه ذى القعده، نخستين ماه از ماههاى حرام است كه در آنها جنگ، حتّى با دشمنان اسلام حرام است; مگر اين كه جنگ بر مسلمين تحميل شود (سه ماه ديگر از ماههاى حرام، ذى الحجّه، محرّم و رجب است).

آتش بس در اين چهار ماه وسيله اى براى آرامش جامعه و توفيق براى حجّ و عبادت، حلّ مشكلات اقتصادى و بازنگرى در امر جنگ و يافتن نقطه پايان براى آن و سپس مرهم نهادن بر زخم هاى جانكاه ناشى از آن است.

ماهى است كه زوّار خانه خدا از اطراف و اكنافِ جهان به سوى خانه خدا حركت مى كنند، گروهى به مدينه مى روند و قبر پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) و قبور ائمّه هدى(عليهم السلام) را زيارت مى كنند و آثار تاريخى كه در جاى جاى اين خاستگاه اسلامى وجود دارد را مى بينند و غرق لذّات عميق روحانى مى شوند (هرچند نابخردان و جاهلان، بسيارى از اين آثار عظيم و گرانقدر را از ميان برده اند).

گروه ديگرى راهى مكّه مى شوند و با انجام مناسك «عمره تمتّع» در انتظار مراسم بزرگ عبادى سياسى حج مى نشينند و با طواف كعبه و شركت در صفوف پرشكوه جماعت، روح و جانشان را تازه مى كنند (خداوند اين سفر روحانى را نصيب همه آرزومندان فرمايد) تجديد ياد و خاطره آن، براى آنها كه به اين سفر رفته اند نيز لذّت بخش است.

«سيّد بن طاووس» در فضيلت اين ماه مى گويد: «ماه ذى القعده ماهى است كه به هنگام شدّت و گرفتارى، زمان خوبى براى دعاست، و براى رفع ظلم و ستم و دعا بر ضد ظالم مؤثّر است».

همچنين مى گويد: «اين ماه «ماه اجابت دعاها» ناميده شده است; لذا بايد اوقاتش را غنيمت شمرد و در آن روزه حاجت گرفت».بر سالک مراقب است که در آغاز این ماه با توبه ای راستین و خالصانه به پیشباز ماه رود و چه بجاست که در نخستین یکشنبه این ماه مراسم توبه ای را که وارد شده است بجای آورد:

روایت شده که روز یکشنبه ای از ماه ذی قعده پیامبر (ص) بیرون آمد و رو به یارانش فرمود : مردم کدامین یک از شما خواستار توبه است ؟

همگان گفتند ای پیامبر خدا ! همه خواستار توبه ایم

پیامبر فرمود : غسل کنید و وضو بگیرید و چهار رکعت نماز بگزارید در هر رکعت یک بار حمد و سه بار قل هوالله و یکبار قل اعوذ برب الفلق و یکبار قل اعوذ برب الناس را بخوانید

و در پایان 70 مرتبه استغفار کنید و پوزش خواهید و آنرا با گفتن لا حول ولا قوه الا بالله العلی العظیم پایان دهید و سپس بگویید یا عزیز یا غفار اغفرلی ذنوبی و ذنوب جمیع المومنین و المومنات فانه لا یغفرالذنوب الا انت

سپس فرمود : هیچ مسلمانی نیست که این نماز را بگزارد جز اینکه از آسمان بدو ندا شود ای بنده خدا توبه تو پذیرفته شد و گناهان تو بخشیده شد اینک کار خویش از نو آغاز کن .

فرشته ای نیز از فرود عرش بدو میگوید : ای بنده خدا خوشا به حالت مبارکباد بر تو و بر خاندان و خانواده تو . دیگری بدو ندا میدهد: ای بنده خدا بک مدار که خصمان و مدعیان خود در قیامت را خرسند ساختی .

