7. اميدوار به وعده هاى الهى
آياتى از قرآن به مسلمانان اميد مى دهد؛
در جايى به آنان اميد مى دهد كه دين خدا عالم گير خواهد شد؛
(هو الّذى ارسل رسوله بالهدى و دين الحق ليظهره على الدّين كلهّ)
((او خدايى است كه رسولش را با هدايت و دين حق فرستاد تا آن را بر همه دين هاى عالم برترى دهد.))
در جاى ديگر به انسان هاى باتقوا اميد مى دهد كه عاقبت و رستگارى با آنهاست ؛
(انّ الارض للّه يورثها من يشاء من عباده و العاقبة للمتقين )
((زمين از آن خداست و آن را براى هر كس از بندگانش بخواهد به ارث مى گذرد و عاقبت از آنِ انسان هاى با تقواست .))
و در آيه اى ديگر، غلبه رسولانش را نويد مى دهد؛
(كتب اللّه لاغلبنّ انا و رسلى )
((خداوند (درلوح محفوظ) نوشته است كه من و رسولانم ، حتماً غلبه خواهيم كرد.))
اميدوارى از خداست و ياءس و نااميدى از شيطان است ؛
(و لاتياسوا من روح اللّه انّه لا يياءس من روح اللّه الاّ القوم الكافرون )

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7· 8· 9· 10· 11· 12· 13· 14· 15· 16· 17· 18· 19· 20· 21· 22· 23· 24· 25· 26· 27· 28· 29· 30· 31