دیگری ندا میدهد ای بنده خدا با ایمان بمیری دین از تو دور مباد و قبرت گسترده باد و نورانی دیگری میگوید ای بنده خدا پدر و مادر از تو خرسندند گناهان آنها و گناهان تو و گناهان خاندان تو بخشوده است و روزی تو در دنیا و آخرت گسترده است و جبرئیل بدو ندا میدهد دل خوش دار من همراه با فرشته مرگ نزد تو خواهم آمد و بدو فرمان خواهم داد با تو مهربان باشد تا مرگ تو را هیچ نیارزد و روح از جسمت به آرامی و خوشی بیرون رود .

گفتند ای رسول خدا اگر این اعمال را در زمان دیگری به جای آورد چه؟ فرمود : همان پاداش و خواص را دارد و در پایان افزود : اینها را جبرئیل در شب معراج به من آموخت.

براي اين نماز ثواب زيادي ذكر شده از جمله اينكه رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمودند: هر كه اين نماز را بجا آورد: توبه اش مقبول، گناهانش آمرزيده شود، دشمنان او در روز قيامت از او راضي شوند، با ايمان بميرد، دين و ايمانش از وي گرفته نشود؛ قبرش گشاده و نوراني گردد؛ والدينش از او راضي گردند؛ مغفرت شامل حال والدين او و ذريّه او گردد؛ توسعه رزق پيدا كند؛ ملك الموت با او در وقت مردن مدارا كند؛ به آساني جان دهد و … .

امشب دوباره اندوهی جانکاه قلب ها را می فشرد و چشم ها به خون می گریند.

امشب دوباره دفتر تاریخ داغی بزرگ را در سینه خود ثبت می کند

داغی که تا ابد سنگینی و عظمت ان بر تارک قلبمان می نشیند.

بقیع امشب میزبان مردی از تبار پاکان و از سلاله رسول مهربانی هاست،

رسولی که تنها رحمت و عطوفت را برای بشریت به همراه داشت،

اما تاریخ چه خوب پاسخ رسول را برای همیشه به یادگار گذاشتی؟

بقیع ای نهان خانه دردها و اندوه ها، چگونه مردی با انهمه گنجینه حلم و دانش و وقار را

در خود جای دادی؟

چگونه دریایی با آن وسعت از معرفت و بصیرت را در زمینی به آن حقارت جای دادی؟

آغوش بگشا! و جسم بی‏جانِ جان عالم را، در برگیر! آرام‏تر! که این پیکر مطهر،

زخم فراوان دیده است!

زخم کینه‏توزی دنیا! زخمِ نامردمی‏ها! زخم اسلام نمایان بی‏دین!

زخم نابرابری‏ها! شقاوت‏ها!

- صدای گریه می‏آید! … صدای ضجه فرشتگان!

بقیع، امشب دوباره، در خاک تو خورشیدی خواهد دمید و ستاره‏ای به آسمان خواهد شتافت!

بقلم فائزه

یکی از ابعاد شخصیت امام صادق علیه‌السلام، بعد علمی حضرت است. علما و دانشمندان در این زمینه مطالب فراوانی گفته‌اند و در برابر عظمت علمى آن حضرت سر تعظیم فرود آورد‌ه‌اند و برترى علمى ایشان را ‏ستوده‌اند.

1. «ابو حنیفه»، پیشواى مشهور فرقه حنفى، مى‌‏گفت: من دانشمندتر از جعفر بن محمد ندیده‌‏ام. (1)

نیز مى‏‌گفت: زمانى که «منصور» (دوانیقى) «جعفر بن محمد» را احضار کرده بود، مرا خواست و گفت: مردم شیفته جعفر بن محمد شده‏‌اند، براى محکوم ساختن او یک سرى مسائل مشکل را در نظر بگیر. من چهل مسئله مشکل آماده کردم. روزى منصور که در «حیره» بود، مرا احضار کرد. وقتى وارد مجلس وى شدم دیدم جعفر بن محمد در سمت راست او نشسته است وقتى چشمم به او افتاد آنچنان تحت تأثیر ابهت و عظمت او قرار گرفتم که چنین حالى از دیدن منصور به من دست نداد.

سلام کردم و با اشاره منصور نشستم. منصور رو به وى کرد و گفت: این ابو حنیفه است. او پاسخ داد: بلى مى‌‏شناسمش.

سپس منصور رو به من کرده گفت: اى ابو حنیفه! مسائل خود را با ابو عبدالله (جعفر بن محمد) در میان بگذار.

در این هنگام شروع به طرح مسائل کردم. هر مسئله‏‌اى مى‌‏پرسیدم، پاسخ مى‏‌داد: عقیده شما در این باره چنین و عقیده اهل مدینه چنان و عقیده ما چنین است.

در برخى از مسائل با نظر ما موافق، و در برخى دیگر با اهل مدینه موافق و گاهى، با هر دو مخالف بود.

بدین ترتیب چهل مسئله را مطرح کردم و همه را پاسخ گفت: ابو حنیفه به اینجا که رسید با اشاره به امام صادق (ع) گفت: دانشمندترین مردم، آگاهترین آنها به اختلاف مردم در فتاوا و مسائل فقهى است. (2)

2. «مالک بن انس»، یکی از پیشوایان چهارگانه اهل سنت و امام فرقه مالکى مى‌‌‏گفت: مدتى نزد جعفر بن محمد رفت و آمد مى‌‏کردم، او را همواره در یکى از سه حالت دیدم: یا نماز مى‌‏خواند یا روزه بود و یا قرآن تلاوت مى‏‌کرد، و هرگز او را ندیدم که بدون وضو حدیث نقل کند (3) در علم و عبادت و پرهیزگارى، برتر از جعفر بن محمد هیچ چشمى ندیده و هیچ گوشى نشنیده و به قلب هیچ بشرى خطور نکرده است. (4)

عبارت شهید استاد مطهری درباره اظهارات مالک نسبت به امام صادق(ع)

استاد شهید مرتضی مطهری درباره اظهارات مالک درباره امام صادق (ع) می‌گوید: مالک بن انس … مى‏گوید: من مى‌‏رفتم نزد جعفربن محمد «وَ کانَ کثیرَالتبسُّمِ» و خیلى زیاد تبسم داشت، یعنى به اصطلاح خوشرو بود و عبوس نبود و بیشتر متبسم بود؛ و از آدابش این بود که وقتى اسم پیغمبر را در حضورش مى‏‌بردیم رنگش تغییر مى‌‏کرد (یعنى آنچنان نام پیغمبر به هیجانش مى‌‏آورد که رنگش تغییر مى‌‏کرد).

من زمانى با او آمد و شد داشتم. بعد، از عبادت امام صادق نقل مى‌‏کند که چقدر این مرد عبادت مى‌‏کرد و عابد و متقى بود.

آن داستان معروف را همین مالک نقل کرده که مى‌‏گوید در یک سفر با امام با هم به مکه مشرف مى‏‌شدیم، از مدینه خارج شدیم و به مسجد الشجره رسیدیم، لباس احرام پوشیده بودیم و مى‌‏خواستیم لبّیک بگوییم و رسماً مُحرم شویم. همان‌‏طور سواره داشتیم محرم مى‌‏شدیم، ما همه لبّیک گفتیم، من نگاه کردم دیدم امام مى‌‏خواهد لبّیک بگوید امّا چنان رنگش متغیر شده و آنچنان مى‏‌لرزد که نزدیک است از روى مرکبش‏ به روى زمین بیفتد، از خوف خدا. من نزدیک شدم و عرض کردم: یا ابْنَ رسولِ اللَّه! بالاخره بفرمایید، چاره‏‌اى نیست، باید گفت. به من گفت: من چه بگویم؟! به کى بگویم لبّیک؟! اگر در جواب من گفته شود: «لالبّیک» آن وقت من چه کنم؟!

این روایتى است که مرحوم آقا شیخ عباس قمى و دیگران در کتابهایشان نقل مى‌‏کنند، و همه نقل کرده‌‏اند. راوى این روایت چنانکه گفتیم مالک بن انس امام اهل تسنن است.

همین مالک مى‌‏گوید: «ما رَأَتْ عَیْنٌ وَلا سَمِعَتْ اذُنٌ وَ لا خَطَرَ عَلى‏ قَلْبِ بَشَرٍ افْضَلُ مِنْ جَعْفَرِبْنِ مُحَمَّدٍ» چشمى ندیده و گوشى نشنیده و به قلب بشر خطور نکرده مردى بافضیلت‌‏تر از جعفربن محمد. (5)

3. شیخ مفید مى‌‏نویسد: به قدرى علوم از آن حضرت نقل شده که زبانزد مردم گشته و آوازه آن همه جا پخش شده است و از هیچ یک از افراد خاندان او، به اندازه او علم و دانش نقل نشده است. (6)

ادامه »

اول شهريور ماه سالروز ولادت بزرگ دانشمند و طبيب برجسته نامدار ايرانی جهان اسلام، شيخ الرئيس ابوعلی سينا و روز پزشک بر تمامی طبيبان فرزانه و جامعه پزشكی تلاشگر ايران اسلامی خجسته باد.

در پيشينه تاريخی و در فرهنگ عمومی و باور اجتماعی مردمان سرزمين كهن ايران اسلامی همواره طبابت و طبيب از قداست و جايگاه ويژه ای برخوردار بوده است.

طبيب را مظهر اسم محيی و احياء گری ناميده و عيسوی مسلک می‌دانستند كه با دم مسيحيائی خويش درد و رنج را از جسم و روان دردمندان زدوده و شوق اميد را در كالبد جسم و روح زندگی آنان می دميده است. و با چنين نگاه و انتظاری طبابت نيز با حكمت و اخلاق درآميخته و طبيب خود را نيازمند عنايت شافی مطلق و حقيقت محض می‌پنداشته است.

در فرهنگ اسلامی، ارزش دانش گرانقدر پزشكی و فعاليت حرفه ای طبيب تا بدان اندازه والا و عظيم است كه طبيب مظهر اسم شريف محيی و احياء گری معرفی شده است و همچنين در متن فرهنگ و حيات اجتماعی مردمان اين مرز و بوم نيز طبيب و طبابت از جايگاه ويژه و اهميت والايی برخوردار بوده است تابدان اندازه كه بيماران و دردمندان نه فقط برای جستجوی تسكين و درمان دردهای جسمانی خويش، كه بلكه در مقام مشاوره و هدايت جويی در همه ابعاد زندگی فردی و اجتماعی خود به حكيم و طبيب متوسل می گرديده اند چرا كه حكيم و طبيب در افق نگاه و قضاوت آنان شخصيتی مبـّرز و برخوردار از دانش فقهی و پزشكی و آراسته به فضائل والای اخلاقی بوده است و نماد برجسته و الگوی بارز چنين انديشوران دلسوز وعالمان فرزانه در تاريخ پر فروغ اين سرزمين، طبيب نامور و نابغه بزرگ ايراني، شيخ الرئيس ابوعلی سينا بود كه بدليل ارتباطش با خدا و مكتب وحی نور حكمت الهی در دل او درخشيد و به حكيم الهی تبديل شد.

همان دانشمند بزرگی كه با نبوغ والا و مجاهدات بی شائبه در عرصه كشف و تبيين واقعيتها و مفاهيم علمی خدمات بزرگی به جهان علم و بشريت نموده و تأليفات ارزشمند وی ساليان مديدی عامل تعميق و پويايی آموزش و تحقيق در معتبر ترين مراكز علمی و آكادميك دنيا بوده است.

ادامه »

** 30 تیر روز بزرگداشت عالم ربانی، علامه مجلسی گرامی باد.**

شخصيت معنوى‏

علماى دين نه تنها از استاد خود درس علم و دانش مى‏آموزند، بلكه سير و سلوك معنوى خويش را زير نظر اساتيد عارف بالله سپرى مى‏نمايند. علامه مجلسى همزمان با طى مدارج علمى و سريعتر از آن مدارج معنوى و كمالات روحى را پيمود تا آنجا كه مصداق واقعى «عالم ربّانى» گشت.

اين ادعا با مرورى بر سجاياى اخلاقى ايشان كاملا روشن مى‏شود.

از جمله خصائص بارز اخلاقى علامه مى‏توان به اين موارد اشاره نمود:

1- ياد خداوند:
شاگرد گرانقدر او «سيد نعمت اللّه جزائرى» در مورد استاد خود گفته است:علامه هيچگاه از ياد خدا غافل نبود و تمام اعمالش را با قصد قربت انجام مى‏داد.

2- زيارت:
علامه به «زيارت» ائمه هدى عليهم‏السلام اهميت فراوان مى‏داد و با وجود مشكلات آن زمان و امكانات بسيار ابتدايى براى مسافرت، چندين بار به زيارت ائمه عراق، بقيع و مشهد مقدس نائل شد و هر بار مدتى طولانى در جوار آن بزرگواران سكنى گزيد..

3- توسل:
توجه خاص به توسل به معصومين عليهم‏السلام باعث گرديد علامه مجلسى پيرامون ادعيه و زيارات مطالب فراوانى در بحار الانوار بياورد و بجز آن، چند كتاب مستقل نيز در موضوع ادعيه و زيارت تأليف نمايد از جمله:
«زاد المعاد» كه مرجعى مهم در كتب ادعيه متأخر است و«تحفة الزائر» و ترجمه‏هايى از زيارت جامعه كبيره و دعاى سمات و…

4- زهد و پارسايى:
يك ويژگى بسيار مهم در زندگى اين بزرگ مرد، زهد و پارسايى و ساده زيستى اوست. علامه در عهد صفوى مى‏زيست و شيخ الاسلام حكومت صفوى بود و در يك كلام، تمام امكانات دولت در اختيار او بود، اما با همه اينها زندگى شخصى علامه در نهايت زهد و سادگى سپرى مى‏شد.

5- تواضع:
تواضع علامه مجلسى از ديگر خصائص اوست. علامه هيچگاه به مقام اجتماعى و بالا و پايين بودن موقعيت يا سنّ افراد نگاه نمى‏كرد.
او از سيد على خان مدنى، شارح گرانقدر صحيفه سجاديه مطالب فراوانى در بحار آورده است و مى‏دانيم كه سيد على خان 15 سال كوچكتر از علامه بوده و از حيث مقام و منزلت اجتماعى هم به او نمى‏رسيد.

خلاصه اينكه جمع شدن همه اين خصائص روحى و كمالات معنوى با علم و دانش گسترده علامه، از او شخصيتى ممتاز ساخته بود كه در تاريخ مثل و مانندى براى او دشوار پيدا مى‏شود.

شيخ الاسلام اصفهان‏

علامه مجلسى در سال 1098 از سوى شاه سليمان صفوى به سمت شيخ الاسلامى اصفهان منسوب شد. شيخ الاسلام بالاترين و مهمترين منصب دينى و اجرايى در آن عصر بود.
او قاضى و حاكم در مشاجرات و دعاوى بود. تمام امور دينى زير نظر مستقيم او انجام مى‏گشت و تمام وجوهات به محضر او فرستاده مى‏شد شيخ الاسلام سرپرستى درماندگان و ايتام و… را نيز برعهده داشت.
نكته مهم در اينجا آن است كه علامه اين منصب را با اصرار و التماس شاه پذيرفت و در همان مجلس، شاه چند بار كلمه التماس را بر زبان آورد تا علامه راضى به پذيرفتن اين منصب گردد.
علامه تا پايان عمر خويش عهده دار اين وظيفه مهم بود

وفات‏

چراغ عمر علامه مجلسى پس از 73 سال نور افشانى در شب 27 رمضان سال 1110 هجرى در شهر اصفهان خاموش گشت و جهان از فيض وجود اين عالم گرانمايه محروم شد.
علامه هنگام مرگ كارهاى نيمه تمامى داشت كه موفق به اتمام آنها نشد از قبيل تكميل بحار الأنوار، نوشتن مستدرك البحار و… گرچه پس از ايشان شاگردان و ادامه دهندگان اين راه پر فروغ خدمات ارزشمندى ارائه نمودند، اما جاى خالى يك عالم فرزانه را هيچكس و هيچ چيز پر نمى‏كند

دوباره کینه ی اهل مدینه طوفان شد

دوباره مادر ما فاطمه پریشان شد

بنای اهل مدینه عذاب زهرا بود

بنای فاطمیّون در بقیع ویران شد

چهار سنگ نشان ِ چهار اقیانوس

هوا هوای غم و غصّه ی غریبان شد

نه زائری نه چراغی نه گنبد و صحنی

نه روضه ای نه صدایی چه با عزیزان شد؟!

بیا عزیز دل فاطمه بساز حرم

که خون به قلب نبی ُّو علی وُّ قرآن شد

برو بقیع و بخوان روضه های آن کوچه

که شانه ی پسری تکیه گاه جانان شد

بخوان از آن گل یاسی که ارغوانی شد

بگو چه دید عمویت حسن که گریان شد

بیا و روز بقیع را خودت رضایی کن

بیا که خاک عموی تو العجل خوان شد

شاعر: حسين ايماني

متن این بیانیه بدین شرح است:

هشتم شوال یادآور خاطره غم باری است که بیش از هشتاد سال قلوب مسلمین پیرو و دوستدار اهل‌بیت پیامبر(ع) را جریحه دار کرده است. واقعه جانگداز تخریب قبور مطهر ائمه مظلوم بقیع(ع) که به پشتوانه استکبار جهانی توسط فرقه ساختگی وگمراه وهابیت انجام شد، خسارت جبران ناپذیری بر پیکره تاریخ دین مبین اسلام وارد کرد.

مرکز مدیریت حوزه‌های علمیه، با عرض تسلیت این واقعه جانسوز به ساحت قدسی حضرت ولی عصر(عج) و رهبر معظم انقلاب(مد ظله العالی) و مراجع عظام تقلید(دامت برکاتهم) و حوزه‌های علمیه و عموم مردم مسلمان و شیعیان جهان، ضمن محکوم کردن تخریب توهین‌آمیز تمام آثار اسلامی حرمین شریفین مخصوصا قبور ائمه بقیع(ع) و نیز عتبات مقدسه در سراسر جهان به دست فرقه ضاله وهابیت، از همه محبان اهل‌بیت(ع) می‌خواهد که روز هشتم شوال روز تخریب قبور ائمه بقیع علیهم السلام را به سوگ نشسته و خاطره آن را زنده نگهدارند.

و به سران این فرقه گمراه که با پیش گرفتن راه عناد و لجبازی هرگز در صحنه‌های مناظره با منطق و برهان حضور پیدا نمی‌کنند توصیه می‌کند تا از تفرقه و اختلاف میان مسلمانان دست برداشته و به برادر کشی و ایجاد فساد وتخریب اعتاب مقدسه واماکن مذهبی خاتمه بدهند، چرا که مسلمانان جهان با الهام از ندای وحدت بخش قرآن و با اتحاد و استقامت، روز به روز به نیرنگ‌ها و توطئه‌های دشمنان اسلام که متأسفانه توسط عده‌ای وابسته، علیه کیان اسلام و اهل‌بیت پیامبر(ع) در حال پیاده شدن است پی برده و اختلاف افکنان و توطئه گران را به خاک مذلت خواهند نشاند.

بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

هلال ماه به دور قدح اشارت کرد

ثواب روزه و حج قبول آن کسی برد

که خاک میکده عشق را زیارت کرد . . .

*****

عید است و دلم خانه ویرانه، بیا

این خانه تکاندیم ز بیگانه، بیا

یک ماه تمام مهیمانت بودیم

یک روز به مهمانی این خانه بیا

*****

رمضان می رود و می برد از کف دل ما

آنکه یک ماه صفا یافت از او محفل ما

رمضان عقده گشا بود گنه کاران را

وای اگر او رود و حل نشود مشکل ما

حال که ای ماه خدا می روی آهسته برو

که ندانی چه کند رفتن تو با دل ما

*****

قدر بشناسید مستان آخرین پیمانه را

ساقی امشب می کند تعطیل این پیمانه را

گو به مهمانان که مهمانی به پایانش رسید

خورده یا ناخورده باید ترک کرد میخانه را

*****

فطر آمده خوردنی فراوان بخورید

پیتزا و مرغ بریان بخورید

دزدانه اگر در رمضان میخوردید

شوال رسیده پس نمایان بخورید

*****